Με σάρκα και οστά πλασμένα τα κορμιά τους και φλέβες που κυλούν του ζωντανού το αίμα. Κανείς δεν ξέρει, δεν ακούει το όνομα τους, τα μυστικά τους, τα μεγάλα, τα έχουνε θαμμένα. Κανείς δεν τους έμαθε, στο σκοτάδι ζούσαν, σα να κρύβονταν από τον Χάρο ήταν. Μα σαν...
Τ ου Ρενάτο Πρίφτι, της Ειρήνης Πολυχρονάκη, Ανδριάνας Μπάρτζιου, Ιλιάνας Βαρκούτα και της Σταματίας Τσολάκου Είναι γνωστό πως η εποχή μας, με την πρόοδο που τη χαρακτηρίζει, μας δίνει τη δυνατότητα να μάθουμε για τη ζωή και τη δράση διαφόρων ανθρώπων, οι...
Κοιτάζοντας συνέχεια τον εαυτό μου στον καθρέφτη, παρατηρώ το είδωλο μου να αντικατοπτρίζεται, μα το εσωτερικό μου έχει εξαφανιστεί και δεν απεικονίζεται. Γυρεύω να το βρω, μάταια όμως, πουθενά δεν υπάρχει, γιατί όσο εγώ κοίταζα το επιφανειακό το μέσα είχε αρχίσει να...
Ξημερώματα. Ώρα 4:20. Βρίσκομαι μόνη μου στο μπαλκόνι του δωματίου, στην Πάργα, σε κατάσταση νυχτερινής χαλάρωσης και διακοπών, μακριά από την βαβούρα, τις υποχρεώσεις, τους τοξικούς ανθρώπους και το συνηθισμένο. Το μπαλκόνι που αράζω με μια μπύρα στο χέρι έχει θέα τη...
Νομίζουμε πως ζούμε. Όμως, μερικοί από εμάς δεν έχουμε σκεφτεί…
Το να είσαι νέος, σε κάνει να θες να φτάσεις στο άπειρο.
Είναι κι’ εκείνοι οι άνθρωποι με αυτό το μόνιμο χαμόγελο στα χείλη.
Με σάρκα και οστά πλασμένα τα κορμιά τους και φλέβες που κυλούν του ζωντανού το αίμα. Κανείς δεν ξέρει, δεν ακούει το όνομα τους, τα μυστικά τους, τα μεγάλα, τα έχουνε θαμμένα. Κανείς δεν τους έμαθε, στο σκοτάδι ζούσαν, σα να κρύβονταν από τον Χάρο ήταν. Μα σαν...
Τ ου Ρενάτο Πρίφτι, της Ειρήνης Πολυχρονάκη, Ανδριάνας Μπάρτζιου, Ιλιάνας Βαρκούτα και της Σταματίας Τσολάκου Είναι γνωστό πως η εποχή μας, με την πρόοδο που τη χαρακτηρίζει, μας δίνει τη δυνατότητα να μάθουμε για τη ζωή και τη δράση διαφόρων ανθρώπων, οι...
Κοιτάζοντας συνέχεια τον εαυτό μου στον καθρέφτη, παρατηρώ το είδωλο μου να αντικατοπτρίζεται, μα το εσωτερικό μου έχει εξαφανιστεί και δεν απεικονίζεται. Γυρεύω να το βρω, μάταια όμως, πουθενά δεν υπάρχει, γιατί όσο εγώ κοίταζα το επιφανειακό το μέσα είχε αρχίσει να...
Ξημερώματα. Ώρα 4:20. Βρίσκομαι μόνη μου στο μπαλκόνι του δωματίου, στην Πάργα, σε κατάσταση νυχτερινής χαλάρωσης και διακοπών, μακριά από την βαβούρα, τις υποχρεώσεις, τους τοξικούς ανθρώπους και το συνηθισμένο. Το μπαλκόνι που αράζω με μια μπύρα στο χέρι έχει θέα τη...
Νομίζουμε πως ζούμε. Όμως, μερικοί από εμάς δεν έχουμε σκεφτεί…
Το να είσαι νέος, σε κάνει να θες να φτάσεις στο άπειρο.
Είναι κι’ εκείνοι οι άνθρωποι με αυτό το μόνιμο χαμόγελο στα χείλη.
Με την εγγραφή σου στη λίστα θα μαθαίνεις πρώτος τα νέα μας.