Το να είσαι νέος, σε κάνει να θες να φτάσεις στο άπειρο. Αισθάνεσαι τόση δύναμη, τόση ζωντάνια, που νομίζεις ότι μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο.
Το να βλέπεις νεαρά παιδιά να μη φοβούνται την ζωή αλλά να τη στύβουν, ίσως είναι από τα πιο ωραία θεάματα που μπορείς να απολαύσεις. Πόσo μάλλον όταν πρόκειται για φοιτητές, που συνδυάζουν εξεταστική και “δίσκο” μαζί! Όσοι έχετε εμπειρία θα ταυτιστείτε. Όσοι δεν έχετε ακόμα, διαβάστε τις παρακάτω ιστοριούλες και φανταστείτε τον εαυτό σας σε ποιανού την θέση θα θέλατε να βρίσκεστε : Στης Ελένης, της Ιλιάνας, της Σταματίας, του Ανδρέα ή της Τζένης;
Ανάμεσα σε σημειώσεις, στύλο και πλήκτρα υπολογιστών εγώ, μια Ελένη από τις πολλές, βρέθηκα σπουδάζοντας δημοσιογραφία στο Αριστοτέλειο. Όχι, δεν ήταν μόνο η σχολή μου που πραγματευόταν την αρθρογραφία, αλλά και η πρώτη μου εργασία σε τοπικό περιοδικό. Μέσα σε στοίβες χαρτιών και τηλεφωνήματα, ξερνώντας τις ιδέες και τις λέξεις μου, παντρεύοντας τες με τα προστάγματα της επικαιρότητας, έμαθα την αίσθηση της ευθύνης και της ενηλικίωσης! Εκεί ψηλά, στη συμπρωτεύουσα είχα την πρώτη επαφή, την πρώτη γεύση της ανεξαρτησίας και της απελευθέρωσης!
Για πολλούς, η λέξη ”δουλειά” ισοδυναμεί με πολλή κούραση, άγχος και πίεση. Σαν Ιλιάνα, το ίδιο σκεφτόμουν και εγώ. Όταν, λοιπόν, μετά το τέλος των πανελληνίων εμφανίστηκε η ευκαιρία να βρω δουλειά ως barwoman, αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου όλα τα θετικά στοιχεία που θα μπορούσα να αποκομίσω · ανεξαρτησία, υπευθυνότητα και κυρίως ελευθερία ήταν μερικά από αυτά. Μέσα, λοιπόν, απ’ όλο αυτό το ταξίδι κέρδισα πολλές εμπειρίες και μέχρι το τέλος του μπορώ να πω πως έγινα καλύτερος άνθρωπος. Με αυτό τον τρόπο, θα ξεκινήσω δυναμικά και αισιόδοξα την καινούργια μου ζωή στο πανεπιστήμιο.
Από μαθήτρια, ανυπομονούσα να βγω στον εντελώς διαφορετικό έξω κόσμο και να έχω μία θέση στην σκληρή – για τους πολλούς- επαγγελματική κοινωνία. Ονειρευόμουν ανεξαρτητοποίηση, οικονομική άνεση, να νιώθω χρήσιμη, να πραγματοποιήσω στόχους, να δοκιμάσω και να δοκιμαστώ. Πρώτη μου εργασιακή εμπειρία ήταν αυτή της barista. Κίνητρό μου η αγάπη για τον καφέ και ιδιαίτερα για τον καλό καφέ. Δουλεύοντας, έχω δει επαγγελματισμό, αφοσίωση, γρήγορα και δουλεμένα χέρια. Ωστόσο, έχω δει άσχημη εξυπηρέτηση, αργή και ανεύθυνη δουλειά. Εργάζομαι με τη χαρά πως ο κόσμος που ξεκινάει την ημέρα του απολαμβάνει το δημιούργημά μου. Η εξυπηρέτηση είναι σίγουρα κάτι που ως Σταματία λατρεύω, πέρα απ’τον προσεγμένο καφέ, την ανθρώπινη επικοινωνία και συνεργασία.
Ο νεαρός Ανδρέας που μέχρι πρότινος κλώτσαγε μια μπάλα, πήγαινε σχολή και έγραφε στον ελεύθερο χρόνο του κάνα άρθρο, το καλοκαίρι που πέρασε φόρεσε την στολή του… σερβιτόρου και τα πρωινά σέρβιρε στους τουρίστες σκραμπλ αυγά με ντομάτα, φέτα και ελιές και στους απαιτητικούς παππούδες της γειτονιάς μονούς ελληνικούς σε μεγάλες κούπες. Ανάμεικτα συναισθήματα του άφησε η πρώτη του εμπειρία στον ιδιωτικό τομέα, με το αίσθημα της ικανοποίησης όμως να κυριαρχεί, καθώς βίωσε καταστάσεις και εκπλήρωσε επιθυμίες, που μέχρι πριν 5 μήνες ούτε που φανταζόταν.
Κλείνοντας, ως Τζένη, έχω να πω ότι η πρώτη μου εμπειρία σε εργασιακό χώρο ήταν μάλλον θετική. Εργαζόμουν σε γνωστή εταιρία εστίασης για το καλοκαίρι, δουλειά που αποδείχτηκε πολύ απαιτητική (αν και δεν της φαινόταν!). Είχα, όμως, την τύχη να βρίσκομαι ανάμεσα σε εξαιρετικούς ανθρώπους, με τους οποίους είχαμε κάτι παραπάνω από τις τυπικές “εργασιακές σχέσεις”, ενώ με τους περισσότερους κρατάμε ακόμη επαφές! Ακόμη, περνούσαν συχνά φίλοι μου από το μαγαζί για να με επισκεφτούν (γεια σου ρε Ανδρέα), αφού βρισκόταν αρκετά κοντά στην πόλη μας. Επομένως, η αποχώρησή μου δε θα μπορούσε να ήταν παρά γλυκόπικρη, δεδομένων των συνθηκών και του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο δούλεψα.
Κάπως έτσι, λοιπόν, φάνηκε στα παιδιά η πρώτη τους επαγγελματική εμπειρία! Για κάποιους η εμπειρία αυτή είχε θετικό πρόσημο, για κάποιους άλλους αρνητικό. Για κάθε εργαζόμενο νιάτο, όμως, είναι σημαντικό στον απολογισμό που κάνει κάθε βράδυ να αισθάνεται περήφανο για τον εαυτό του και να περιτριγυρίζεται από ευχάριστα συναισθήματα, προκειμένου να αποδώσει τον καλύτερο εαυτό του.
Μην ξεχάσετε να αφήσετε τα σχόλια και τις εντυπώσεις σας!
Γεννημένος τη δεύτερη μέρα του δεύτερου μήνα της δεύτερης χιλιετίας, δρω περιέργως χωρίς δεύτερες σκέψεις. Προσπαθώ να δίνω σάρκα και οστά σε όσα ονειρεύομαι, σε όσα γράφω και σε όσα φωτογραφίζω.Εν δυνάμει φιλόλογος, εν ενεργεία ποδοσφαιριστής και σερβιτόρος. Αριστοτελικός, λάτρης των γατών και θαυμαστής της μικρής μου αδελφής.
Η τυπική σας 23χρονη -πια-φοιτήτρια στην οποία δόθηκαν τα μέσα να εκφράσει τις ιδέες, τις απόψεις και τους προβληματισμούς της. Γεννημένη στην Ελλάδα από Πολωνή μητέρα και Έλληνα πατέρα, σπουδάζω στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Αγαπώ τα ταξίδια, ενώ δε χάνω ευκαιρία για νέες εμπειρίες και γνωριμίες. Enjoy!
Γεννημένη στις αρχές του καλοκαιριού της δεύτερης χιλιετίας , το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι μέχρι εδώ τα έχω καταφέρει καλά. Αιθεροβάμων και με το χαμόγελο στα χείλη είναι η σωτηρία μου για τη μονότονη καθημερινότητα. Φοιτήτρια Κοινωνικής Ανθρωπολογίας , χωρίς όμως να λέω όχι σε νέες ευκαιρίες και προκλήσεις. Αγαπώ τη μουσική και μου αρέσουν οι άνθρωποι που εννοούν τα «σ’ αγαπώ» τους.
Ονομάζομαι Σταματία Τσολάκου και γεννήθηκα την άνοιξη του 2000. Σπουδάζω φιλολογία στο ΕΚΠΑ. Στόχος μου είναι να γίνω καθηγήτρια. Όνειρο μου είναι να γίνω σωστή καθηγήτρια. Αγαπώ τα παιδιά και τα ζώα. Είμαι παρορμητική, αυθόρμητη, ολίγον τι τρελή, μελαγχολική και δυναμική. Μ'αρέσει να καταπιάνομαι με τέχνες όπως η μουσική, ο χορός και ιδιαίτερα η ποίηση. Το να γράφω με γεμίζει και ταυτόχρονα με αδειάζει. Από μικρή λατρεύω να αποτυπώνω το στίγμα μου γραπτώς, σε χαρτιά κρυμμένα στα συρτάρια του γραφείου μου. Το tambook μου δίνει την ευκαιρία να αποκαλύψω τις δημιουργίες μου και να μοιραστώ μαζί σας αυτά που με απασχολούν και ίσως δε διαφέρουν τελικά και τόσο με αυτά που προβληματίζουν εσάς τους αναγνώστες.
Μεγαλωμένη σε νησί δεν θα μπορούσα παρά να αγαπώ την θάλασσα. Σπουδάζω στην Αθήνα ενώ παράλληλα προσπαθώ να ζήσω όσο πιο ελεύθερα η ελευθερία μου επιτρέπει.
0 Σχόλια