Ξέρεις κάτι;
Θα σου πω ένα πράγμα που ήδη γνωρίζεις.
Mία φράση και μία συμβουλή που έχεις ακούσει πολλές φορές… όμως στ’ αλήθεια τώρα… ΖΗΣΕ!
Ζήσε τη ζωή σου όπως τη θες εσύ.
Ζήσε την όπως την έχεις ονειρευτεί.
Γιατί είναι μικρή η άτιμη, μα προλαβαίνεις να κάνεις όλες τις επιθυμίες σου πραγματικότητα.
Ζήσε χωρίς φόβο, χωρίς πίκρες και ζήσε δίχως να υπάρχει αύριο, γιατί ίσως να μην υπάρξει.
Γιατί ποτέ κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει αύριο, μεθαύριο… στο μέλλον.
Να ζεις την κάθε σου στιγμή σαν να ναι η τελευταία.
Μα μη σε τρομάζει αυτό.
Βρες τη δύναμη και το κουράγιο να την κοιτάξεις κατάματα και να αρπάξεις κάθε ευκαιρία που σου χτυπάει την πόρτα.
Κάτσε μονάχα μία στιγμούλα και αφουγκράσου τον κόσμο γύρω σου.
Πάρε μία βαθιά ανάσα και όταν την αφήσεις άσε μαζί και τις λύπες σου.
Γιατί όπως σου έχω ξαναπεί σε αυτόν εδώ τον κόσμο είμαστε απλώς περαστικοί.
Και έτσι είναι δυστυχώς.
Μα σκέψου πως εσύ τουλάχιστον είσαι ακόμη ζωντανός και έχεις την ευκαιρία να αλλάξεις ό,τι θελήσεις, να μοιραστείς κάτι που επιθυμείς, να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, να αγκαλιάσεις ό,τι σε στεναχωρεί και να συγχωρέσεις ό,τι σε έχει πληγώσει.
Γιατί αυτός ο κόσμος δεν χωράει άλλη κακία… δεν χωράει άλλη θλίψη.
Άσε τις ανησυχίες σου να πετάξουν μακριά παρέα με τον άνεμο που έρχεται και φεύγει.
Είναι αυτό το δροσερό αεράκι που σε ένα δευτερόλεπτο του καλοκαιριού καταφέρνει να τρυπώσει μέσα στην ψυχή σου και να την αφυπνίσει.
Αυτό το αεράκι που έρχεται μόνο και μόνο για να πάρει από μέσα σου ό,τι σε βασανίζει.
Άφησε το λοιπόν να εξαγνίσει την ψυχή και το μυαλό σου.
Άφησέ το να πάρει το βάρος που κουβαλάς στους ώμους σου τόσο καιρό.
Ο χρόνος σε κανέναν δεν χαρίστηκε, παρά μόνο σε αυτούς που ξέρουν πώς να τον αξιοποιήσουν.
Μην είσαι αχάριστος και άπληστος με τη ζωή σου.
Τι πιο ωραίο δώρο από αυτό!
Ακούς τη λέξη αυτή πως ηχεί κάθε φορά που την αναφέρεις;
…ΖΩΗ…
Πανέμορφη δεν είναι;
Τρία μονάχα γράμματα μα κρύβει μέσα της όλη την ύπαρξή σου.
Ξέρω ανθρώπους που φύγανε και δεν γυρνάνε πίσω και πόσο θα ήθελαν να είναι εδώ, ποτέ κανείς δεν θα μάθει πραγματικά.
Ζήσε λοιπόν για όλους αυτούς που η ζωή τούς άφησε να φύγουν και μόνο για αυτό σε αφήνω να λυπάσαι.
Για τους ανθρώπους που έφυγαν και κόψαν εισιτήριο χωρίς επιστροφή…μα δίχως να το θέλουν οι ίδιοι.
Τι έχεις να πεις λοιπόν σε αυτούς;
Δε ντρέπεσαι να τους φέρνεις στο μυαλό σου και να λες πως δεν σ’ αρέσει αυτό που ζεις;
Πώς κάθεσαι και αφήνεις τα χρόνια να περνούν μέσα στη θλίψη και τη μιζέρια.
Αν μπορούσαν να σου απαντήσουν θα σου έλεγαν ακριβώς αυτό
«Μακάρι να ζούσαμε και εμείς!
Θα φτιάχναμε πάλι τον κόσμο από την αρχή.
Θα αγαπούσαμε περισσότερο.
Θα γελούσαμε περισσότερο.
Θα συγχωρούσαμε περισσότερο και
θα αγκαλιάζαμε τους αγαπημένους μας τόσο σφιχτά μέχρι να κολλήσουν όλα τα κομματάκια της ψυχής μας».
Είσαι τυχερός!
Γιατί το δικό σου δεδομένο, για αυτούς που φύγαν ήταν μία τελευταία επιθυμία και ένα παράπονο να τους δοθεί ακόμη μία ευκαιρία.
Kαι αυτοί θα ήταν οι πιο κατάλληλοι για να σου πουν να παίρνεις πίσω τα λόγια τα μεγάλα και απλώς να χαίρεσαι που είσαι ακόμη ζωντανός.
Όσο δύσκολο και αν είναι καμιά φορά, και το γνωρίζω, δεν παύει να ισχύει και να κρύβει μέσα του τη μεγαλύτερη και την πιο αυθεντική αλήθεια της ανθρώπινης ύπαρξης.
Γι’ αυτούς που φύγαν…
Το κορίτσι του Μάη όπως λένε και οι Olympians! Γεννημένη Μάιο μήνα του '98, δεν πρόλαβα καλά καλά να ζήσω στον 20ο αιώνα, πήρα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τον 21ο. Το πρώτο μου κλάμα ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη, στην οποία και διανύω τα φοιτητικά μου χρόνια στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ και πλέον είμαι ένα τσακ πριν από το πολυπόθητο πτυχίο μου. Όπως έλεγε και η πολυαγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη είμαι και εγώ μια συναισθηματική ανόητη, μια μπερδεμένη αναποφάσιστη! Δηλώνω λάτρης της ζωής και των ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για αυτήν! Συνήθως θα με βρεις σε ένα δικό μου χάος φτιαγμένο από βιβλία, ταινίες, χορό και μουσική!
0 Σχόλια