Ας πούμε οτι η τηλεόραση αποτελεί ακόμα το δημοφιλέστερο μέσο επικοινωνίας, άλλωστε αυτό που διαβάζετε τώρα δεν είναι ένα ακόμα debate μεταξύ διαδικτύου και τηλεόρασης. Ανεξάρτητα από το τι λένε τα στατιστικά και οι δημοσκοπήσεις, θα χρησιμοποιήσω σε αυτό το άρθρο ένα “θέτω”, σαν αυτό των μαθηματικών. Θέτω λοιπόν, την τηλεόραση, ως το επικρατέστερο μέσο επικοινωνίας για τις δύο πρώτες δεκαετίες της δεύτερης χιλιετίας. Μέσα στα χρόνια αυτά, η τηλεόραση, όπως κι όλα (σχεδόν), εξελίχθηκε και άλλαξε, ενώ με τον καιρό άρχισε να γίνεται αυστηρότερη, φοβούμενη ογκώδη πρόστιμα από το ΕΣΡ ( εξού και η έλλειψη “εθνικών σταρ” και αείμνηστων drag queens ονόματι mr. Μπούτια ). Τι συμβαίνει όμως, όταν οι άνθρωποι της τηλεόρασης, που υποτίθεται γνωρίζουν πως τα πράγματα έχουν αλλάξει, προσπαθούν να γυρίσουν πίσω τον χρόνο; Το κάνουν γιατί όντως είναι νοσταλγοί ή γιατί ξέρουν ότι θα αγοράσουμε από τα χέρια τους το ίδιο φαγητό που έχουμε μασήσει και καταπιεί εδώ και πολλά χρόνια;
Πώς ήταν οι τηλεοράσεις όταν πρωτοείδαμε ”Το καφέ της Χαράς” το 2003.
Παραδέχομαι πράγματι, ότι για αυτό το άρθρο πήρα πάσα από το reboot του πραγματικά πολυαγαπημένου σίριαλ “Το καφέ της Χαράς”. Γιατί κακά τα ψέμματα, ήταν τεράστια επιτυχία και για αυτό τον λόγο άλλωστε παίζει κάθε μεσημέρι τα τελευταία 17 χρόνια. Αντιλαμβάνομαι προφανέστατα τον λόγο που το reboot μίας τέτοιας σειράς μετά από καιρό μοιάζει καλή ιδέα, ωστόσο, δεν είμαι και τόσο σίγουρος αν η επιτυχία θα είναι ανάλογη της παλιάς. Γενικότερα, έχουμε δει πολλές επιτυχημένες σειρές να χάνουν την αξία τους επειδή δεν αφέθηκαν να “πεθάνουν” στην κορυφή αλλά συνέχισαν να ξεχειλώνονται μέχρι που έσπασαν. Θα δώσω δύο παραδείγματα, ένα ελληνικής παραγωγής και ένα ξένης. Ξεκινώντας με το σίριαλ “Η πολυκατοικία”, του οποίου το σίκουελ τη φετινή σεζόν έκανε απογοητευτικά νούμερα, παρόλο που αποτελούσε ένα καλό χαρτί λόγω της τεράστιας επιτυχίας που είχε στο παρελθόν, μάλλον αποδείχθηκε ότι το όνομα δεν ήταν αρκετό για να δώσει στη σειρά τα φώτα που απολάμβανε ο τηλεοπτικός της πρόγονος. Άλλο παράδειγμα αποτελεί η ξένη κωμική σειρά “ Two and a half men”, η οποία μπορεί να μην έκανε σίκουελ, εντούτοις είναι μία από τις πάμπολλες περιπτώσεις εκ των οποίων το πρότζεκτ συνέχισε παραπάνω απ’ότι έπρεπε και ο κόσμος το βαρέθηκε, αφήνοντας το να σβήσει μέσα στη μιζέρια.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν θεωρώ πως το reboot του “καφέ” είναι κακή ιδέα, ούτε λέω πως είμαι σίγουρος ότι θα αποτύχει. Προσπαθώ απλά να διατυπώσω την ανησυχία μου για το αν η επανάληψη τέτοιων σειρών, εκπομπών και άλλων συναφών, τηλεοπτικών ή μη θεαμάτων, δείχνει και διδάσκει έλλειψη δημιουργικότητας. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να παίρνουμε κάτι έτοιμο και στο να φτιάχνουμε κάτι καινούριο από την αρχή; Και αν ναι, αυτή η διαφορά είναι αρκετή για να μας δώσει φιλότιμο αποτέλεσμα; Ελπίζω το σίκουελ να είναι τόσο καλό όσο προορίζεται να είναι, εναποθέτω τις ελπίδες μου επίσης στο να μάθουν οι άνθρωποι της τηλεόρασης ότι ο κόσμος θέλει φρέσκα πράγματα (όχι απαραίτητα ποιοτικά, απλά φρέσκα). Μπορεί αυτή τη φορά η τύχη να είναι με το μέρος τους και αυτό να μη φανεί, μπορεί όμως και να φανεί επειδή όπως ξέρουμε, σε κανέναν δεν αρέσει το ξανά ζεσταμένο φαγητό.
Πώς είναι οι τηλεοράσεις σήμερα, 3 ώρες πριν μπούμε στο 2020, όταν και θα δούμε ξανά το πολυαγαπημένο μας ”καφέ της Χαράς”.
Γεννημένος την εικοστή τρίτη ημέρα του ενδέκατου μήνα του πρώτου χρόνου της δεύτερης χιλιετίας, γέννημα θρέμμα Γαλατσιώτης και νυν φοιτητής λογοθεραπείας στην Καλαμάτα, είμαι αποφασισμένος ότι αυτός ο κόσμος ανήκει σε όλους εμάς που δεν φοβόμαστε να μιλήσουμε αλλά και να ακούσουμε.
Λάτρης της μέταλ μουσικής και των των σκυλοτετράποδων, καυστικός και ενίοτε αστείος, γράφω άλλοτε σκοτεινά και άλλοτε αισιόδοξα για όλα όσα μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον.
Πλεονέκτημα και μειονέκτημα μου η υπερβολική ειλικρίνεια (σε κουραστικό επίπεδο), πολλές φορές εγωιστής και άλλες τόσες κουραστικός (όπως και τώρα )
Πάνω από όλα όμως υπεύθυνος και υπόλογος όλων των πράξεών μου
Στις φλέβες μου κυλάει Βεργίνα και φραπές
Σκοπεύω να φέρω στο μπλογκ μας αέρα επαρχίας!
~Φραπουδάμενοι προσέλθετε~
0 Σχόλια