Φαντάσου τον αέρα να σε αγγίζει απαλά, δεν κρυώνεις, χαίρεσαι να βλέπεις την κίνηση των φύλλων στα δένδρα, την ήρεμη αλλά υπαρκτή κίνηση των σύννεφων στον ουρανό. Ήχοι ξεπροβάλλουν από παντού. Αυτοκίνητα, γέλια, φωνές και άλλα γέλια. Σε διαπερνούν όλοι αυτοί οι ήχοι σαν το απαλό αεράκι, χωρίς να σε ενοχλούν. Στιγμιαία στάση. Το μπλε του ουρανού μοιάζει διαφορετικό σήμερα. Ήταν πάντα το ίδιο ή κάθε μέρα ήταν διαφορετικό αλλά σταμάτησες να το παρατηρείς πια; Κάποτε το ηλιοβασίλεμα σε εντυπωσίαζε κάθε μέρα όλο και πιο πολύ που έκανες τα πάντα για να σταματήσεις τον χρόνο και να το κοιτάξεις. Άλλες φορές είχε πιο έντονο μωβ, πορτοκαλί και μπλε χρώμα που σε έκανε να ανατριχιάζεις. Άλλες φορές ο ήλιος ήταν τόσο παρόν σε αυτή του τη διαδικασία που ο ουρανός ήταν πιο κίτρινος από ποτέ, ενώ ζέσταινε το μέσα του πιο απόμακρου και κρυμμένου ανθρώπου της γης.
Κόρνα αυτοκινήτου. Ο κόσμος έχει πάρει τα πάνω του αλλά κάποιες συνήθειες δεν χάνονται στον χρόνο. Προτιμάς να κινηθείς στον χώρο, ποιο χώρο δηλαδή; Όλος ο κόσμος βρίσκεται στα πόδια σου κι εσύ είσαι πιο έτοιμος από ποτέ να τον ζήσεις από άκρη σε άκρη. Ξάφνου θυμάσαι ότι πρέπει να αναπνεύσεις. Όχι παθητικά, ούτε βιαστικά όπως κάνεις συνήθως. Σκέφτεσαι πως αυτές σου οι ανάσες είναι τόσο πολύτιμες για να τις σπαταλήσεις πάλι τόσο ασυνείδητα. Σταματάς για άλλη μια φορά, κοιτάς γύρω σου. Όλα μοιάζουν τόσο φωτεινά, πάει καιρός από την τελευταία φορά που ένιωσες τον ήλιο να σου ζεσταίνει το πρόσωπο που τώρα η ψυχή σου έχει στήσει μια γιορτή και σχεδόν απαιτεί από εσένα να απολαύσεις για λίγα λεπτά την πιο μικρή αλλά αξιοσημείωτη στιγμή της ζωής σου. Ναι, όλη σου η ζωή, όλη σου η ύπαρξη εξαρτάται από αυτό. Δεν είναι λίγο άλλωστε να ζεις τέτοιες στιγμές που γεμίζουν από άκρη σε άκρη την ψυχή σου. Κάθε ταλαιπωρία, κάθε αρνητική σκέψη, το παραμικρό σκοτάδι έχει εξαφανιστεί με μιας. Τόσο απλά. Άλλωστε αυτό χρειαζόσουν. Μια βόλτα στη φύση, η επαφή με τα πιο απλά και τα πιο δεδομένα πράγματα στον κόσμο. Ο ήλιος, ο αέρας, οι αναπνοές σου που γίνονται όλο και πιο βαθιές που μέχρι και ο ίδιος ο νους έφτασε σε μια διαύγεια της στιγμής και αρνείται να μπει εμπόδιο στα θαύματα που συμβαίνουν.
Που πήγαινες τόσο καιρό; Σε ποιον κόσμο κατοικούσες; Αναρωτιέσαι. Πριν λίγες ώρες θα ορκιζόσουν ότι μια μπάλα μαύρου είχε εισχωρήσει ανάμεσα στο στήθος σου, ενώ αργά και σταθερά απειλούσε να κατοικήσει όλο σου το κορμί και να μείνει εκεί, ισόβια, σαν μια τιμωρία που εσύ επέβαλες στον εαυτό σου και πίστεψες ότι αυτό σου άξιζε. Όμως το φως, πηγάζει, ξεχύνεται, ξεκινάει από εσένα επιτίθεται σε ό,τι και όποιον βρει μπροστά του και με έναν επικίνδυνο χορό, σχεδόν ηδονικό, καταλήγει σε εσένα. Αυτό είσαι, αυτό είμαστε. Μάζες φωτός που καίνε μέσα μας και έχουν την ικανότητα να κάψουν και τα πάντα γύρω μας. Τόσο δυνατοί και δυνατές, τόσο φωτεινοί και φωτεινές. Ξεκινήσαμε πολλές φορές από το μηδέν και καταλήξαμε στο άπειρο με περίσσιο φόβο και αγωνίες που μας έκαναν να μην μπορούμε να βγάλουμε μιλιά. Κι όμως κοιτάξαμε μπροστά. Σπάσαμε αλυσίδες, πετάξαμε τον παλιό μας εαυτό έπειτα από μια μάχη που διήρκησε όσο η ανθρώπινη ιστορία. Φτιάξαμε μικρούς παραδείσους ενώ γύρω μας όλα έμοιαζαν με ξεχασμένα, υγρά υπόγεια και δημιουργήσαμε φως μέσα στην πιο σκοτεινή γωνιά του δωματίου.
Με το που μαθαίνουμε ότι ανάμεσα στο μηδέν και στο ένα γίνονται τα πιο σημαντικά θαύματα, βάζουμε πλώρη για να τα πραγματοποιήσουμε. Οι στιγμές που ζήσαμε γίνονται χάρτης και όσα γνωρίζουμε μονοπάτι να βαδίσουμε, προς το άγνωστο, προς το φως. Προς τα εκεί που δε θα πηγαίναμε διαφορετικά αν δεν ήμασταν αυτό που είμαστε τώρα.
Ας μη ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι έχουμε το φοβερό προνόμιο να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Με λόγια, με πράξεις, με αγκαλιές. Δεν είμαστε μόνοι. Από την πρώτη στιγμή που ήρθαμε στον κόσμο κάποιος μας πήρε αγκαλιά και ήταν εκεί όταν πήραμε τις πρώτες μας ανάσες. Ας μην υποτιμούμε το «μαζί» και ας μην κάνουμε το «χώρια» ιδεολόγημα για να πείσουμε τον εαυτό μας ότι μπορεί να τα καταφέρουμε μόνοι, χωρίς την βοήθεια κανενός. Γιατί η αλήθεια είναι ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας, είμαστε άνθρωποι: φτιαγμένοι δηλαδή, για να τα καταφέρνουμε. Αλλά το «μαζί» προσφέρει άλλη γλύκα και άλλη ζωντάνια στον αγώνα που όταν είναι μοναχικός μπορεί να γίνει ανυπόφορος και όταν γίνεται συλλογικός μετατρέπεται ελπιδοφόρα σε ανάγκη για ζωή.
Λένε ότι αν κοιτάξεις το ρολόι και η ώρα είναι 11:11, η τύχη θα σου φέρει κάτι όμορφο. Γεννημένη λοιπόν στις 11/11 το μακρινό ’98, αισθάνομαι ότι έχω την τύχη με το μέρος μου από την πρώτη μέρα. Τύχη δεν σημαίνει να μην έχεις πέσει ποτέ σου, αλλά να μπορείς να ξανασηκώνεσαι. Έτσι είπα στον εαυτό μου όταν πέρασα Οικονομικά στο Βόλο, που ενώ στην αρχή μου κακοφάνηκε έγινε η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου! Αντλώ δύναμη από την ίδια τη ζωή που παραμένει όμορφη όπως και να έχουν τα πράγματα. Ακούω ασταμάτητα μουσική (ακόμα και αυτή τη στιγμή), χορεύω στη μέση του δωματίου, αγαπώ τα μέρη που έχουν θάλασσα και τους ανθρώπους που σκέφτονται αλλιώς. Γράφω για να μας υπενθυμίσω ότι η ομορφιά βρίσκεται παντού γύρω μας και σιγά σιγά, αν θέλουμε, θα είναι πιο εύκολο να τη διακρίνουμε.
0 Σχόλια