Έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι πραγματικά σημαίνει για εσένα η λέξη «ευγνωμοσύνη»; Ποιες εικόνες σου έρχονται στο νου κάνοντας αυτή την σκέψη; Προσωπικά, στο μυαλό μου, «ευγνωμοσύνη» σήμαινε να μην είμαι αχάριστη, χωρίς βέβαια να έχω σκεφτεί εκτενώς σε τι ωφελεί αυτό και γιατί συχνά οι μεγαλύτεροι μού το τόνιζαν σαν κάτι απολύτως αναγκαίο. Αυτό άλλαξε εξαιτίας της τελευταίας μου αναζήτησης βιβλίων. Κατά τη διάρκεια αυτής αντίκρισα μπροστά μου το βιβλίο της Δήμητρας Διδαγγέλου με τίτλο «Ευγνωμοσύνη, για μια ζωή γεμάτη ικανοποίηση». Φτάνοντας, λοιπόν, στο τέλος των σελίδων του συνειδητοποίησα ότι αυτή η έννοια, πράγματι, είναι ικανή να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τον κόσμο γύρω μας και μέσα μας, ώστε να απολαύσουμε το εὖ ζῆν.
Πριν προβώ σε αυτή την αγορά, για κάμποσο καιρό συλλογιζόμουν ότι ζούμε σε μία εποχή που ο υπερκαταναλωτισμός είναι τρόπος ζωής για πολλούς, τα social media κατακεραυνώνουν τον άνθρωπο με εικόνες του «τέλειου» και η ταχύτητα της τεχνολογίας μας παρασύρει στους ρυθμούς της. Τα παραπάνω δεν αποτελούν μόνο θεωρητικές διαπιστώσεις. Είναι η αλήθεια που μας περιβάλλει. Αυτό διαφαίνεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι, χωρίς αυτό να αποτελεί πανάκεια φυσικά, τείνουν να συγκρίνουν το άτομό τους, ασυνείδητα, με αγνώστους, επειδή παρουσιάζουν ίσως έναν διαφορετικό τρόπο ζωής από αυτούς στα social media. Συνεπώς, συχνά παρασύρονται από το «φαίνεσθαι» και προβαίνουν σε αγορές που θα τους φέρουν ένα βήμα πλησιέστερα στη ζωή που φθονούν. Επιπλέον, το γεγονός ότι ο κόσμος σήμερα λειτουργεί τόσο γρήγορα γύρω από τον άνθρωπο, τον εμποδίζει να επεξεργαστεί αυτή την κατάσταση και να λάβει δράση ώστε να προστατεύσει τον ψυχικό του κόσμο που πλήττεται από τέτοια φαινόμενα.
Αυτές οι σκέψεις με οδήγησαν στο να συλλογιστώ πως, πολλά άτομα, όντας θύματα της μάστιγας της σύγκρισης, καταλήγουν να νιώθουν ανικανοποίητα από τη ζωή και τον εαυτό τους. Τούτο παρατηρείται ακόμη κι αν, αντικειμενικά, έχουν κατορθώσει σημαντική προσωπική εξέλιξη και πολλές φορές τα ίδια κρίνονται, από τρίτους, εξίσου αξιοζήλευτα.
Σίγουρα, η έλλειψη ικανοποίησης δεν προέρχεται πάντα από την σύγκριση του ανθρώπου με τα πρόσωπα που αντικρίζει στα social media. Πιθανόν αυτό το φαινόμενο να έχει ποικίλους παράγοντες που το προκαλούν, οι οποίοι θα ήταν αδύνατο να αναλυθούν σε ένα μόνο άρθρο. Τα παρακάτω λόγια, όμως, θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμα σε όποιον άνθρωπο αισθάνεται ανολοκλήρωτος και μη ευτυχισμένος με αυτό που είναι και ζει, ανεξαρτήτως αιτίας.
Ορμώμενη, βέβαια, πάντα από τους δικούς μου προβληματισμούς αντιλήφθηκα ότι το βιβλίο «Ευγνωμοσύνη, για μια ζωή γεμάτη ικανοποίηση» κατάφερε να «κουμπώσει» τέλεια με αυτούς και να μου καταδείξει μία αλήθεια που μπορεί να φαίνεται αυτονόητη, αλλά απέχει αρκετά από την συνειδητοποίηση για πολλούς. Αναφέρομαι στο θέμα της σωστής εστίασης, το οποίο πραγματεύεται η συγγραφέας. Ειδικότερα, αναλύει ότι το κλασσικό παράδειγμα του μισογεμάτου – μισοάδειου ποτηριού αντικατοπτρίζει τον αισιόδοξο και τον απαισιόδοξο άνθρωπο αντίστοιχα. Ποια η βασική διαφορά μεταξύ αυτών των δύο; Το πού εστιάζουν είναι η απάντηση. Έτσι, μας δίνει εύκολα να καταλάβουμε ότι η ζωή δεν περιστρέφεται γύρω από τα γεγονότα που μας συμβαίνουν και τα αγαθά που κατέχουμε αλλά καθορίζεται από τον τρόπο που τα θωρούμε, χειριζόμαστε και εκτιμούμε. Ο αισιόδοξος άνθρωπος αποκαλείται έτσι, μόνο επειδή επέλεξε να επικεντρωθεί στα θετικά που του συμβαίνουν. Ο απαισιόδοξος πράττει ακριβώς αντίστροφα. Είναι πιθανό, ακόμη κι αν οι δυο τους έχουν παρόμοιες ζωές και δυσκολίες να αντιμετωπίσουν, να έχουν πολύ διαφορετικό αποτέλεσμα στην κλίμακα της ευτυχίας τους. Ο οπτιμιστής δίνοντας βαρύτητα στα ευχάριστα καταφέρνει να νιώθει πιο ήρεμος, ικανοποιημένος και χαρούμενος. Ο πεσιμιστής εστιάζοντας στα αρνητικά που βιώνει, ακόμη και αν αυτά συγκριτικά δεν υπερτερούν των θετικών, αισθάνεται άτυχος, δυστυχής και μίζερος.
Ως εκ τούτου, η συγγραφέας και ψυχολόγος κάνει ξεκάθαρο ότι η ευτυχία μπορεί, κατά ένα ποσοστό, να αποτελέσει επιλογή και υποστηρίζει πως ένα αποτελεσματικό μέσο για την επίτευξη αυτής είναι η ευγνωμοσύνη ως τρόπος ζωής. Επιπλέον, στο βιβλίο παραθέτει παραδείγματα πολλών ανθρώπων, καθένας από τους οποίους αντιλαμβάνεται διαφορετικά το νόημα της λέξης «ευγνωμοσύνη». Μιλώντας από την δική μου εμπειρία, μέσα από τα λόγια της, θα έλεγα περιεκτικά ότι η έννοια αυτή μπορεί να αποτελέσει μία μέθοδο για να αλλάξεις ολόκληρη τη ζωή σου, χωρίς να κάνεις πραγματικά αλλαγές σε αυτή (τουλάχιστον τέτοιες που να είναι ορατές στο μάτι). Χρειάζεται μόνο να μεταβάλλεις το μέσα σου, ώστε να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις πολλά περισσότερα από όσα ίσως πίστευες, είσαι πολύ καλύτερος από αυτό που ίσως θεωρούσες, είσαι πλουσιότερος από ό,τι ένιωθες και μπορείς να ζήσεις αληθινά ευτυχισμένος με μία μόνο απόφαση. Και αυτή είναι να διακρίνεις τα όμορφα και σε αυτά να δίνεις βάση. Αν μέχρι τώρα είχες συνηθίσει να μην πράττεις με αυτό τον τρόπο, θα χρειαστεί σοβαρή προσπάθεια. Αλλά τα αποτελέσματα θα σε ανταμείψουν. Μάλιστα, όταν βρεθείς σε πραγματική κρίση, τότε θα κατανοήσεις αληθινά τη σημασία της απόφασής σου, καθώς τότε είναι που θα χρειαστεί περισσότερο να εστιάσεις στο τι έχεις ήδη, ώστε να περάσεις, έτσι, την δυσκολία πιο ομαλά και πιο ανώδυνα. 
Επειδή, όμως, η θεωρία χωρίς πράξη δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα, το βιβλίο προτείνει και πρακτικές λύσεις με σκοπό την υιοθέτηση της ευγνωμοσύνης ως στάση ζωής. Παρουσιάζει τη γραφή ως πολύτιμο εργαλείο γι’ αυτό τον στόχο και αναλύει διάφορες μορφές της. Αυτή που κυρίως αποτυπώθηκε σε εμένα είναι το να γράφεις καθημερινά τα θετικά που περιείχε η μέρα. Βρήκα αυτή την άσκηση πολύ ευφυή, διότι ο άνθρωπος, έχοντας την τάση να περιορίζεται στα αρνητικά, συχνά παραμερίζει ολοκληρωτικά τα ευχάριστα. «Αναγκάζοντας», όμως, τον εαυτό του να ψάχνει για τα θετικά, συνειδητοποιεί ότι, στην πραγματικότητα, η ζωή του είναι πιο ευτυχισμένη από ό,τι νόμιζε. Ως εκ τούτου αποκτά τη συνήθεια να αναζητά όλο και περισσότερο τα όμορφα βιώματα, εστιάζει σε αυτά και τελικά μπορεί να καταφέρει, μέσα από την επανάληψη, να ωθηθεί στον ενστερνισμό ενός πιο θετικού τρόπου ζωής που θα του επιτρέπει να απολαμβάνει αληθινά ό,τι του προσφέρεται.
Το τελικό και μόνο συμπέρασμα για εμένα; Φυσικά και πρέπει να κυνηγάμε την ευτυχία. Με κάθε ευκαιρία και με όλη μας τη δύναμη. Αλλά πολλές φορές αυτή βρίσκεται μπροστά μας και εμείς δεν τη διακρίνουμε. Αν ήμασταν, όμως, λίγο παραπάνω ευγνώμονες για ό,τι αποτελεί την ζωή μας, θα ζούσαμε καλύτερα, πιο ολοκληρωμένα. Εσύ θα το δοκιμάσεις;
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν ξέρω πολλά για την ζωή, ούτε καν που βαδίζω. Ξέρω, όμως, ότι γεννήθηκα το 2000 και ότι είμαι φοιτήτρια του τμήματος Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας του Ο.Π.Α. Είμαι η Αλεξάνδρα και μ’ αρέσουν τα βιβλία, η ζωγραφική, η σύνταξη κειμένων, ο αθλητισμός (μερικές φορές), τα ταξίδια, το φαγητό, η μουσική και, γενικότερα, το να ζω. Συνηθίζω να επιτρέπω στον εαυτό μου να «είναι» και αλλάζω συνεχώς. Έτσι, ακόμα και η διατύπωση αυτού του βιογραφικού, μπορεί σε λίγο καιρό, όταν θα έχω πάει ένα επίπεδο παραπάνω, να μη με ικανοποιεί. Παρ’ όλα αυτά, επειδή πιστεύω πως, όντως, «τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν», βρίσκομαι εδώ για να αποτυπώσω, δημόσια πλέον, ό,τι τόσο καιρό κρύβω.
0 Σχόλια