Η πρώτη σπίθα της φλόγας περί εγκλεισμού στην Ελλάδα φαίνεται πως άναψε όταν πλέον η κίνηση κι η οχλαγωγία στους δρόμους μειώθηκε σε σημείο που άγγιζε την πλήρη σιγή κατά τις βραδινές ώρες. Τέτοια ησυχία που οι μεγαλουπόλεις έφτασαν να θυμίζουν επαρχίες και η πρωτεύουσα της χώρας μας συναυλία που έχει λήξει. Κάτι παρόμοιο, με ευτυχία παρατηρώ, πως δεν συνέβη στη Μητέρα Φύση καθώς στην περίπτωσή της δεν υπάρχει κάποιο «ανώτερο όργανο» που να την ωθήσει σε καραντίνα. Μήπως, συλλήβδην, είναι αναγκαίο προκειμένου να αποφύγουμε τα φυσικά επακόλουθα της κατάστασης να ταυτίσουμε τους εαυτούς μας με την Φύση και να βαδίσουμε στο μονοπάτι της, ανάλογα με την «εποχή» που διανύουμε;
Η Φύση, αυθωρεί και παραχρήμα, θα σου δώσει την ευωδία και το οξυγόνο της, ενώ για να αποκομίσεις κάτι παρόμοιο από έναν άνθρωπο, ίσως χρειαστεί το διάβα του χρόνου. Με μία ματιά σε ένα δάσος θα διαπιστώσεις την δυναμικότητα και το θάρρος του, τα οποία δεν σε αφήνουν ανεπηρέαστο. Παρατηρείς ένα λουλούδι να έχει φυτρώσει ανάμεσα σε πέτρες και να ποτίζεται με την υγρασία ή στην καλύτερη με τις στάλες βροχής και από την άλλη μεριά της πλαγιάς ένα δέντρο να στέκει αγέρωχο στην άκρη του γκρεμού λες και δεν το σαλεύει κανένας βοριάς.
Γιατί, όμως, κοιτάζοντας από το παράθυρό μας να βλέπουμε το φθινόπωρο να κυλά νομοτελειακά ενώ τα δικά μας «φύλλα» να πέφτουν; Ας το δούμε με διαφορετική οπτική• τα «φύλλα» που πέφτουν είναι τα άγχη, τα βάρη, τα περιττά. Μα ύστερα ακολουθεί ο χειμώνας με την μελαγχολία του, κι όμως τότε είναι που εξαγνίζεσαι. Την άνοιξη όλα ανθίζουν, κάθε στενό της Ελλάδας φιλοξενεί την ομορφιά όλων των ευρωπαϊκών χωρών μέσα σε ένα τοπίο. Άλλαξε φύλλωμα κι εσύ την άνοιξη, χόρεψε στους ρυθμούς της μελωδίας των κελαϊδισμάτων και άφησε να τρυπώσουν σε κάθε σου κύτταρο, γιατί έπεται το καλοκαίρι. Όλοι στις θάλασσες και στα εξοχικά και τον ήλιο κοιτώντας κατάματα απαστράπτουν πολλώ μάλλον από εκείνον.
Βγάλε την «μάσκα» από τα μάτια σου και φόρεσε την έτσι όπως είθισται, παρατήρησε τη Φύση γύρω σου, αφουγκράσου τις φωνές της, τον φλοίσβο στις ακρογιαλιές, άγγιξέ την, ζή’ την μιας κι εκείνη είναι αποδεσμευμένη από μάσκες κι «εμβόλια». Ακολούθησε τον δρόμο των ονείρων σου, στο δείνα έτος ή για άλλους στο δεινό έτος που διανύουμε, εκείνος γνωρίζει πως να γίνει δέντρο.
Ως φοιτήτρια Φιλολογίας και φυσικά ως ενεργός πολίτης του κοινωνικού γίγνεσθαι, μου αρέσει να εξωτερικεύω τις σκέψεις μου - από τα δρώμενα κι όχι μόνο - με την δική μου πένα. Δηλωθείσα ως λάτρης των ταξιδιών,του αθλητισμού και του θεάτρου, αναζητώ νέες, υφάνταστες δραστηριότητες. Αγαπώ την καλή παρέα και πιστεύω πως πράγματι «ο χρόνος είναι χρήμα».
0 Σχόλια