Πριν από λίγες μέρες καθώς κρατούσα το κινητό στα χέρια μου και έκανα το καθιερωμένο scroll down στο Instagram, εμφανίστηκε μια εικόνα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Η εικόνα έγραφε, μεταφράζοντάς τη από τα αγγλικά, ότι: είναι εύκολο να διακρίνεις ένα κίτρινο αυτοκίνητο όταν σκέφτεσαι ένα κίτρινο αυτοκίνητο/ είναι εύκολο να διακρίνεις μια ευκαιρία όταν σκέφτεσαι τις ευκαιρίες/ είναι εύκολο να βρεις λόγους να θυμώσεις όταν συνεχώς σκέφτεσαι ότι είσαι θυμωμένος. Στο τέλος όλων αυτών κατέληγε ότι: Γίνεσαι αυτό που συνεχώς σκέφτεσαι. Πρόσεχε τον εαυτό σου.
Παράλληλα με αυτό, θυμήθηκα ένα παιχνίδι που παίζαμε με τις φίλες μου όταν πηγαίναμε ατελείωτες βόλτες περπατώντας, το οποίο είχε σαν μοναδικό κανόνα να φωνάζουμε δυνατά SMART! όταν βλέπουμε ένα smart αυτοκίνητο. Θυμάμαι λοιπόν ότι μου είχε κάνει εντύπωση το πόσα smart αυτοκίνητα κυκλοφορούσαν στην πόλη. Πολλά τέτοια παραδείγματα θα μπορέσουμε να φέρουμε στην μνήμη μας. Πράγματα για τα οποία δεν δώσαμε ποτέ αρκετή σημασία, μόλις το κάναμε κατάφεραν να αλλάξουν έστω και λίγο τον τρόπο που αντιλαμβανόμασταν τις καταστάσεις.
Για να το πάω λίγο παραπέρα, η αναφορά στα κίτρινα και smart αυτοκίνητα είναι απλώς η αφορμή για να κατανοήσουμε την σημασία των σκέψεων και το πως επηρεάζουν την γενική εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας αλλά και απέναντι στις διάφορες καταστάσεις της ζωής. Ας ξεκινήσουμε με παραδοχές και δεδομένα που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην υλοποίηση της εικόνας που έχουμε για ένα γεγονός. Αν σκεφτόμαστε συνεχώς ότι δεν αξίζουμε να είμαστε ευτυχισμένοι, δεν αξίζουμε να βρισκόμαστε στη ζωή ενός υπέροχου ανθρώπου, ότι δεν αξίζουμε γενικά και ειδικά αφού η ύπαρξη μας, η δουλειά μας, η προσπάθεια μας είναι μάταιοι, μάντεψε, θα έχουμε ήδη αποθαρρυνθεί πριν καν προσπαθήσουμε και θα οδηγηθούμε στο πολύ γνωστό φαινόμενο να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας ότι αυτός φταίει, αλλά μάλλον για τους λάθος λόγους.
Είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε; Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς σε αυτό το σημείο αλλά εγώ θα άλλαζα την ερώτηση και θα έθετα μια νέα: Μήπως πιστεύουμε αυτά που σκεφτόμαστε; Τις περισσότερες φορές ναι, θα πω εγώ. Αν οι εργοστασιακές ρυθμίσεις του εγκεφάλου μας έχουν ρυθμιστεί έτσι ώστε να μας πείσουν είτε ότι: «δεν αξίζουμε», «δεν είμαστε αρκετά ικανοί», ότι «κάτι θα πάει στραβά», ότι «δεν μπορεί να τα έχουμε καταφέρει τόσο εύκολα», ό,τι και να μας πει ο πιο αγαπημένος μας άνθρωπος εμείς έχουμε πια προγραμματίσει τον ίδιο μας τον εαυτό να απορρίψει το αίσθημα της ικανοποίησης και της χαράς. Τι κάνουμε λοιπόν με αυτές τις ρυθμίσεις που όποιος κι αν ήταν ο λόγος που διαμορφώθηκαν με αυτόν τον τρόπο, στην παρούσα κατάσταση δε μας εξυπηρετούν πια και σε πολλές περιπτώσεις μπαίνουν εμπόδιο στην εξέλιξη και στη πραγματική απόλαυση της ζωής μας;
Θέλουμε να είμαστε αυτά που σκεφτόμαστε; Ας προσέχουμε λοιπόν τι σκεφτόμαστε. Να αποτινάξουμε από πάνω γνώμες άλλων, αντιλήψεις που δεν μας βοηθούν πια. Μας ζορίζει συνεχώς να τα βάζουμε με τον εαυτό μας; Ε τότε ας σταματήσουμε να το κάνουμε. Ας αποδεχτούμε πια ότι κάποιες φορές κάνουμε και λάθη και ίσως να τα επαναλαμβάνουμε καμιά φορά για να τα εμπεδώσουμε καλύτερα. Ας είμαστε λιγότερο αυστηροί με εμάς και να αποδεχτούμε ότι όπως ακριβώς συνεχίζουμε να μαθαίνουμε πράγματα που έχουν να κάνουν με το εξωτερικό περιβάλλον, με τον ίδιο τρόπο με κάθε δυνατό ερέθισμα μαθαίνουμε και τον εαυτό μας. Ας αντικαταστήσουμε λέξεις-συναισθήματα που δεν μας χρησιμεύουν όπως αυτοτιμωρία, ντροπή, κριτική, αυτοταπείνωση και παρόμοια τέτοια. Οι λέξεις-συναισθήματα που χρειαζόμαστε είναι η συγχώρεση, η υπομονή, η κατανόηση και η αυτογνωσία. Δεν τα ξέρουμε όλα, αλλά είμαστε διατεθειμένοι να μάθουμε. Δεν είμαστε τέλειοι και ευτυχώς δε πρόκειται να γίνουμε, αλλά μπορούμε να γίνουμε ό,τι εμείς έχουμε ονειρευτεί για τον εαυτό μας. Το πρώτο και σημαντικότερο εμπόδιο που πρέπει να εξαλείψουμε είναι οι ίδιες μας οι σκέψεις που παρεμποδίζουν την καθαρή και ουσιαστική αυτοκριτική με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε συμπεράσματα που απέχουν από την πραγματικότητα.
Αλλάζοντας τη σκέψη, αλλάζει και η οπτική μας. Όχι, οι λύσεις που ψάχνουμε ίσως να μην έρθουν από τον ουρανό αλλά αν βάλουμε τον εαυτό μας να σκεφτεί τις διάφορες διεξόδους τότε η ταμπέλα με το ΑΔΙΕΞΟΔΟ που έχει υψωθεί φαρδιά πλατιά μπροστά μας να μετατραπεί σε σήμα που δείχνει διάφορες κατευθύνσεις. Τότε είναι που γεννιούνται ιδέες, εμφανίζονται ευκαιρίες, χτίζονται δρόμοι που μας περιμένουν να διαβούμε. Όχι δια μαγείας, ούτε κατά τύχη. Εμείς θέσαμε το στόχο, πήραμε την απόφαση να μην εγκαταλείψουμε, εμείς πιστέψαμε ότι υπάρχουν λύσεις, εμείς ανοίξαμε όλους τους δρόμους ανοίγοντας τα μάτια και το μυαλό μας.
Ό,τι λίγο πριν φαινόταν μακρινό και ακατόρθωτο μας οδήγησε στο να χτίσουμε παράδρομους για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Αρνούμαστε ότι η ιστορία μας τελειώνει εδώ, ότι όλα είναι μάταια, ότι ο τοίχος που είναι υψωμένος γύρω μας μπορεί πραγματικά να μας εγκλωβίσει. Αφού έχουμε γεννηθεί για να τα καταφέρνουμε, το μόνο θηλαστικό ανάμεσα στα άλλα που έχει υπερβεί τους νόμους της φύσης αλλά και της ίδιας του της φύσης.
Γεννημένοι να βρίσκουμε τρόπους, να μην εγκαταλείπουμε ό,τι μας έκανε να αναπνεύσουμε πιο εύκολα. Ικανοί να προσπαθήσουμε, δυνατοί να ανταπεξέλθουμε και στα πιο μεγάλα κύματα, όμορφοι μέσα στο χάος, προσπαθούμε με επιμονή να βρούμε την θέση μας πάνω στον κόσμο. Με τόσα πολλά εφόδια δύσκολα εγκαταλείπει κανείς την προσπάθεια.
Λένε ότι αν κοιτάξεις το ρολόι και η ώρα είναι 11:11, η τύχη θα σου φέρει κάτι όμορφο. Γεννημένη λοιπόν στις 11/11 το μακρινό ’98, αισθάνομαι ότι έχω την τύχη με το μέρος μου από την πρώτη μέρα. Τύχη δεν σημαίνει να μην έχεις πέσει ποτέ σου, αλλά να μπορείς να ξανασηκώνεσαι. Έτσι είπα στον εαυτό μου όταν πέρασα Οικονομικά στο Βόλο, που ενώ στην αρχή μου κακοφάνηκε έγινε η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου! Αντλώ δύναμη από την ίδια τη ζωή που παραμένει όμορφη όπως και να έχουν τα πράγματα. Ακούω ασταμάτητα μουσική (ακόμα και αυτή τη στιγμή), χορεύω στη μέση του δωματίου, αγαπώ τα μέρη που έχουν θάλασσα και τους ανθρώπους που σκέφτονται αλλιώς. Γράφω για να μας υπενθυμίσω ότι η ομορφιά βρίσκεται παντού γύρω μας και σιγά σιγά, αν θέλουμε, θα είναι πιο εύκολο να τη διακρίνουμε.
0 Σχόλια