“Më trego për vendlindjen tënde”. Një frazë kaq e thjeshtë, që ndonjëherë duket kaq e vështirë për t’u kuptuar. Atdheu… Çfarë kuptojmë në të vërtetë kur themi këtë fjalë? Vendi ku kemi lindur? Ku kemi jetuar shumicën e jetës sonë? Vendi nga vijmë? Ku migruam dhe ndërtuam realitetin tonë nga e para?
Secili person do t’ju japë një përgjigje të ndryshme, në varësi të botëkuptimit, mendimeve dhe përvojave të tij. Unë, nga ana tjetër, do t’ju them se gjithmonë mbaj mend që kam pasur vështirësi në përkufizimin e kësaj fjale të veçantë. Lindur në Greqi, me origjinë shqiptare, përfundimisht emigruar në Holandë, së fundmi. Me një emër me origjinë të huaj, pyetja e parë ishte gjithmonë: “Nga je?”. Dhe aty filloi «ëmbëlsira» e njohur, përralla klasike që më duhej ta përsërisja çdo herë. Pse më thonë kështu, nga jam, si nuk e përdor emrin e pagëzimit dhe një mijë pyetje të tjera. Dhe diku aty u përfshi çështja e fesë, por ne do të flasim për këtë në një artikull të ardhshëm. E gjithë kjo, siç e kuptoni, mund të shkaktojë konfuzion për një fëmijë, pasi koncepti “i huaj” tani merr një kuptim tjetër. Sepse është gjithmonë “shqiptari” në Greqi dhe “greku” në Shqipëri (në Holandë është ai i huaji që nuk flet holandisht…). Sikur njeriu nuk mund të ketë më shumë se një atdhe!
Nuk e di si do t’ju tingëllojë, por vërtet besoj se çdo njeri mund ta ndjejë atdheun e tij në më shumë se një vend. Ka të bëjë me ndjenjat që ju ngjall çdo vend, dhe jo vetëm me atë që thonë letrat tuaja. Sepse vërtet kam lindur dhe jam rritur në Greqi, por gjithmonë kam ndjerë se një pjesë e imja i përkiste Shqipërisë, vendit të prindërve, rrënjëve të mia. Sa herë e vizitoj këtë vend ndjej emocione të forta dhe nostalgji. Ndoshta edhe faji që nuk e vizitoj më aq shpesh. Kryesisht sepse të afërmit e mi janë shpërndarë si zogj shtegtarë, duke kërkuar një fole më të mirë për të kaluar dimrin. Dhe gjyshet e mia janë bërë pëllumba, pranë gjyshërve të mi. Dhe ata na tregojnë rrugën, ku duhet të fluturojmë për të arritur lart. Dhe papritmas edhe unë fluturova, në Evropën veriore dhe u bëra gjithashtu një zog shtegtar. Dhe atë që ndjeva për Shqipërinë, në Greqi, kam filluar ta ndjej në Holandë, për Greqinë. Sepse e kuptoj që më presin dy atdhe, të më përqafojnë, të më mirëpresin. Dy shtëpi, kaq të ndryshme, por në të njëjtën kohë kaq të ngjashme. Sepse dhimbja për atdheun është e njëjtë, pavarësisht se ku je në planet. Çfarëdo që të konsideroni atdheun tuaj.
Passhkrim : Deri herën tjetër…
Wake me up when September ends! Έτσι με ξύπνησαν κι εμένα από την κοιλιά της μαμάς μου τέλη Σεπτέμβρη του '98. Ήταν βράδυ, όμως τα μαγευτικά φώτα της Θεσσαλονίκης ήταν αρκετά να αποκαλύψουν την εμφάνισή μου στο ουράνιο σώμα που ονομάζεται Γη. Αγαπώ την ροκ μουσική, τα ταξίδια, το διάβασμα ή καλύτερα τον συνδυασμό τους! Είμαι μια υπερευαίσθητη εσωστρεφής με καρδιά μικρού παιδιού που θα προσπαθήσει να σε κάνει να χαμογελάσεις. Αγαπώ την ζωή, την δημιουργικότητα και τους φωτεινούς ανθρώπους. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, πάντα αναζητούσα κάτι που θα έδινε καθολικότητα στο συγκεκριμένο μου. Πώς θα με χαρακτήριζα με μία φράση; Παράξενη σαν déjà vu!
0 Σχόλια