Σήμερα θα μιλήσουμε για διαφορετικότητα… Για απουσία ομοιότητας και απομάκρυνση από το συνηθισμένο. Για μοναδικότητα, ιδιαιτερότητα και ξεχωριστές λεπτομέρειες. Για ένα σύνολο από χαρακτηριστικά, ανόμοια συγκριτικά με άλλα. Πώς σου ακούγεται αυτό; Σε βρίσκει σύμφωνο ή μήπως σε τρομάζει; Μήπως συνήθισες να βλέπεις και να ακούς τα ίδια; Και γιατί το διαφορετικό να θεωρείται απαραίτητα κακό;
Άκουσέ με προσεκτικά! Πήγαινε ν’ ανοίξεις τη ντουλάπα με τα χειμερινά σου ρούχα. Κοίταξε το ράφι με τα πουλόβερ και τα χουχουλιάρικα μπλουζάκια σου. Ναι ναι, αυτό το ράφι. Το πουλόβερ που κοιτάς έχει διαφορετικό χρώμα από το διπλανό του. Το ένα είναι πράσινο και τ’ άλλο ροζ. Όμως συνυπάρχουν αρμονικά, κι ας έχουν ανομοιότητες. Τα βλέπεις; Ακόμη και η υφή τους διαφέρει! Όμως εξακολουθούν να βρίσκονται εκεί, δίπλα δίπλα. Να σε κοιτάνε κάθε φορά που ανοίγεις τη ντουλάπα σου, για να σε πείσουν πως το διαφορετικό έχει τη δική του γοητεία. Δεν είδα κανένα μπλουζάκι να σπρώχνει άλλο, να σκίζει υφάσματα, να κόβει τιραντάκια, να πετάει και να υπονομεύει τα διπλανά, ούτε να τα ζηλεύει. Είδα όμως πολλούς ανθρώπους να το κάνουν…Να σε σπρώχνουν, επειδή έχεις διαφορετικό χρώμα. Να σε πατάνε, επειδή προέρχεσαι από άλλη χώρα. Να σε τσακίζουν με τα λόγια τους, επειδή πολύ απλά δεν τους μοιάζεις. Να σε σκοτώνουν στυγνά, επειδή φοράς διαφορετικό χρώμα από την ομάδα που υποστηρίζουν. Τώρα κλείσε τη ντουλάπα σου και κάτσε να σου πω…
Γιατί εμείς οι άνθρωποι δεν χάνουμε ευκαιρία εκδήλωσης εκφοβιστικής ή ρατσιστικής συμπεριφοράς; Γιατί προσπαθούμε πάντα να υπονομεύσουμε αυτό που δεν μας μοιάζει; Άραγε αναρωτήθηκες ποτέ, πώς είναι να σου συμπεριφέρονται με τέτοιον τρόπο; Πώς είναι να σε περιθωριοποιούν και να σου βάζουν μια ταμπέλα, επειδή απλά μπορούν; Πώς είναι να σε στιγματίζουν, για κάτι που είτε δεν είναι στο χέρι σου, είτε απέχει από τον κώδικα αρεσκείας τους; Μήπως έχεις την εντύπωση ότι είσαι ίδιος με τους γύρω σου; Γιατί ούτε προϊόν μαζικής παραγωγής είσαι, ούτε δειγματάκι σε super market. Ακόμη κι αυτά έχουν τις μικροδιαφορές τους! Αν πιστεύεις κάτι τέτοιο πάντως, θα σε συμβούλευα να σκεφτείς λιγάκι, προτού ανοίξεις το στόμα σου και προσβάλλεις τον διπλανό σου.
Η διαφορετικότητα υπάρχει παντού! Από τα ρούχα που φοράς, μέχρι το χρώμα που έχει το δέρμα σου. Από το αγαπημένο σου φαγητό, μέχρι τη χώρα απ’ όπου προέρχεσαι. Από τον τρόπο που σκέφτεσαι, μέχρι και την ομάδα που υποστηρίζεις. Κι εγώ δεν βρίσκω κάτι κακό πάνω σε αυτό. Μήπως βρίσκεις εσύ; Γιατί το αγαπημένο σου χρώμα να υπερισχύει του δικού μου; Γιατί η χώρα καταγωγής σου, να είναι ανώτερη από τη δική μου; Γιατί εσύ που κινείσαι με τα πόδια, να είσαι ικανότερος από αυτόν που κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο; Γιατί πρέπει πάντα να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους και να θεωρείς ότι είσαι καλύτερος; Μάλλον σου πούλησαν φθηνά παραμύθια και μάντεψε…τα έχαψες! Γιατί η διαφορετικότητα ποτέ δεν είχε αρνητικό πρόσημο από μόνη της. Αρνητικό πρόσημο της έβαλαν κάποιοι δειλοί που ποτέ δεν την κατάλαβαν πραγματικά. Και ως γνωστόν, ότι δεν καταλαβαίνεις, προσπαθείς να το μειώσεις. Κι αυτό είναι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις! Είναι προτιμότερο να μην σε καταλαβαίνουν οι άλλοι, απ’ το να μην τους καταλαβαίνεις εσύ.
Αυτό που έχεις να κάνεις είναι να συνεχίσεις να ζεις στο δικό σου κόσμο, τον ξεχωριστό και ιδιαίτερα πλασμένο, χωρίς να δίνεις αναφορά σε κανέναν. Κι ας σε περιγελούν! Κι ας νομίζουν πως εσύ είσαι το πρόβλημα, κι όχι αυτοί. Σημασία έχει να είσαι εσύ εντάξει με τον εαυτό σου και τις πράξεις σου. Δεν θα πρέπει να σε ενδιαφέρει η άποψη των άλλων, ούτε το τι σκέφτονται για σένα. Γιατί αυτοί που θα σε γνωρίσουν πραγματικά και θα αγαπήσουν τη διαφορετικότητά σου, θα δουν πόσο όμορφη και ξεχωριστή είναι. Θα καταλάβουν πως η διαφορετικότητα είναι απλά μια λέξη, αποτελούμενη από γράμματα του αλφαβήτου και τίποτα παραπάνω. Θα κατανοήσουν πως αυτή είναι που σε κάνει να ξεχωρίζεις σαν πυγολαμπίδα στο σκοτάδι. Σαν λουλούδι που φύτρωσε στα χαλάσματα από τσιμέντο. Κι αυτά τα λουλούδια τα ποτίζουμε και τα προσέχουμε σαν τα μάτια μας, μην μαραθούν. Δεν τα ποδοπατάμε, ούτε τα ξεριζώνουμε. Μένουμε εκεί να τα χαζεύουμε με τις ώρες. Να τα θαυμάζουμε για το σθένος και τη σπανιότητα που επιδεικνύουν. Να τα αγαπάμε! Κι αυτά με τη σειρά τους θα γείρουν προς το μέρος μας και πού ξέρεις…ίσως μας αγκαλιάσουν!
Wake me up when September ends! Έτσι με ξύπνησαν κι εμένα από την κοιλιά της μαμάς μου τέλη Σεπτέμβρη του '98. Ήταν βράδυ, όμως τα μαγευτικά φώτα της Θεσσαλονίκης ήταν αρκετά να αποκαλύψουν την εμφάνισή μου στο ουράνιο σώμα που ονομάζεται Γη. Αγαπώ την ροκ μουσική, τα ταξίδια, το διάβασμα ή καλύτερα τον συνδυασμό τους! Είμαι μια υπερευαίσθητη εσωστρεφής με καρδιά μικρού παιδιού που θα προσπαθήσει να σε κάνει να χαμογελάσεις. Αγαπώ την ζωή, την δημιουργικότητα και τους φωτεινούς ανθρώπους. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, πάντα αναζητούσα κάτι που θα έδινε καθολικότητα στο συγκεκριμένο μου. Πώς θα με χαρακτήριζα με μία φράση; Παράξενη σαν déjà vu!
0 Σχόλια