Όλοι περάσαμε ή περνάμε δύσκολες στιγμές. Όλοι κάποια στιγμή νιώσαμε πως απογοητευτήκαμε από ανθρώπους που πιστέψαμε πολύ και αποφασίσαμε να σταματήσουμε να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο ανθρώπινο είδος. Σε μια τέτοια στιγμή όμως, να που όλοι λίγο πολύ βρισκόμαστε στην ακριβώς αντίθετη άποψη και θέση για το ανθρώπινο είδος. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών δεν έχουν αφήσει κανέναν ή έστω ένα μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ασυγκίνητο. Η μάχη με έναν αόρατο εχθρό και οι υπεράνθρωπες προσπάθειες πυροσβεστών και απλών ανθρώπων να συμβάλλουν στην κατάσβεση της φωτιάς που μαστίζει όχι μόνο την δική μας χώρα αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη είναι κάτι το οποίο μας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για μια νέα αρχή και λύση σε αυτό που πλέον ονομάζουμε ‘’Κλιματική Κρίση’’. Δεν θα ήθελα να σταθώ τόσο εδώ, όσο στο κομμάτι που για μια ακόμα φορά με κάνει και χαμογελάω καθώς το κύμα αλληλεγγύης και προσφοράς μεγαλώνει πολύ περισσότερο από τη σαπίλα που επικρατεί στο ίδιο σύστημα και ίσως μπορεί να το νικήσει κιόλας. Που βοηθά εμένα και τους όμοιους μου να πιστεύουμε και να αναθεωρούμε στην εντύπωση που μας έχει αφήσει η αναισθησία ορισμένων. Δεν είναι όμως ώρα να κοιτάξουμε τους λίγους, αλλά τους πολλούς και την ανυπολόγιστη βοήθεια που δίνουν για να σηκώσουν ο ένας τον άλλον. Να απαλύνουν τον πόνο του άλλου και να μπορέσουν να δημιουργήσουν κάτι νέο, καινούργιο και ελπιδοφόρο, όχι μόνο για εμάς αλλά και για τους επόμενους. Να μεταλαμπαδεύσουμε από γενιά σε γενιά την ενσυναίσθηση και την αλληλεγγύη στον πλησίον μου. Τους ευχαριστώ όλους για μια ακόμα φορά που τελικά δίνουν την ελπίδα και την ανάσα ότι κάτι τελικά μπορεί να πάει καλά σε αυτόν τον κόσμο.

Το ταξίδι συνεχίζεται (μικρές διηγήσεις)
Κρατούσε έναν καφέ στο χέρι και περπατούσε. Το βλέμμα του περιπλανιόταν δεξιά και αριστερά, μα, δεν φαινόταν να βλέπει τίποτε. Το μυαλό του βρισκόταν αλλού. Ίσως σε κάποιον στόχο του, ίσως σε μια σκέψη που τον στοίχειωνε· ποιος ξέρει; Ρούφηξε μια τζούρα από το τσιγάρο...










0 Σχόλια