Σπασμένα κομμάτια γυαλιού στο πάτωμα, κάποια τόσο μικρά αλλά ακόμα λαμπερά, κάποια μεγαλύτερα, σου δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι μπορείς με μια απλή κόλλα να τα επαναφέρεις στην αρχική τους μορφή. Ποιος ξέρει ποια να ήταν η αρχική τους εικόνα; Ήταν άραγε ένα βάζο που έσπασε όταν κάποιος αφελής ξέχασε το παράθυρο της κουζίνας ανοιχτό, και τότε να έπεσε από το δυνατό φύσημα του αέρα ένα φθινοπωρινό, ταραχώδες πρωινό κάνοντας την κουρτίνα να το ρίξει στο πάτωμα; Ή μήπως ήταν ένα ποτήρι, που καθόταν στο χείλος ενός πάγκου μιας ίσως κουζίνας, ενώ αναρωτιόταν τι θα γίνει αν βρεθεί στο πάτωμα που βρισκόταν φαρδύ πλατύ μπροστά του, με τους τείχους γύρω να σταματάνε την πορεία του προς τα άλλα δωμάτια του σπιτιού; Βέβαια, θα μπορούσε να ήταν και προσχεδιασμένο, από ανθρώπινο χέρι, το οποίο ορμώμενο και παρακινούμενο από τις βίαιες επιθυμίες του, τα έβαλε με τα γυαλικά του σπιτιού που τα είχε ίσως εκείνο το ίδιο χέρι αγοράσει, για να στολίζουν τα άδεια από αντικείμενα και ψυχή ντουλάπια. Καθώς και άλλες απορίες μπορούν να γεννηθούν βλέποντας κανείς την ψυχρή δολοφονία ή την θλιβερή αυτοκτονία ενός αντικειμένου, γυάλινου, με κάποιες περίτεχνες λεπτομέρειες που τώρα πια είναι διάχυτες στον χώρο και από μόνες χάνουν από ομορφιά, αφού η αρχική τους εικόνα έχει αλλοιωθεί αν όχι πλήρως, σίγουρα αρκετά.
Η ευτυχία μας, η ανθρώπινη ευτυχία, αυτή που μόνο οι άνθρωποι μπορούν να εξηγήσουν τόσο περίτεχνα και τόσο προσεγμένα, που κάθε λεξικό περιγράφει τη σημασία της, κάθε τραγούδι και ποίημα την υμνεί, κάθε ανθρώπινο ον ξεκινάει το μακρύ αυτό κυνήγι της όταν θυμηθεί ότι εκτός από τα χιλιάδες πράγματα που πρέπει να κάνει μέσα στην ημέρα, πρέπει και να ζήσει. Είναι περίεργο να τους παρατηρείς να διαλαλούν ότι η ευτυχία τους είναι τόσο πολύτιμη και ταυτόχρονα τόσο ανεκτίμητη που την εξαρτούν από αντικείμενα, ακριβά, πολλά αντικείμενα, γιατί αυτά είναι που μένουν και τα χρήματα δεν πάνε χαμένα. Τι γίνεται όμως όταν τα αντικείμενα φθαρούν, αχρηστεύσουν ή σπάσουν από το ίδιο χέρι που τα αγόρασε ή όταν στρέφονται εχθρικά το ένα απέναντι στο άλλο; Τότε τα αντικαθιστούμε; Αλλά φυσικά είναι άσκοπο να κάνουμε τέτοιες ερωτήσεις γιατί όπως πολλοί θα πουν διαμαρτυρόμενοι, τα αντικείμενα δεν φέρνουν την ευτυχία. Και όντως δεν την φέρνουν, το ξέρουμε όλοι, το ξέραμε πάντα και έτσι διαχωρίσαμε την ανούσια κατανάλωση από την ανάγκη. Είπαμε στον εαυτό μας, ‘είναι ανάγκη να..’, ή ‘μου είναι αναγκαίο αυτό για να ζήσω’, τόσο αναγκαίο πολλές φορές που θα παραβλέπαμε τα μαύρα ή κουρασμένα χέρια που μας το χαρίζουν τόσο ακριβά. Καλύφθηκε η ανάγκη προσωρινά, είμαστε ευτυχισμένοι, αποστολή εξετελέσθη. Ή μήπως όχι. Θέλετε να μου πείτε ότι η τόση σκέψη για επενδύσεις πηγαίνει χαμένη;
Αφήστε όμως στην άκρη τα αντικείμενα, ήταν λάθος μου και μόνο που ξεκίνησα να τα συνδυάζω με την ευτυχία και την έκανα να φαίνεται ότι εξαρτάται είτε από αντικείμενα, είτε από ανάγκες. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε λιγάκι επικριτικοί κυρίως μεταξύ μας και όταν λέω λιγάκι εννοώ, λιγάκι παραπάνω. Γι’ αυτό θα γυρίσω σε εμάς, αλλά υπόσχομαι ότι θα μας προσεγγίσω με αγάπη και σεβασμό, δε θα μας καταδικάσω και θα μας αξιολογήσω όσο πιο αντικειμενικά γίνεται.
Είμαστε περίπλοκα όντα και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς και καμία εκεί έξω. Ζούμε κυρίως για να μαθαίνουμε, είμαστε περίεργοι, θέλουμε να ξέρουμε τι είναι αυτό που βρίσκεται μπροστά μας και έπειτα να μάθουμε τι κρύβεται πίσω από αυτό. Κοιτάμε γύρω μας με θαυμασμό και με μια μικρή καχυποψία, αλλά ταυτόχρονα αυτό δε μας ενοχλεί και μαθαίνουμε να ζούμε έτσι. Η ροή είναι αυτή που επιζητάμε, η συνέχεια, να ξέρουμε ότι ό,τι και να γίνει, εμείς θα μπορούμε να πηγαίνουμε και να πηγαίνουμε, κυρίως μπροστά αν και πολλές φορές θα δίναμε και κάτι παραπάνω, αν μπορούσαμε, για να πάμε πίσω. Φτιάξαμε λέξεις, μας αρέσουν οι εφευρέσεις και θα δίναμε τα πάντα ακόμα και σε αλχημιστές για να μας εξηγήσουν αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας. Το μέσα, η άβυσσος η ίδια, το άπειρο του σύμπαντος και ταυτόχρονα το απέραντο γαλάζιο. Μοιάζει με μια μαύρη τρύπα ανάμεσα στο στήθος που σε αποτρέπει και μόνο η εικόνα του να κοιτάξεις τι βρίσκεται μέσα του. Αλλά τολμάμε, τόσοι αιώνες σκοτεινής μοιρολατρίας δεν μας εμπόδισαν από το να βγούμε στο φως και να κοιτάξουμε κατάματα το φως του ήλιου, το φως της αλήθειας. Είναι διαφορετικό, το ξέρω, άλλο η αλήθεια όλου το κόσμου και άλλο η δική σου, η προσωπική αλήθεια, αυτή που αν τη δεις μπορεί να σου δημιουργήσει αποστροφή ακόμα και για τον ίδιο σου τον εαυτό από τον οποίο όσο και να θες μερικές φορές, δεν μπορείς να τρέξεις μακριά. Θα τρέξουμε όμως και θα πάμε μακριά και θα αρνηθούμε ότι εμείς οι ίδιοι κάποτε μπορεί και να κάναμε λάθη. Ίσως γιατί δεν είχαμε την γνώση και πατήσαμε πάνω σε γυμνά πτώματα και στρέψαμε κάποιους ανθρώπους στην προσωπική τους αυτοκτονία και το μόνο που βλέπαμε τότε, τότε που ξέραμε μόνο πως να είμαστε σκληροί στους άλλους ενώ αυτό που θέλαμε κατά βάθος ήταν να πληγώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, ήταν δυο πόρτες του μίσους και της αγάπης και έτσι πληγωμένοι και πονεμένοι από εμάς τους ίδιους υποταχτήκαμε στο μίσος, στην μιζέρια γιατί μόνο αυτά άλλωστε νομίζαμε ότι μας αξίζουν.
Δεν πιστεύουμε, θέλουμε συνεχώς αποδείξεις και πάλι είμαστε δύσπιστοι για αυτά, που τα ίδια μας τα μάτια βλέπουν, κάνοντας την αλήθεια πλάνη και την πλάνη την μια και μοναδική αλήθεια. Δεν μας κατηγορώ, αυτή είναι η αγάπη που μπορώ να μας προσφέρω και μπορούμε όλοι μας να προσφέρουμε στον εαυτό μας: Να δούμε την αλήθεια μας κατάματα και να μας συγχωρέσουμε και μετά να συγχωρέσουμε ο ένας τον άλλον γιατί το μόνο που κάναμε είναι αυτό που είδαμε να συμβαίνει και που κανείς δεν μας είπε ότι μπορεί και να γίνει αλλιώς. Να ελευθερωθούμε από τα δεσμά της πίκρας και της αυτοτιμωρίας και να πούμε πως αξίζει μια άλλη αρχή, διαφορετική που να περιέχει αισθήματα κυρίως, που πηγάζουν από ψυχές που δεν υπέκυψαν στα τραύματά τους. Να γράψουμε την ευτυχία με κεφαλαία γράμματα, να τονίσουμε ότι δεν μας ενδιαφέρει μόνο η τύχη που θα έρθει και θα παρέλθει, αλλά εκείνο το ‘ευ’ που θα το γράψουμε με τα δικά μας τα χέρια, γιατί μπορούμε να ορίσουμε αν τύχη θα είναι με το μέρος μας και τότε θα είναι καλή και ευγενική μαζί μας.
Είναι εύθραυστη η ευτυχία σαν ένα βάζο που μπορεί να πέσει από το ύφασμα μιας κουρτίνας που θα συγκρουστεί με αρκετή δύναμη πάνω του, γιατί ο αέρας που πέρασε με θανάσιμη δύναμη από το μπαλκόνι του σπιτιού, δεν αξιολόγησε καλά τις καταστάσεις και με την φόρα του έγινε αυτόπτης μάρτυρας μιας, κατά λάθος, δολοφονίας. Τα κομμάτια της βρίσκονται διάχυτα παντού στο πάτωμα το οποίο καμαρώνει για τα καινούργια του στολίδια, τα λουλούδια που μόλις έπεσαν μαζί με το βάζο. Έχει νόημα να αναρωτηθούμε τι έριξε το βάζο, ή ακόμα γιατί να βρισκόταν το βάζο δίπλα στην κουρτίνα, ή γιατί αγοράστηκε εξαρχής αυτό το βάζο και τοποθετήθηκε έπειτα σε ένα τόσο άγαρμπο σημείο; Όχι και τόσο, γιατί η ευτυχία στην πραγματικότητα βρίσκεται παντού, σε ό,τι αγγίζουμε, σε ό,τι μυρίζουμε, σε ό,τι αγκαλιάζουμε, σε ό,τι πιστεύουμε, σε ό,τι μας έκανε να χαμογελάσουμε, να δακρύσουμε, να ερωτευτούμε, να σκεφτούμε αλλιώς, σε ό,τι έγινε σημείο αφετηρίας για να ξεκινήσουμε ή πιαστήκαμε από αυτό για να συνεχίσουμε. Θα μπορούσα να συνεχίσω να λέω και άλλα για αυτή, αλλά καλύτερα θα είναι να τα πείτε μόνοι σας. Εκείνη θα υπάρχει, φλογερή σαν κερί και θα χαθεί μόνο αν κάτι από τα παραπάνω ή όλα αυτά μαζί χαθούν πρώτα, θα ξαναγεννηθεί όμως από τις στάχτες της όταν ψάξεις πάλι να τη βρεις.
Λένε ότι αν κοιτάξεις το ρολόι και η ώρα είναι 11:11, η τύχη θα σου φέρει κάτι όμορφο. Γεννημένη λοιπόν στις 11/11 το μακρινό ’98, αισθάνομαι ότι έχω την τύχη με το μέρος μου από την πρώτη μέρα. Τύχη δεν σημαίνει να μην έχεις πέσει ποτέ σου, αλλά να μπορείς να ξανασηκώνεσαι. Έτσι είπα στον εαυτό μου όταν πέρασα Οικονομικά στο Βόλο, που ενώ στην αρχή μου κακοφάνηκε έγινε η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου! Αντλώ δύναμη από την ίδια τη ζωή που παραμένει όμορφη όπως και να έχουν τα πράγματα. Ακούω ασταμάτητα μουσική (ακόμα και αυτή τη στιγμή), χορεύω στη μέση του δωματίου, αγαπώ τα μέρη που έχουν θάλασσα και τους ανθρώπους που σκέφτονται αλλιώς. Γράφω για να μας υπενθυμίσω ότι η ομορφιά βρίσκεται παντού γύρω μας και σιγά σιγά, αν θέλουμε, θα είναι πιο εύκολο να τη διακρίνουμε.
0 Σχόλια