Κι όμως. 47 χρόνια μετά την ένδοξη εξέγερση του Πολυτεχνείου, στεκόμαστε ακόμη ανάξιοι να τιμήσουμε -όπως τους αρμόζει- τους ήρωες που έπεσαν μαχόμενοι για να μπορούμε εμείς σήμερα (;) να γράφουμε και να μιλάμε ελεύθερα. Ή τουλάχιστον, αυτό δείχνουν οι απολογισμοί που γίνονται κάθε χρόνο τέτοια ημέρα, οι οποίοι είναι τόσο αρνητικοί που μας απαγορεύουν να γράψουμε πως όταν φτάνει 17 Νοεμβρίου, γιορτάζουμε και τιμάμε τα θύματα.
Αυτήν την άποψη σχηματίζουμε αντικρίζοντας τα 4 παρακάτω φωτογραφικά κλικ (+1 αυτό του εξωφύλλου {5 αρκούν εξάλλου}), τα οποία αν μπορούσαν να μιλήσουν, όχι απλώς θα μας έλεγαν, αλλά θα μας φώναζαν πως η 17η Νοεμβρίου δεν ήταν, δεν είναι, ούτε ποτέ είναι δυνατόν να γίνει ημέρα γιορτής.
Διευκρινίζω πως οι παρακάτω φωτογραφίες παρουσιάζουν ευαίσθητο υλικό που ενδέχεται να ενοχλήσει τους αναγνώστες, λόγω του βίαιου και σκληρού περιεχομένου τους. Οι αναγνώστες με δική τους ευθύνη προχωρούν στη θέαση των παρακάτω εικόνων.
17-11-2020 (πηγή : Μάνος Αναστασίου)
17-11-2020 (πηγή : provocateur.gr)
17-11-2020 (πηγή : provocateur.gr)
17-11-2020 (πηγή : Savvas Karmaniolas)
17-11-1985 (πηγή : Στεργιος Αλεξιου) Μιχάλης Καλτεζάς, νεκρός κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης από τα πυρρά του τότε αστυνομικού Αθανάσιου Μελίστα.
ΥΓ. Και όπως είπε μια ψυχή, τα στεφάνια είναι για τις μπασκέτες. Οι νεκροί θέλουν αγώνες.
Γεννημένος τη δεύτερη μέρα του δεύτερου μήνα της δεύτερης χιλιετίας, δρω περιέργως χωρίς δεύτερες σκέψεις. Προσπαθώ να δίνω σάρκα και οστά σε όσα ονειρεύομαι, σε όσα γράφω και σε όσα φωτογραφίζω.Εν δυνάμει φιλόλογος, εν ενεργεία ποδοσφαιριστής και σερβιτόρος. Αριστοτελικός, λάτρης των γατών και θαυμαστής της μικρής μου αδελφής.
0 Σχόλια