Πηγαίνοντας πίσω τον χρόνο, στον Δεκέμβριο του 1963, εν τόπους Ευρυτανικούς, εντοπίζουμε μια πύρινη νεανική επιθυμία, η οποία αρκούσε για καύσιμο, στο ταξίδι με προορισμό την καλύτερη ζωή. Το γαλάζιο-πράσινο λεωφορείο ξεκίναγε με προορισμό τον Πειραιά. Εκεί, με καράβι αργό, θα έφταναν σε λιμάνι της Ιταλίας _Μπάρι_ έπειτα από είκοσι τέσσερις ώρες. Και τελευταία διαδρομή, Μπάρι-Μόναχο με τρένο.
Ο Γερμανός τους παρέλαβε και τους οδήγησε στους χώρους τους, όπου για τους επόμενους τρεις μήνες _ώσπου να παντρευτούν_ θα αποτελούσε το σπίτι τους. Η κυρία, ανάμεσα σε γυναίκες όλων των κρατών και των φυλών, και ο κύριος αντίστοιχα ανάμεσα σε άνδρες. Μόνες γλώσσες συνεννόησης τα γερμανικά και η του σώματος.
Η μέρα τους ξεκίναγε στις 5 π.μ.. Παραλαβή από τον χώρο τους και παράδοση στα εργοστάσια. Ίδρωναν παλεύοντας για την απόκτηση αξιοπρεπούς μεροκάματου. Δεν άργησε να περάσει ο καιρός, όμως η κούραση της δουλειάς εξαφανιζόταν με ένα χάδι. Μέσα σε αυτόν τον αγώνα, απέκτησαν στήριγμα ο ένας τον άλλον, σε μια σοφίτα όπου απλώνανε τα όνειρα τους _μιας και δεν είχαν χάλια, πάρα ένα κρεβάτι και δυο στόματα για ζεστασιά_.
Ήταν η γιαγιά μου και ο παππούς μου. Ήταν η γιαγιά σου και ο παππούς σου. Ήταν οι γιαγιάδες και οι παππούδες όλων μας. Δεν είχαν όλοι μια δουλειά, δεν είχαν όλοι συντροφιά. Το μόνο που είχαν ήταν κουράγιο και επιμονή για ένα καλύτερο αύριο. Προσπαθούσαν για καθημερινή εξέλιξη μιας και τους επέτρεπε ανώδυνη επιβίωση. Ήταν μόλις 16 χρόνων, ήταν μόλις 18 χρόνων, όταν άφησαν γονείς και πάτρια εδάφη για το καλύτερο.
Δεκέμβριος του 2019. Η αχνή, πλέον, νεανική επιθυμία είναι για το καλύτερο τραπέζι στο ”ορθάδικο”. Οικονομίες ολοκλήρου χρόνου, για να χαθούν σε ένα βράδυ στο αλκοόλ. Τι έγινε στο πέρασμα του χρόνου και οι γενιές αποφάσισαν να αλλάξουν έτσι; Απαιτήσεις χωρίς υποχρεώσεις. Ζητάνε χωρίς να δίνουν, σαν να τους χρωστάνε. Μα γιατί; Γιατί τους το είπε η μαμά και ο μπαμπάς. Μα οι πρωτοβουλίες; Οι πραγματικές επιθυμίες;
Στασιμοποιήθηκαν. Οι νέες γενιές, με την ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας και την ύψωση ασήμαντων απόψεων μέσω αυτής, βαλτώνουν τις αξίες τους. Δεν ελπίζουν, δεν επιδιώκουν, δεν προσπαθούν για το καλύτερο αύριο. Είναι λυπηρό, που ένα μεγάλο ποσοστό νέων αδυνατεί να αποφασίσει. Και είτε το θέλουν είτε όχι, οι αποφάσεις καθορίζουν την εξελικτική πορεία τους. Χωρίς να έχει σημασία πόσο σωστές ή λάθος είναι.
Οι νέοι έχουν ανάγκη από ορθά μεταδιδόμενη παιδεία. Αναζητούν την ενθάρρυνση, για να αναπτύξουν τον δικό τους προσωπικό κόσμο. Ας τους επιβεβαιώσουμε λοιπόν, πως δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Ας τους ωθήσουμε στην εκλογή αποφάσεων και ευθυνών. Είναι ανάγκη και υποχρέωση, να αναπλάσουν τον κόσμο που επιθυμούν να ζήσουν, και όχι τον κόσμο που τους «ψιλο-ταιριάζει».
Οι δυνατοί χαρακτήρες δημιουργούνται από την αλλαγή, οι αδύναμοι από τη στασιμότητα.
Από μικρή βιαζόμουν, λέει και ξανά λέει η μητέρα μου. Γεννημένη τον προτελευταίο μήνα του, του τελευταίου χρόνου του 20ου αιώνα. Εν εξελίξει στατιστικός στα χαρτιά, στην ουτοπία μου παραμένω ονειροπόλα ταξιδιώτισσα, πάνω στο δικό μου καραβάκι με Hermano pequeno το γέλιο. Οι προορισμοί ; άγνωστοι. Η υπαρξιακή μου τριπλέτα θα έλεγε κανείς πως είναι καφές, βαθιές συζητήσεις, φιλία. Και μιας και συστηθήκαμε, φτιάξτε και εσείς έναν καφέ και αφήστε τα αλλά δυο σε μένα.
0 Σχόλια