Η παρακάτω ιστορία είναι αληθινή.
Όχι! Δεν θα του ξανά επιτρέψω να με μειώσει με αυτό το τρόπο μπροστά στους συμμαθητές μου! Είμαι ένα παιδί όπως όλα τα άλλα παιδιά. Χωρίς καμία ιδιαιτερότητα. Δεν είμαι χαζή! Είμαι δυσλεκτική!
Η δυσλεξία δεν είναι ούτε ελάττωμα, ούτε εχθρός μου.
Είναι σύμμαχος μου!
Δεν είναι η δυσλεξία που με κάνει να διαφέρω, αλλά ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα μου, όπως όλων φυσικά.
Αυτό που ζω είναι κόλαση… κάθε μέρα που πάω σε αυτό το κτίριο τρέμω.
Κάθε φορά που ανεβαίνω τις σκάλες με περιμένει με ανοιχτή την πόρτα, έτοιμος να με ντροπιάσει! Σχεδόν, πάντα έχω απορίες από τις ασκήσεις που έχουμε για το σπίτι αλλά δεν μου τις λύνει… αδιαφορεί γιατί τις θεωρεί χαζές!
Ξέρεις γιατί τις θεωρεί χαζές;
Γιατί είμαι δυσλεκτική!
Σηκώνω το χέρι μου, για να πάρω την άδεια για να σηκωθώ στον πίνακα, για να λύσω άσκηση, άλλα το όνομά μου δεν ακούγεται ποτέ.
Μου το είχε πει άλλωστε : <<Δεν φταις εσύ, έτσι γεννήθηκες με πρόβλημα, δεν είναι όλοι έξυπνοι>>.
Αυτά τα λόγια δεν μπορώ να τα ξεχάσω, τριγυρνούν σαν εφιάλτες στον ύπνο μου, σε ησυχία δε με αφήνουν!
Δε ξέρω γιατί συνεχίζω και πηγαίνω σε κείνο το κτίριο, ίσως γιατί παρόλο που ακούω αυτά τα λόγια πιστεύω σ’ εμένα και τις δυνατότητες μου.
Ναι! Πιστεύω στον εαυτό μου, μπορώ να γίνω σπουδαία, όπως όλοι μας!
Αν με ξανά μειώσει θα αντιδράσω!
Δεν τον φοβάμαι!
Δεν υπάρχουν χαζοί άνθρωποι, όλοι έχουμε μυαλό αλλά λίγοι ανθρωπιά.
Να σου πω και κάτι άλλο;
Μπορεί να γελάσεις, αλλά εγώ θα στο πω.
Είμαι περήφανη που έχω δυσλεξία!
Χάρη σ’ αυτήν είμαι δυνατή.
Το κυριότερο, μου δίδαξε ότι μαζί με τη σκληρή ζωή υπάρχουν και σκληροί άνθρωποι.
Ναι, έχω δυσλεξία!
Γράφοντας την παραπάνω ιστορία, τα συναισθήματα μου είναι περίεργα. Δεν μπορώ να διανοηθώ το πώς θα αισθανόταν αυτό το 17χρονο παιδί. Είναι θλιβερό στην εποχή που ζούμε τα άτομα με δυσλεξία και γενικότερα με οποιαδήποτε μαθησιακή δυσκολία να έχουν αυτή την απάνθρωπη αντιμετώπιση από τους γύρω τους. Πόσο μάλλον από έναν <<εκπαιδευτικό>>. Δεν θέλω να μακρηγορήσω για αυτό το ζήτημα γιατί όλα αυτά προέρχονται από το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας, το οποίο είναι όλο λάθος.
Να ξέρετε ότι αυτό το παιδί σήμερα βρίσκεται σε ένα Πανεπιστήμιο με εκπαιδευτικούς σωστούς στη δουλειά τους, λατρεύει τη σχολή του και δεν έχει σταματήσει να ονειρεύεται και να προσπαθεί για ένα καλύτερο αύριο για άτομα με μαθησιακές δυσκολίες!
Είμαι σίγουρη ότι στο μέλλον θα γυρίσει να κοιτάξει πίσω της και θα χαμογελάει…
Φοιτήτρια του τμήματος Δασολογίας Επιστημών Ξύλου & Σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Μου αρέσουν τα ταξίδια, τα ζώα και ο χορός. Γενικά, δεν ψάχνω τα πολλά, αλλά τα λίγα, αυτά τα "λίγα ασήμαντα μικρά" αγαθά που κάνουν τη ζωή τόσο συναρπαστική και τόσο ενδιαφέρουσα. Όπως ένα καλό φαγητό, μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα με λίγους και καλούς φίλους και ένα τζιν τόνικ με αγγούρι φυσικά.
Η ιδανική ζωή θα έλεγε κανείς ή μήπως όχι;
0 Σχόλια