Πόσο σημαντικό είναι να παρατηρείς και να ξεχωρίζεις τις λεπτομέρειες. Χωρίς μεγάλη προσπάθεια και κόπο. Να συμβαίνει αυθόρμητα. Υπάρχουν άπειρα πράγματα που μπορείς να παρατηρήσεις, αλλά ένα δύσκολο μέρος είναι η παρατήρηση της κάθε σου ανθρώπινης σχέσης, όπως για παράδειγμα μίας φιλίας. Και δύσκολο γιατί είσαι μέσα σε αυτήν, την ζεις, πρωταγωνιστείς. Όλοι μας έχουμε φίλους, είτε αυτοί βρίσκονται μακριά είτε κοντά μας, αλλά και στις δύο περιπτώσεις το ιδανικό και το αξιοθαύμαστο είναι να είναι πνευματικά μαζί μας. Αν με ρωτάς, θεωρώ πως το τελευταίο υπάρχει και τίποτα δεν είναι σπάνιο και αδύνατο αν παρατηρείς.
Τα λόγια για να περιγράψουν το τι εστί φιλία για κάποιον που βλέπει, αισθάνεται και βιώνει θερμά αυτό το κομμάτι που ομορφαίνει κατά την δική μου άποψη την ζωή, είναι λίγα. Θα μπορούσα να αφιερώσω σελίδες και σελίδες αναφερόμενη στην τεράστια αγάπη και εκτίμηση που αντιστοιχεί από ‘μένα σε καθ’ έναν τους. Η ευγνωμοσύνη είναι μία λέξη που απαντά απόλυτα στο τι μπορεί να σου δώσει ένας φίλος δημιουργώντας μαζί σου δύο παράλληλες ευθείες γραμμές ή και όχι. Στο τέλος, όμως, η προσφορά του θα είναι καθοριστική και άκρως σημαντική για σένα ούτως ή άλλως.
Δεν μου αρέσει να χαρακτηρίζεται κάποιος «αληθινός» ή από την άλλη πλευρά «ψεύτικος» φίλος, γεγονός που έχω ακούσει και έχω διαβάσει άπλετες φορές μέχρι σήμερα συνοδευόμενο σχεδόν πάντα από την κοινότυπη φράση: «Φίλος σου είναι αυτός που είναι μαζί σου στα δύσκολα». Οι επιλογές μας δεν είναι τυχαίες με όποιον τρόπο κι αν πάρθηκαν. Μη σκιαγραφείς έναν φίλο σου χρησιμοποιώντας μικροπρεπείς φράσεις για μία δική σου επιλογή.
Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί όσα κοινά και αν ανακαλύψουν πως έχουν μεταξύ τους. Η χημεία ανάμεσα στους ανθρώπους είναι δυσεύρετη και ξεπερνά κάθε πλάνη του ενθουσιασμού. Αλλά σημασία έχεις πως υπάρχει. Κι όταν την βρεις, την αντιλαμβάνεσαι αν όντως παρατηρείς. Άρα, μην κατηγορείς κάποιον επειδή δεν ανταποκρίνεται στο πρότυπο και στις προσδοκίες που έχεις εσύ ο ίδιος στο μυαλό σου. Να είσαι ελεύθερος παρατηρητής. Δεν πειράζει αν χρειαστείς αρκετό χρόνο ή περισσότερο από τον προβλεπόμενο σύμφωνα με τα προσωπικά σου κριτήρια. Δεν βιάζεσαι, απλώς ζεις και μαθαίνεις. Τα δύο τελευταία εξάλλου έχουν σχέση αλληλεπίδρασης.
Γιατί να μην κρίνουμε την στάση μας ή αντίστοιχα την στάση ενός φίλου μας σε περίοδο ευτυχίας και ευημερίας και όχι βάσει μίας δύσκολης κατάστασης που προφανέστατα το μυαλό μας δεν είναι σε θέση να αναλάβει την διαχείριση ενός υπέρογκου και συναισθηματικά επιβαρυμένου φορτίου; Και επειδή η μέση λύση βρίσκεται πάντοτε μελετώντας και τις δύο όψεις, ο Αισχύλος είπε: «Λίγοι άνθρωποι το έχουν στην φύση τους αυτό. Να τιμούν χωρίς φθόνο τον ευτυχισμένο φίλο τους». Ας παρατηρήσουμε σκεπτόμενοι και την πλευρά αυτή, «φορώντας» το χαμόγελο μας. Τουλάχιστον θα εξελιχθούμε.
Γεωργία Ρουμελιώτη
Φοιτήτρια ελληνικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και δυνάμει καθηγήτρια ευχόμενη να μη διδάσκω απλώς, αλλά κυρίως να εμπνέω. Γεννήθηκα το 2000 στην Αθήνα και κατάγομαι από τη Μεσσηνία. Αγαπώ τη λογοτεχνία και το απέραντο γαλάζιο. Μεγαλύτερός μου στόχος: να καταφέρω να αποδώσω τον ορισμό της ευτυχίας.
0 Σχόλια