Έχουμε φτάσει αισίως (;) στο 2024 και το ζήτημα αν αθλητισμός και πολιτική πρέπει να συμπορεύονται ή όχι, ακόμα δεν έχει ξεκάθαρη απάντηση. Πολλές φορές μάλιστα το θέμα αυτό πυροδοτεί ακραίες αντιδράσεις από τους υποστηρικτές της κάθε πλευράς, με αποτέλεσμα… να μην υπάρχει αποτέλεσμα, να μην εξάγεται κάποιο συμπέρασμα, να καταναλώνεται τσάμπα φαιά ουσία και οξυγόνο κοκ. Παρόλα αυτά, δεν κάνω τον έξυπνο και με τις ίδιες ακριβώς προσλαμβάνουσες θα πορευτώ κι εγώ παρακάτω, προκειμένου να υποστηρίξω με απλά όμως όχι απλοϊκά επιχειρήματα τον λόγο που πιστεύω στη συνύπαρξη και αλληλοσυμπλήρωση αθλητισμού και πολιτικής.
Ακριβώς επειδή πρόκειται για ένα υποκειμενικό άρθρο, δεν υπάρχει λόγος να πλατειάσω ούτε στιγμή κατά την ανάλυση. Στη βάση της επιχειρηματολογικής μου πυραμίδας τοποθετώ το ότι αξιακά, η πολιτική υπερέχει του αθλητισμού. Λογίζοντας το καθένα ως ξεχωριστό τομέα, η πολιτική υπάρχει κάθε στιγμή στην καθημερινότητά μας ατομικά και συνολικά, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και μάλιστα, έτσι πρέπει, κι ας ξεπερνάω αυτή τη στιγμή τα όρια της δεοντολογίας. Ο αθλητισμός από την άλλη, είναι αναγκαίος αλλά όχι απαραίτητος, αλλά ακόμα και να ήταν και απαραίτητος, η επίδρασή του δεν πλησιάζει αυτόν της πολιτικής.
Δίνοντας το αξιακό προβάδισμα στην πολιτική έναντι του αθλητισμού, εξακολουθώντας να τηρώ τη σύμβαση να εξετάζω τον κάθε τομέα ξέχωρα, δε διστάζω να ισχυριστώ πως ο δεύτερος υπάγεται στον πρώτο και ότι αποτελεί στην ουσία κατασκεύασμά του. Η ύπαρξη του αθλητισμού είναι από μόνη της πολιτική πράξη και δράση, άρα το να ζητάμε γενικότερα την απομάκρυνση ή ακόμα και τη μη συσχέτιση της πολιτικής με τον αθλητισμό είναι τουλάχιστον οξύμωρο, σαν να απαρνούμαστε τον ίδιο τον αθλητισμό και το ιδεώδες του. Η μορφή που έχει ο αθλητισμός από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, σε εθνικό ή και παγκόσμιο επίπεδο, σε επαγγελματικό αλλά και ερασιτεχνικό βεληνεκές, είναι απόρροια κάποιων πολιτικών, όχι με τη σημασία των προσώπων, αλλά εξ ολοκλήρου με αυτής των μεθόδων / στρατηγικών. Η φύση του αθλητισμού, το πώς γεννήθηκε, το πώς αργότερα αναπτύχθηκε σε σημείο να ανακατασκευάζεται μορφικά ανάλογα την εποχή, αποτελεί είδος πολιτικής. Η χρηματοδότηση (ή ακόμα περισσότερο η υποχρηματοδότηση) αθλητών και αθλητικών εγκαταστάσεων αποτελεί είδος πολιτικής. Ακόμα και η σχέση αθλητισμού – ανθρώπου (είτε από τη σκοπιά του αθλητή είτε του θεατή), πλέον βασισμένη στον ανεξέλεγκτα αυξανόμενο νόμο της προσφοράς και της ζήτησης, αποτελεί πολιτική.
Βάζοντας ένα τέλος σε αυτό το παραλήρημα, ύστερα από τις παραπάνω αρχές, πόσο αντιφατικό είναι, λοιπόν, να τάσσεται κανείς υπέρ του no politica στον χώρο του αθλητισμού; Το να μη θέλει, δηλαδή, η πολιτική να αναμειγνύεται με τον αθλητισμό; Το οποίο, παρεμπιπτόντως, αποτελεί και αυτό από μόνο του ένα είδος πολιτικής, και μάλιστα της πιο τυραννικής, μιας που δεν επιτρέπει σε μια δράση να εξελιχθεί αβίαστα και φυσικά. Ένα είδος πολιτικής, που τελευταία ξεπερνάει το πέπλο του αθλητισμού και εγκαθίσταται όλο και πιο φασιστικά στον γενικότερο τρόπο ζωής και συνείδησής μας. Τρομακτικό…
Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου : Financial Times
Γεννημένος τη δεύτερη μέρα του δεύτερου μήνα της δεύτερης χιλιετίας, δρω περιέργως χωρίς δεύτερες σκέψεις. Προσπαθώ να δίνω σάρκα και οστά σε όσα ονειρεύομαι, σε όσα γράφω και σε όσα φωτογραφίζω.Εν δυνάμει φιλόλογος, εν ενεργεία ποδοσφαιριστής και σερβιτόρος. Αριστοτελικός, λάτρης των γατών και θαυμαστής της μικρής μου αδελφής.
0 Σχόλια