Έχει περάσει η καταιγίδα. Περπατώ σε μια παραλία. Ο μόνος ήχος που ακούω είναι αυτός των βημάτων μου στην άμμο. Και το κύμα που σκάει στην ακτή. Γύρω σκοτάδι. Η μόνη πηγή φωτός είναι η αντανάκλαση του φεγγαριού στα τρεμάμενα νερά. Βυθίζομαι βαθιά στις σκέψεις μου. Ο χρόνος τρέχει πίσω στο παρελθόν. Πιάνω μια πέτρα και τη ρίχνω στη θάλασσα…
Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, από παιδί έως σήμερα. Θα έλεγα ότι αυτό το χρονικό διάστημα μου φαίνεται σα μια στιγμή. Είδα με τα μάτια μου πολέμους, αρρώστιες, θάνατο. Πρόσεξα πως ο ζυγός έγειρε προς την αδικία. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ήταν σα να μεταμορφώνονται σε κάτι άλλο από αυτό που ήταν. Έχαναν σιγά σιγά το φιλότιμό τους και έπαιρναν μια μορφή αλλιώτικη, ξένη προς τη δικιά τους υπόσταση. Ίσως ήταν η αδικία, ο πόνος ή η θλίψη που τους έκανε να αλλάξουν. Και καθώς παρατηρείς τον ένα να προσπαθεί να βλάψει τον άλλο, να κάνει κακό στον πλησίον του, τι κάνεις? Τι επιλέγεις να κάνεις όταν κι εσύ μπορείς να αλλάξεις μορφή και μέσω του κακού να επωφεληθείς… Κι όταν αντικρίζεις όλους τους δικούς σου να αλλάζουν, τότε αντιλαμβάνεσαι πως μένεις μόνος…
Άρχισα νοερά να αναζητώ τη ρίζα του κακού. Τη ρίζα μιας πρόκλησης που στεκόταν απέναντί μου και προσπαθούσε να με δελεάσει με τα προνόμια που χάριζε σε αυτή την ζωή. Δεν μπορούσα να θυμηθώ κάτι άλλο, πάρα τούτο: έναν αρχαίο μύθο, όπου ο Δίας έφτιαξε μια γυναίκα, την Πανδώρα, την οποία χάρισε ως δώρο στο Επιμηθέα. Εκείνος, γοητεύτηκε τόσο από την Πανδώρα, ώστε θέλησε να την παντρευτεί. Ως δώρο γάμου, ο Δίας έδωσε στην Πανδώρα ένα κουτί, το οποίο της είπε να μην το ανοίξει. Εκείνη τον παράκουσε και γεμάτη περιέργεια το άνοιξε. Τότε, όλα τα δεινά και οι συμφορές ξεχύθηκαν στον κόσμο. Στον πάτο του κουτιού όμως παρέμεινε η ελπίδα… Η ελπίδα, σκέφτηκα. Είχα ξεχάσει πως υπήρχε πάντα η ελπίδα. Και έκανε αισθητή την παρουσία της καθημερινά. Στο λουλούδι που φυτρώνει και ανθίζει μέσα από το τσιμέντο. Στο ουράνιο τόξο που βγαίνει μετά τη βροχή. Σε εκείνο το μωρό που γεννήθηκε και που φανέρωσε την ελπίδα ψηλά, σε ένα άστρο. Στα γέλια και στα παιχνίδια των παιδιών στις αυλές. Σε ένα λευκό περιστέρι που αγγίζει με τα φτερά του το απαλό γαλάζιο του ουρανού και στον ήλιο που βγαίνει κάθε πρωί. Και τότε κατάλαβα, πως όσο παλιό ήταν το κακό στον κόσμο, τόσο και η ελπίδα έτρεχε πίσω του να το προφτάσει. Και μάλιστα, καμία φορά κατάφερνε να το ανατρέψει, κι άλλαζε κλίση ο ζυγός. Περίεργο πράγμα, το κακό να συνοδεύεται από κάτι καλό, σκεφτόμουν. Κι όμως, έτσι είχαν τα πράγματα.
Και έφτασε πια η στιγμή ο ζυγός που έχω μέσα μου να διαλέξει. Μετά από τον χθεσινό εφιάλτη της ημέρας, που ο λογισμός μου αναπαρέστησε όλα τα δεινά, ήταν πλέον καιρός να επιλέξω. Από τη μια να αλλάξω μορφή κι εγώ με τη σειρά μου, να βλάψω, να τιμωρήσω, να κερδίσω σε βάρος άλλων. Από την άλλη, μια διαφορετική σκέψη μου φαινόταν προτιμότερη. Ο κόσμος μας ανήκει σε ένα πλανητικό σύστημα, σε μια κατοικήσιμη ζώνη σε τροχιά γύρω από έναν ήλιο. Όλο αυτό το πλανητικό σύστημα, βρίσκεται σε τροχιά μέσα σε έναν γαλαξία, όπου ο γαλαξίας κινείται μαζί με άλλους γαλαξίες. Ο κόσμος είναι απέραντος. Τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που κατοικούν στη γη αποτελούν ένα απειροελάχιστο μέρος αυτού του σύμπαντος. Κι ενώ οποιαδήποτε μορφή κακού προσπαθεί να ανέλθει, να κατανικήσει και εδραιώσει την πρωτοκαθεδρία της, υπάρχει ακόμα μια ομάδα ελπίδας που προσπαθεί να το ανατρέψει, φέρνοντας δικαιοσύνη και ισότητα στον κόσμο. Ο κόσμος χαρακτηρίζεται από τους ανθρώπους του. Κι αν οι άνθρωποι είναι καλοί, τότε ο κόσμος έχει πετύχει να αφήσει ένα όμορφο απειροελάχιστο ίχνος στην πληθώρα γαλαξιών στην οποία βρίσκεται. Αν όμως είναι κακοί, τότε ο κόσμος έχει αποτύχει, γιατί τα ίχνη του θα σβήσουν, αφού κανείς δε θα τον θυμάται ή καλύτερα, δε θα θέλει να τον θυμάται.
Κι όταν η νύχτα πια πέρασε και ξημέρωσε ο ήλιος στην ακτή, πλέον είχα κλειδώσει την απόφασή μου. Μορφή δε θα άλλαζα, μα θα κρατούσα τη δική μου, την ανθρώπινη. Και θα παρέμενα να μάχομαι ενάντια στο κακό, ως ένα ίχνος ελπίδας. Από τη μια γέλασα, καθώς μου φάνηκε ουτοπικό. Από την άλλη, θεώρησα πως μια ουτοπία θα ήταν ένα σχέδιο για έναν καλύτερο κόσμο.
Από μικρό παιδί, συνήθισα να κοιτάω τα αστέρια και να διερωτώμαι πώς ξεκίνησε ο κόσμος και αν θα τελειώσει κάποτε. Καθότι μοναχική φύση, ο στοχασμός και η συγγραφή ήταν αγαπημένες μου δραστηριότητες. Με εργαλεία ένα κομμάτι χαρτί, ένα μολύβι και λίγη φαντασία δημιουργώ νέους κόσμους, ενώ στα ακουστικά μου ηχούν από πιάνο, όπερα έως ροκ μουσική. Η ανάγκη μου για απαντήσεις σε θεμελιώδη ζητήματα όπως η δικαιοσύνη, η αθανασία της ψυχής και η δημιουργία του σύμπαντος, οδήγησαν τα βήματά μου στη φιλοσοφική σχολή του ΑΠΘ, από όπου είμαι απόφοιτη ενώ συνεχίζω τις σπουδές μου σε μεταπτυχιακό επίπεδο.
Συναισθηματική, υπερευαίσθητη και ταυτόχρονα δυναμική και λογική, ένα πράγμα που έμαθα από την ζωή είναι ότι πρέπει να κυνηγάμε όλα αυτά τα οποία θέλουμε και να αγωνιζόμαστε για έναν καλύτερο κόσμο, που θα διέπεται από αξίες, με οδηγό την αγάπη, την ισότητα και την ελευθερία.
0 Σχόλια