Αναζητώντας μία εικόνα, η οποία θα μπορούσε να συνοδεύσει το προηγούμενο μου άρθρο, έπεσα πάνω στην παρακάτω φωτογραφία και ομολογώ πως είμαι αρκετά χαρούμενη γι’ αυτή μας τη συνάντηση. Πολύ πιθανόν να έχεις δει παρόμοιες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή σε ένα άλμπουμ που θα διακοσμεί κάποια γωνιά του σπιτιού σου. Αν και εδώ που τα λέμε, η μαμά μου τα έχει καταχωνιασμένα σε κάποιο συρτάρι. Ας κρατήσουμε τις πρώτες δύο εκδοχές!
Δεν είναι απαραίτητα η φωτογραφία σα φωτογραφία… Είναι το συναίσθημα που δημιουργείται μόλις την προσέξεις. Στην δική μου περίπτωση για παράδειγμα, θα έλεγα πως είναι ο θαυμασμός, αλλά κάπως ιδιαίτερος. Δεν πρόσεξα το αν η φωτογραφία είναι ασπρόμαυρη ή έγχρωμη. Δεν πρόσεξα το σχέδιο στο πουκάμισο που φορά ο κύριος στα αριστερά. Δεν πρόσεξα τα γυαλιά που φορούν στο κεφάλι τους. Δεν έψαξα το χαμόγελο τους, που αναδεικνύει μοναδικά κάθε ρυτίδα στο πρόσωπο τους, που μαρτυρά κατά ένα μεγάλο ποσοστό όσα έχουν βιώσει για να βρεθούν σε αυτό το σημείο που βλέπουμε εμείς. Σε αυτή την συγκεκριμένη χρονική στιγμή που κάποιος φωτογράφισε και κάπως έτσι στη συνέχεια κατέληξε σε όλους εμάς. Δεν έψαξα το πόσο στοργικά και συγχρόνως παιδικά αθώα ακουμπούν το κούτελο τους ο ένας στον άλλον. Δεν χρειάστηκε να τα ψάξω, αφού ξεπρόβαλλαν αμέσως, δημιουργώντας αυτό που θα ταίριαζε ιδιαίτερα στην απόδοση του ορισμού της ευτυχίας.
Λόγω τόσο της ηλικίας τους όσο και της δικιάς μας, είναι δύσκολο να καταλάβουμε εξ ολοκλήρου την πηγή που φέρει αυτό το πανέμορφο αποτέλεσμα της εικόνας. Μπορούμε, όμως, να ξεχωρίσουμε αν κάτι τόσο αξιοθαύμαστο θα επιθυμούσαμε να μας συμβεί. Ο καθένας μας είναι διαφορετικός, με διαφορετικά «θέλω», «πιστεύω», «στοχεύω». Αλλά κατά βάθος ποιος δεν λατρεύει την αγάπη; Γιατί εκείνη είναι που έκανε όλα όσα δεν έψαξα να φανούν από το πρώτο δευτερόλεπτο, ενώ παράλληλα έκρυψε εκείνα που δεν είναι και τόσο σημαντικά, τα οποία τυχαίνει να αποτελούν υλικά αγαθά… Μάντεψε ποια κερδίζουν τον «κάπως ιδιαίτερο» θαυμασμό!
Γεωργία Ρουμελιώτη
Φοιτήτρια ελληνικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και δυνάμει καθηγήτρια ευχόμενη να μη διδάσκω απλώς, αλλά κυρίως να εμπνέω. Γεννήθηκα το 2000 στην Αθήνα και κατάγομαι από τη Μεσσηνία. Αγαπώ τη λογοτεχνία και το απέραντο γαλάζιο. Μεγαλύτερός μου στόχος: να καταφέρω να αποδώσω τον ορισμό της ευτυχίας.
0 Σχόλια