Και επειδή φοβόμουν την βροχή καταιγίδα δεν έγινα ποτέ. Και ήθελα τόσο πολύ το άστρο μου να λάμψει που ξέχασα τον πόνο μου να θάψω. Γιατί αν λαχταράς ουρανό πρέπει τα πόδια από την στεριά να ξεριζώσεις. Δεν φτάνουν τα λόγια για να γίνουν οι πράξεις. Και οι πράξεις δεν...
Είμαι φτωχός. Στα χείλη μου δε φέρνω παρά το σύνθημα που θα μου σώσει τη ζωή. “Συγχώρα με” Και πέφτω νεκρός. Στην τελευταία λέξη μου απάνω κάποιος που του λειψα από τη ζωή θα βρει να...
Μια στιγμή αιωνιότητας Κάθε στιγμή που συγχωρούμε τους εαυτούς μας. Υπήρξαμε προδότες και τσαρλατάνοι. Σε όλα τα ραγισμένα προσωπεία που ξεχαρβαλώναμε ατόφιο έφεγγε μέσα τους το πραγματικό όνομά...
Εδώ στους γαλάζιους κάμπους, με την απεραντοσύνη σκληρό τσιφλικά τίποτα δεν είναι η ψυχή μου. Ένα ξεροκόμματο γης πανιασμένο από τη θάλασσα.
Σκηνοθετώ την ζωή μου ως το τελευταίο λεπτό. Γιατί οι αυτοσχεδιασμοί με ρήμαξαν. Και αν ελεύθερα δεν πράττω και έχω καλοκουρδισμένα λόγια και κινήσεις να με συντηρούν είναι γιατί οι αιμοδιψείς θεατές και κριτικοί δεν ήταν παρά μονάχα τα δικά μου...
Μάτια όμορφα, θαρμένα από τα τόσα κύματα, πείτε μου, πώς το φως σας δεν χάνεται; Πώς γίνεται η βροχή να μην σβήνει την φλόγα και πώς η φλόγα δεν σας καίει την ζωή. Έχω έναν φίλο, παλιό θαλασσοπόρο, χρόνια αρμενιστής των άστρων, θα τον ρωτήσω να μου πει για τους...
Σκορπίσανε για πάντα τα φιλιά μας, στου άνεμου τους αδιάβατους δρόμους που κανείς θνητός δεν τόλμησε να ονειρευτεί. Μα ήταν τόσο γλυκιά η πλάνη που στο κλάμα μας έσταζε μέλι αντί για δάκρυα. Και τα σωθικά μας φώναζαν “ζήτω το φως, ζήτω το φως”. Αλλά αυτό δεν ήταν...
Ίσως δεν φανείς ποτέ μπροστά μου. Όπως το φεγγάρι τον Αύγουστο θα κουλουριάσω την ψυχή μου και θα κλάψω γι’αυτό που θα μπορούσα να έχω, αλλά δεν είναι μοιραίο να ζήσω. Σταυρώνω τα χέρια και κάνω τα παραμιλιτά προσευχές μήπως καλοπιάσω τον έρωτα. Αλλα πού, καταδέχεται...
Κορώνα στα χέρια κρατούσες. Κάτι γύρευες να βρεις, κάτι ήθελες να απαντήσεις. Μα μέσα στην βουή της καταιγίδας οι άνθρωποι δεν σηκώνουν το κεφάλι για να δουν τον Θεό που στέκει μπροστά τους σαν ζητιάνος πληγωμένος από τον κόσμο. Πάρε το στέμμα και φόρεσέ το στα μαλλιά...
Και επειδή φοβόμουν την βροχή καταιγίδα δεν έγινα ποτέ. Και ήθελα τόσο πολύ το άστρο μου να λάμψει που ξέχασα τον πόνο μου να θάψω. Γιατί αν λαχταράς ουρανό πρέπει τα πόδια από την στεριά να ξεριζώσεις. Δεν φτάνουν τα λόγια για να γίνουν οι πράξεις. Και οι πράξεις δεν...
Είμαι φτωχός. Στα χείλη μου δε φέρνω παρά το σύνθημα που θα μου σώσει τη ζωή. “Συγχώρα με” Και πέφτω νεκρός. Στην τελευταία λέξη μου απάνω κάποιος που του λειψα από τη ζωή θα βρει να...
Μια στιγμή αιωνιότητας Κάθε στιγμή που συγχωρούμε τους εαυτούς μας. Υπήρξαμε προδότες και τσαρλατάνοι. Σε όλα τα ραγισμένα προσωπεία που ξεχαρβαλώναμε ατόφιο έφεγγε μέσα τους το πραγματικό όνομά...
Εδώ στους γαλάζιους κάμπους, με την απεραντοσύνη σκληρό τσιφλικά τίποτα δεν είναι η ψυχή μου. Ένα ξεροκόμματο γης πανιασμένο από τη θάλασσα.
Σκηνοθετώ την ζωή μου ως το τελευταίο λεπτό. Γιατί οι αυτοσχεδιασμοί με ρήμαξαν. Και αν ελεύθερα δεν πράττω και έχω καλοκουρδισμένα λόγια και κινήσεις να με συντηρούν είναι γιατί οι αιμοδιψείς θεατές και κριτικοί δεν ήταν παρά μονάχα τα δικά μου...
Μάτια όμορφα, θαρμένα από τα τόσα κύματα, πείτε μου, πώς το φως σας δεν χάνεται; Πώς γίνεται η βροχή να μην σβήνει την φλόγα και πώς η φλόγα δεν σας καίει την ζωή. Έχω έναν φίλο, παλιό θαλασσοπόρο, χρόνια αρμενιστής των άστρων, θα τον ρωτήσω να μου πει για τους...
Σκορπίσανε για πάντα τα φιλιά μας, στου άνεμου τους αδιάβατους δρόμους που κανείς θνητός δεν τόλμησε να ονειρευτεί. Μα ήταν τόσο γλυκιά η πλάνη που στο κλάμα μας έσταζε μέλι αντί για δάκρυα. Και τα σωθικά μας φώναζαν “ζήτω το φως, ζήτω το φως”. Αλλά αυτό δεν ήταν...
Ίσως δεν φανείς ποτέ μπροστά μου. Όπως το φεγγάρι τον Αύγουστο θα κουλουριάσω την ψυχή μου και θα κλάψω γι’αυτό που θα μπορούσα να έχω, αλλά δεν είναι μοιραίο να ζήσω. Σταυρώνω τα χέρια και κάνω τα παραμιλιτά προσευχές μήπως καλοπιάσω τον έρωτα. Αλλα πού, καταδέχεται...
Με την εγγραφή σου στη λίστα θα μαθαίνεις πρώτος τα νέα μας.