Επαγγελματίας Άνθρωπος (πότε;)

Από ότι φαίνεται, είναι δύσκολο να είμαστε άνθρωποι. Από την πρώτη στιγμή που ερχόμαστε στη ζωή, το κλάμα είναι η πρώτη μας αντίδραση στο ανεξήγητο που συμβαίνει γύρω μας. Ψάχνουμε ασύστολα να πιαστούμε από κάπου, έτσι, ηρεμούμε μόνο στην αγκαλιά του ανθρώπου εκείνου που συνηθίζαμε να ακούμε τους χτύπους της καρδιάς του κάθε μέρα. Η αγκαλιά γίνεται βάλσαμο για την ψυχή και καταφύγιο για το σώμα. Μάλλον είναι δύσκολο να είμαστε άνθρωποι. Γιατί όταν θα προσπαθήσουμε να αφεθούμε στο άγνωστο και να επιχειρήσουμε το πρώτο μας βήμα μακριά από την ασφάλεια, η πρώτη συμβουλή είναι «να προσέχεις». 

Τι συμβαίνει όταν ένα παιδί κάνει τα πρώτα του βήματα; Οι αγαπημένοι του το κοιτούν με θαυμασμό, σχεδόν εξτασιασμό, αναρωτιούνται αν θα τα καταφέρει να σταθεί μόνο ή αν πέσει και χτυπήσει. Εκείνο δεν σκέφτεται τίποτα, η φύση ξεκίνησε να του δίνει τον ρυθμό κι εκείνος, ένας άνθρωπος μικρός που ξέρει τόσο λίγα, έχει αφεθεί στην φύση του χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν ξέρει ότι μπορεί να χτυπήσει, δεν υπάρχει φόβος στην καρδιά του για το άγνωστο. Θέλει απλώς να κάνει ένα μικρό βήμα, που για εκείνο θα είναι η αρχή των πάντων.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν θυμόμασταν το πρώτο μας βήμα; Ίσως θα ήμασταν πιο κοντά σε εκείνο το παιδί και στα συναισθήματά του που χαρακτηρίζονταν από αυθορμητισμό και δεν επιδέχτηκαν επεξεργασία από κανένα φίλτρο ή από τους συνειρμούς της λογικής. Εκείνο το παιδί σίγουρα ήξερε, ήξερε να θαυμάζει τη φύση, να σέβεται τα πλάσματά της και κυρίως να αγαπά. Γιατί μαζί με το πρώτο χάδι έρχεται και η αγάπη. Το πρώτο του συναίσθημα είναι να αγαπά και το συναίσθημα αυτό κρατά μέχρι κάποιος να του το στερήσει.

Βλέπετε, ο δρόμος μας στη ζωή είναι μακρύς, ευτυχώς, αλλά σίγουρα δεν είναι μια ευθεία. Η ιστορία μας γράφεται συνεχώς, ενώ η ζωή παραμένει ίδια στη βάση της. Ίδια όμορφη και γεμάτη νέες εκπλήξεις. Το ξέρουμε αυτό γιατί  άλλωστε από παιδιά έτσι την  βλέπαμε, με χρώματα, με χαμόγελα ζωγραφισμένα στα πρόσωπα των γύρω μας, γεμάτη από πρώτες φορές που έφερναν ενθουσιασμό και αμηχανία. Ο πόνος έμοιαζε σαν κάτι παρωδικό παρά μόνιμο, ένα «θα μεγαλώσεις» μας έλεγαν κάθε φορά που πέφταμε και παρόλο που αυτή η φράση δε φαίνεται να έχει λογική, τότε ήταν αρκετή για να μας παρηγορήσει για να βρούμε τη δύναμη να σηκωθούμε και να συνεχίσουμε το παιχνίδι. Με λίγα λόγια, αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι πως ίσως η ανθρώπινη φύση μας είναι λιγότερο απαιτητική και περισσότερο γενναιόδωρη. Αρκεί να θυμηθούμε ποιες πραγματικά είναι οι βαθύτερες ανάγκες μας.

Δεν γνωρίζαμε για το μίσος μέχρι που κάποιος μας είπε να μισούμε το διαφορετικό, χωρίς καλά καλά να έχουμε επίγνωση του τι είναι διαφορετικό. Δεν γνωρίζαμε τον φόβο μέχρι που κάποιος μας μίλησε ή μας έδειξε τη σκληρή πλευρά της ζωής από την οποία είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγουμε. Δεν ξέραμε ότι ο χρόνος είναι τόσο σημαντική μεταβλητή στην οποία αν δεν υπηρετήσουμε, αντί να μας εξυπηρετεί, μας δημιουργεί άγχος και απελπισία. Δεν γνωρίσαμε την μοναξιά μέχρι να αντικρύσουμε την απώλεια, η οποία μας έριξε στα πιο βαθιά σκοτάδια, μη γνωρίζοντας πως να γυρίσουμε πίσω στον εαυτό μας.

Μπορεί να μοιάζει αφελές το να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε από πότε και γιατί το να είσαι «άνθρωπος» μοιάζει τόσο δύσκολο. Είναι απλώς μια ιδιότητα που την αποκτάμε από την ημέρα της γέννησής μας ή μπορεί στην ουσία να μην εκπληρώσουμε ποτέ τον ρόλο μας αυτό; Αν κάπου, κάποια στιγμή το χάσαμε, μπορούμε να ξαναφέρουμε την ανθρωπιά στη μόδα; Να είναι η ευτυχία μια μόνιμη σταθερή κατάσταση και να σταματήσουμε να την κυνηγάμε στα πιο άκυρα μέρη. Να είναι η ενσυναίσθηση  το κυρίαρχο συναίσθημά μας, να μας ενδιαφέρει πως αισθάνεται ο συνάνθρωπός μας, αν η φύση μας εγκαταλείπει και αν τα ζώα φοβούνται εν τέλη πιο πολύ εμάς από όσα τα φοβόμαστε εμείς. Το άγνωστο να μοιάζει με μία βόλτα στο λούνα-πάρκ. Η αισιοδοξία να είναι τρόπος ζωής και η αλλαγή το μέσo προς την εξέλιξή μας ώστε να μαθαίνουμε συνεχώς τα νέα μας όρια. Καμία καχυποψία να μην μας διακατέχει ότι ο διπλανός θέλει να μας εκμεταλλευτεί και ο ανταγωνισμός να αντικατασταθεί από τον συναγωνισμό. 

Ποιος είναι ο λόγος που όλα αυτά μας ακούγονται σαν μια ουτοπία βγαλμένη από ένα καλογραμμένο παιδικό παραμύθι; Υπάρχει κάποιο πανεπιστήμιο που σπουδάζεται η ανθρωπιά ή μπορεί να βαδίζουμε σε όλη μας της ζωή γύρω από έναν φαύλο κύκλο αυτοτιμωρίας επειδή δεν μάθαμε ποτέ πως να εξυπηρετήσουμε σωστά το ρόλο μας; Τόσα και άλλα τόσα ερωτήματα που γεννιούνται σε καιρούς, που τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα καθώς αναρωτιόμαστε αν πρέπει να κοπεί η ρίζα εκείνη που γέννησε το σάπιο δένδρο από το οποίο πια, τα φρούτα του μας φαίνονται πικρά και άδεια.

Πόσο χρήσιμο ήταν αυτό το άρθρο για εσένα?

Αξιολόγησέ το, επιλέγοντας τη φατσούλα που επιθυμείς!

Μέσος όρος: 5 / 5. Ψήφοι: 5

Καμία ψήφος μέχρι στιγμής! Αξιολόγησέ το πρώτος/η.

Λυπούμαστε πολύ που αυτό το άρθρο δεν ήταν χρήσιμο για εσένα!

Βοήθησέ μας να βελτιώσουμε αυτό το άρθρο!

Πες μας, πως μπορούμε να βελτιώσουμε αυτό το άρθρο?

Δημοσιεύσεις

Λένε ότι αν κοιτάξεις το ρολόι και η ώρα είναι 11:11, η τύχη θα σου φέρει κάτι όμορφο. Γεννημένη λοιπόν στις 11/11 το μακρινό ’98, αισθάνομαι ότι έχω την τύχη με το μέρος μου από την πρώτη μέρα. Τύχη δεν σημαίνει να μην έχεις πέσει ποτέ σου, αλλά να μπορείς να ξανασηκώνεσαι. Έτσι είπα στον εαυτό μου όταν πέρασα Οικονομικά στο Βόλο, που ενώ στην αρχή μου κακοφάνηκε έγινε η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου! Αντλώ δύναμη από την ίδια τη ζωή που παραμένει όμορφη όπως και να έχουν τα πράγματα. Ακούω ασταμάτητα μουσική (ακόμα και αυτή τη στιγμή), χορεύω στη μέση του δωματίου, αγαπώ τα μέρη που έχουν θάλασσα και τους ανθρώπους που σκέφτονται αλλιώς. Γράφω για να μας υπενθυμίσω ότι η ομορφιά βρίσκεται παντού γύρω μας και σιγά σιγά, αν θέλουμε, θα είναι πιο εύκολο να τη διακρίνουμε.

Μπορεί επίσης να σας αρέσει

Τι να την κάνεις την Τέχνη;

Τι να την κάνεις την Τέχνη;

Μοναδική μέθοδος η σάτιρα για να αναδειχθεί και να καυτηριαστεί η επικαιρότητα. Όχι άδικα θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως πρόκειται για ένα μεγάλο όπλο. Τόσοι και τόσοι κωμικοί έχουν αποτυπώσει με το χιούμορ τους την πραγματικότητα και έχουν πει αλήθειες που δεν...

Διαβάστε Περισσότερα
Η ζώνη της άνεσης

Η ζώνη της άνεσης

Είναι η καθημερινότητα; Είναι η κοινωνία; Είναι ο αιώνας; Είμαστε εμείς; Δεν ξέρω ποιος από όλους είναι ο κύριος υπαίτιος για τα παρακάτω, αλλά είναι δεδομένο πως ο άνθρωπος στο Δύο Είκοσι μ.Χ. δεν κουνιέται ρούπι από την ζώνη της άνεσής του. Κυριολεκτικά και...

Διαβάστε Περισσότερα
Ποιοι είμαστε;

Ποιοι είμαστε;

Είναι ασφαλές να πούμε πως δεν μας έχουν τάξει δεύτερη ζωή ή και να μας έχουν εμείς δεν το γνωρίζουμε. Και αντί να μας τρομοκρατεί, η αλήθεια αυτή θα έπρεπε να μας ξυπνάει από τον λήθαργο που πέφτουμε και βάζουμε την ύπαρξη μας σε παύση, σε επανάληψη, σε τρέξιμο. Δεν...

Διαβάστε Περισσότερα
Αποστασιοποιηθείτε! Ζήστε χωρίς φόβο για το μέλλον

Αποστασιοποιηθείτε! Ζήστε χωρίς φόβο για το μέλλον

Ποιος δεν έχει βρεθεί στη θέση να ανησυχεί για το μέλλον, να φοβάται το άγνωστο, να καταβάλλεται από άγχος για το αβέβαιο; Θέλω να πιστεύω ότι δεν είμαι μόνη μου σε αυτή την κατάσταση και πως αρκετοί από εσάς μπορούν να ταυτιστούν με όσα ειπωθούν στη συνέχεια σε σχέση...

Διαβάστε Περισσότερα
Με μία ανάσα

Με μία ανάσα

Εισπνοή, εκπνοή. Εισπνοή, εκπνοή. Τόσες φορές όσες έχει ανάγκη ο νους για να επανέλθει στη στιγμή. Στο τώρα. Στην κατάσταση αυτή που είναι ασφαλής και μπορεί να επανέλθει και να αγκαλιάσει το σώμα. Εισπνοή, εκπνοή. Μια σκέψη, μια εικόνα και σιγά σιγά να επανέρχονται...

Διαβάστε Περισσότερα

0 Σχόλια

Υποβάλετε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Εγγράψου τώρα στο Newsletter μας

Εγγράψου τώρα στο Newsletter μας

Με την εγγραφή σου στη λίστα θα μαθαίνεις πρώτος τα νέα μας.

Η εγγραφή σου ολοκληρώθηκε με επιτυχία!

Share This