Όλα απολύτως φυσιολογικά στην πόλη μου. Πόρτες και παράθυρα κλειστά. Η βόλτα στα φωτισμένα σοκάκια μυρίζει καυσαέριο, και τα διαμερίσματα στην πολυκατοικία μου μυρίζουν λιβάνι. Η εκκλησία την Κυριακή το πρωί είναι γεμάτη. Γεμάτη ανθρώπους με κάθε λογής πρόβλημα που αναζητούν λύση στον Λόγο του Θεού. Όλα απολύτως φυσιολογικά στην πόλη μου. Μία δολοφονία στο κέντρο. Ένας τσακωμός μεταξύ χούλιγκαν έξω από γήπεδο γνωστής ομάδας. Τρεις νεκροί…δεκαέξι τραυματίες εκ των οποίων οι οκτώ σε σοβαρή κατάσταση. Η αστυνομία δεν προχώρησε σε συλλήψεις. Ένας ήχος από κλάμα μωρού ακούγεται παρά τη φασαρία των αυτοκινήτων. Τροχαίο ατύχημα στον περιφερειακό. Το ασθενοφόρο αργεί και μία ψυχή χάνεται στη μέση της ασφάλτου. Τρία παιδιά μένουν χωρίς πατέρα και μία γυναίκα χήρα. Όλα φυσιολογικά. Ένα μνημόσυνο στην εκκλησία της περιοχής, καλεσμένοι ψεύτικοι άνθρωποι ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα. Συνεχείς κληρώσεις τυχερών παιχνιδιών. Κουστουμάτοι άντρες στις τηλεοράσεις μας μάς λένε πως όλα θα πάνε καλά. Έπεα πτερόεντα από στόματα ανθρώπων που εμπνέουν εμπιστοσύνη.
Και όσοι ζούμε σε αυτή την πόλη τα έχουμε συνηθίσει αυτά. Και όσοι είμαστε σκληρόπετσοι αυτά δεν μας πονούν πια. Μα πώς θα τα αντέξουν οι νεότεροι; Όπως κι εμείς, θα τα συνηθίσουν. Άλλωστε όλα είναι απολύτως φυσιολογικά σε αυτή την πόλη. Αυτά λένε και οι τοπικές κυριακάτικες εφημερίδες. Ποιος είμαι εγώ να μιλήσω; Και αν μιλήσω ποιος θα με ακούσει; Άνθρωποι φοβούνται να εκφραστούν. Οι τέχνες χάνονται μα η πενία τέχνας κατεργάζεται. Τελικά είναι όλα φυσιολογικά. Μα θα έπρεπε να είναι έτσι το φυσιολογικό; Διάβασα τις ειδήσεις στο διαδίκτυο. “Η οικονομία οδεύει επί τα βελτίω”. Μ΄ αρέσει καμία φορά να γράφω και αλήθειες. Μάλιστα αυτές οι αλήθειες είναι πιο τρομακτικές από κάθε ιστορία. Πώς είναι δυνατόν να θεωρούμε φυσιολογικά όλα αυτά; Πώς είναι δυνατόν να παραβλέπουμε τη δυστυχία μας μόνο και μόνο γιατί φοβόμαστε τι θα πουν οι άλλοι για εμάς … ”τι θα πει η γειτονιά;” …”τι θα πει ο κόσμος;” Πώς είναι δυνατόν να κλείνουμε μόνοι μας το στόμα μας μπροστά σε λόγια επί παντός επιστητού; Με τρομάζει η πόλη μου το βράδυ και δεν μιλάω. Συμφωνώ με όλα και ας διαφωνώ με τα πάντα. Δεν ήθελα να μείνει άστεγο το παιδί που ξέρω από τότε που γεννήθηκε γιατί ήταν φίλες οι μανάδες μας. Δεν ήθελα το παιδί της γειτόνισσας να πεθάνει από τα ναρκωτικά. Μα δεν φταίω εγώ για αυτά. Ή μήπως φταίω; Φταίω που δέχτηκα να θεωρήσω φυσιολογικό κάτι που κατά βάθος θεωρούσα τραγικό. Σειρήνες περιπολικών και ψέμματα πολιτικών. Ίσως δεν είναι και τόσο φυσιολογική η πόλη μου τελικά…
Γεννημένος την εικοστή τρίτη ημέρα του ενδέκατου μήνα του πρώτου χρόνου της δεύτερης χιλιετίας, γέννημα θρέμμα Γαλατσιώτης και νυν φοιτητής λογοθεραπείας στην Καλαμάτα, είμαι αποφασισμένος ότι αυτός ο κόσμος ανήκει σε όλους εμάς που δεν φοβόμαστε να μιλήσουμε αλλά και να ακούσουμε.
Λάτρης της μέταλ μουσικής και των των σκυλοτετράποδων, καυστικός και ενίοτε αστείος, γράφω άλλοτε σκοτεινά και άλλοτε αισιόδοξα για όλα όσα μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον.
Πλεονέκτημα και μειονέκτημα μου η υπερβολική ειλικρίνεια (σε κουραστικό επίπεδο), πολλές φορές εγωιστής και άλλες τόσες κουραστικός (όπως και τώρα )
Πάνω από όλα όμως υπεύθυνος και υπόλογος όλων των πράξεών μου
Στις φλέβες μου κυλάει Βεργίνα και φραπές
Σκοπεύω να φέρω στο μπλογκ μας αέρα επαρχίας!
~Φραπουδάμενοι προσέλθετε~
Συγχαρητήρια, σίγουρα δεν έχασα τον χρόνο μου διαβάζοντας το άρθρο αυτό αντιθέτως συνειδητοποίησα πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που θίγουν σοβαρά θέματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν όλους!