Για να στεριώσει ο άνθρωπος χρειάζεται τον άνθρωπο. Φιλίες, έρωτες και αγάπες μας συντροφεύουν, άλλους με τρόπο απαλό και ανάλαφρο και άλλους με τρόπο σκληρό και οδυνηρό, σε όλα τα στάδια της ζωής μας. Τι γίνεται λοιπόν όταν οι δεσμοί αυτοί που αναπτύσσουμε με τους γύρω εκλείπουν και η μοναξιά αποφασίσει να κατοικοεδρεύσει μέσα μας; Τι γίνεται όταν συνηθίζουμε να ζούμε στην σκιά της ζωής μας μόνοι, ξεχνώντας ότι πολλές φορές για να αντέξουμε χρειαζόμαστε και κάποιον άλλον πέρα από τον εαυτό μας; Ας τα πάρουμε από την αρχή. Τι είναι τελικά η μοναξιά;
Μια ενόχληση της ψυχής απέναντι στην μοναχικότητα που προστάζει το μυαλό; Ένα πείσμα ή μια εγκατάλειψη; Μια απελπισμένη προσπάθεια να προστατευτούμε από τα συναισθήματα που μπορεί να προκύψουν με την ανθρώπινη συναναστροφή; Όσοι οι άνθρωποι τόσοι και οι ορισμοί της. Ένα πράγμα όμως είναι σίγουρο. Η μοναξιά μπορεί να τσακίσει τον άνθρωπο. Να τον κάνει να παραλύσει, να αποξενωθεί από την ίδια του την φύση! Μας καταστρέφει αργά και χωρίς να το καταλαβαίνουμε βουλιάζουμε όλο και πιο πολύ στο σκοτάδι, στην μιζέρια και την αυτό-απογοήτευση. Αξίζει έτσι η ζωή μας; Αξίζει να φοράμε μέχρι το τέλος την πανοπλία του αντισυναισθηματισμού και της καχυποψίας; Είναι δύσκολο να εμπιστευτείς τους άλλους. Είναι όμως ακόμα πιο δύσκολο να ζεις στην απόλυτη μοναξιά. Γιατί τότε δεν ζεις εσύ. Η μοναξιά ζει από σένα. Της δίνεις το κορμί σου για να σεργιανά ανεμπόδιστη όσο εσύ κλείνεις τα μάτια. Της δίνεις της ψυχής σου για να τρέφει την ύπαρξή της από τους φόβους και τους ενδοιασμούς σου.
Ωραία, ωραία ζωή κάνουμε μη μπορώντας να ζήσουμε. Ας τολμήσουμε να μιλήσουμε, να γελάσουμε, να αγκαλιάσουμε τον άλλον. Ας συμβουλευτούμε, ας κλάψουμε, ας αγαπήσουμε και τον άλλον. Μόνο έτσι αξίζουμε. Δίπλα στους άλλους. Είναι εξάλλου αμαρτία να μην μοιράζεται η ευτυχία και ο πόνος στους ανθρώπους.
Μεγαλωμένη σε νησί δεν θα μπορούσα παρά να αγαπώ την θάλασσα. Σπουδάζω στην Αθήνα ενώ παράλληλα προσπαθώ να ζήσω όσο πιο ελεύθερα η ελευθερία μου επιτρέπει.
0 Σχόλια