Πριν ξεκινήσουμε, να ευχαριστήσω τον Ρενάτο που με το υπέροχο άρθρο του (“Ένα Γραμμένο αφιέρωμα”) μας χάρισε εισιτήρια για ένα νέο μουσικό ταξίδι.
Η πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή του ανθρώπου που θα μιλήσουμε τοποθετείται περίπου στα 2010. Γυρνούσαμε από το σχολείο και η μητέρα μου έβαλε στο cd player ένα cd που είχε γράψει πρόσφατα. Άρχισε ένα τραγούδι που δεν είχα ξανακούσει με μια κιθάρα και δύο φωνές. Η ανδρική φωνή που πήρε τη σκυτάλη από τη γυναικεία στο δεύτερο κουπλέ έκανε τον δεκάχρονο εαυτό μου να σαστίσει. Ρώτησα κατευθείαν σε ποιόν ανήκε αυτή η φωνή που κατάφερε να με καθηλώσει και θύμωσα που δεν τον ήξερα ως τότε. Το τραγούδι ήταν το «ότι αγαπάς δεν τελειώνει» και η φωνή αυτή ανήκε στον Μίλτο Πασχαλίδη που έμελλε να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μου.
Μεγαλώνοντας και ούσα αθεράπευτα ερωτευμένη με τη μουσική έκανα εκτενέστερη αναζήτηση πάνω στον συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Βρήκα πολλά κοινά στοιχεία. Αυτό που με καθήλωσε εκτός από τη φωνή του είναι ο ποιητικός χαρακτήρας των τραγουδιών του που τόσο περίτεχνα περνούν σπουδαία μηνύματα. Στο τραγούδι «Περσείδες» από τον ομώνυμο δίσκο, λίγο μετά την μαγευτική εισαγωγή εντοπίζεται ο στίχος «δεν πέφτουνε χρυσάφι μου τα κάστρα με ευχές, ούτε ξυπνούν τα όνειρα στις μαύρες τις οθόνες». Δεν αρκεί να ονειρευόμαστε, πρέπει να προσπαθούμε για να πετύχουμε είτε πρόκειται για την πιο ταπεινή επιθυμία είτε για να αλλάξουμε τον κόσμο. Όσον αφορά στο τελευταίο, όταν νιώθουμε ότι ο κόσμος που ζούμε είναι στενός και δεν μας χωράει, τότε ειδικά πρέπει να φτιάξουμε έναν άλλον μεγαλύτερο, με αρκετό χώρο για όλα μας τα όνειρα.
Η σημασία του Μίλτου Πασχαλίδη ως καλλιτέχνη γίνεται φανερή από τις αμέτρητες σπουδαίες συνεργασίες του. Από τον αείμνηστο Μάνο Ξυδούς που υπήρξε παραγωγός του πρώτου του δίσκου ως τη στενή φιλία και συνεργασία με τον αθάνατο Θάνο Μικρούτσικο. Μιλήσαμε ήδη για τους στίχους που σκαρώνει ο ίδιος. Οι στίχοι του Άλκη Αλκαίου χορεύουν με μοναδική αρμονία πάνω στη μουσική του Πασχαλίδη χαρίζοντας μας αριστουργηματικά τραγούδια. Το «Αγύριστο κεφάλι» ανήκει στο δίσκο «Βυθισμένες άγκυρες». Δεν θα σας μαρτυρήσω την ιστορία πίσω από το τραγούδι καθώς ο Μίλτος Πασχαλίδης έχει ασχοληθεί με τη συγγραφή ενός θαυμάσιου βιβλίου για τον Άλκη Αλκαίο (Αγύριστο κεφάλι-ο Άλκης Αλκαίος που γνώρισα). Το τραγούδι στο σύνολο του μιλάει για μια πολιτική αλλαγή, φορείς της οποίας είναι άνθρωποι που διψούν για ένα καλύτερο μέλλον, ίσως οι καβαλάρηδες που αναφέρονται. Η αλλαγή αυτή πιάνει κάποιους εξ απήνης καθώς ίσως δεν είναι έτοιμοι για αυτήν ή τους φαίνεται βουνό να αφήσουν πίσω τις συνήθειες τους. Ο τελευταίος στίχος πάντα με συνάρπαζε «στα χέρια σου αφήνω το τιμόνι και η πιο μεγάλη νύχτα ξημερώνει». Οι άνθρωποι που παλεύουν για την πολιτική αλλαγή μεγάλωσαν, αφήνουν πλέον χώρο στους νεότερους.
Ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του Μίλτου Πασχαλίδη ήταν η Κρήτη. Εκεί σπούδασε στο μαθηματικό αν και οι αριθμοί δεν γέμισαν την ψυχή του και συνέχισε με φιλοσοφία. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν από την δισκογραφική του πορεία οι γεύσεις από αυτό το νησί. Ο δίσκος «Ξένιος, η Κρήτη εντός μου» περιλαμβάνει εξαιρετικές δουλειές μεταξύ των οποίων ο «Ακροβάτης» και ο «Ερωτόκριτος». Θα σταθώ στο δεύτερο. Ο «Ερωτόκριτος» πάντα ηχούσε στα αφτιά μου με τη φωνή του μεγάλου Νίκου Ξυλούρη, πως να τον συναγωνιστεί κανείς; Η ερμηνεία του Πασχαλίδη σε αυτό το κομμάτι όμως δύσκολα λησμονιέται. Η βαθιά βιωματική σχέση που απέκτησε με το νησί γίνεται φανερή μέσα από τα τραγούδια τα οποία δεν αποτελούν μια διατριβή πάνω στην κριτική μουσική αλλά περισσότερο ένα φόρο τιμής προς ένα νησί που του άνοιξε ένα δρόμο γεμάτο αστέρια.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Ο πρόσφατος δίσκος «Στη χώρα των αθώων» είναι αφιερωμένος στον αδικοχαμένο Βαγγέλη Γιακουμάκη. Ο Μάνος Ελευθερίου έγραψε ένα ποίημα μετά το βάναυσο χαμό του παιδιού το οποίο εμπιστεύτηκε στον Μίλτο Πασχαλίδη για να το χρωματίσει μουσικά. Ο τίτλος του δίσκου είναι εμπνευσμένος από έναν στίχο του ποιήματος του μεγάλου αυτού στιχουργού. Ο δίσκος αυτός είναι ένα έργο βαθειά ανθρώπινο που αγκαλιάζει ένα θέμα- πληγή για την κοινωνία. Πρόκειται για ένα έργο που μας ταξιδεύει σε μια χώρα, τη χώρα των αθώων, που ίσως να μη γνωρίσουμε ποτέ.
Κλείνοντας, θα θυμηθώ στίχους από εκείνο το τραγούδι που έκανε την παιδική μου ψυχή να πετάξει «τώρα που γρήγορα νυχτώνει, σαν παραμύθι θα στο πω ότι αγαπάς δεν τελειώνει και εγώ ακόμα σ’αγαπώ».
(πηγή εικόνας φόντου: https://www.loaded.gr/Article/18461/o-miltos-pashalidhs%E2%80%A6-ta-eipe-ola )
Τριτοετής φοιτήτρια ιστορίας, ζω στον δικό μου κόσμο ενοχλώντας τους νεκρούς για να αποσπάσω τα μυστικά τους. Ανυπομονώ να ζήσω τη ζωή μου μέσα σε ένα μουσείο. Χρειάζομαι τη μουσική για να αναπνέω και το χορό για να προχωράω. Διδυμάκι με τα όλα μου, θέλω να είμαι περιτριγυρισμένη από κόσμο συνέχεια, να μοιράζομαι με τον κόσμο τις σκέψεις μου και να ακούω τις δικές του. Α! Φυσικά και θέλω να γυρίσω όλον τον κόσμο με ένα αυτοκίνητο εξερευνώντας κάθε σπιθαμή του. Εδώ θα βρείτε μερικές δικές μου σκέψεις. Ελπίζω να τις απολαύσετε!
0 Σχόλια