Ξημερώματα. Ώρα 4:20. Βρίσκομαι μόνη μου στο μπαλκόνι του δωματίου, στην Πάργα, σε κατάσταση νυχτερινής χαλάρωσης και διακοπών, μακριά από την βαβούρα, τις υποχρεώσεις, τους τοξικούς ανθρώπους και το συνηθισμένο. Το μπαλκόνι που αράζω με μια μπύρα στο χέρι έχει θέα τη λεωφόρο. Καθώς ακούω μουσική με το κεφάλι μου να ακουμπάει ελαφρά στον τοίχο, σκέφτομαι τη ζωή μου. Τι προσδοκώ και τι γυρεύω από αυτήν. Συλλογίζομαι τους ανθρώπους που έφυγαν, τους ανθρώπους που μπορεί να ξαναέρθουν, τους “κακούς”, τους “καλούς” και αυτούς που αναμένεται να έρθουν στην ζωή μου για πρώτη φορά. Σκέφτομαι τις αξέχαστες στιγμές με τους ανθρώπους της ζωής μου. Τις δυσκολίες που πέρασαν, όσο και αυτές που φαίνεται να πλησιάζουν.
Ταυτόχρονα, κοιτάζω τη λεωφόρο που βρίσκεται αντίκρυ μου. Παρατηρώντας τη λεωφόρο, βλέπω δύο λωρίδες δρόμου. Την καθεμία από αυτές την διασχίζουν κάμποσα αυτοκίνητα. Και σκέψη πάνω στην σκέψη παρομοιάζω τις λωρίδες του δρόμου με τη ζωή μου και τα αυτοκίνητα με τους συνανθρώπους μου. Στη μια λωρίδα του δρόμου, τα αυτοκίνητα που βλέπω από την μπροστινή μεριά είναι οι άνθρωποι που έρχονται, και, ανάλογα με τη σειρά των αυτοκινήτων, είναι αυτοί που θα έρθουν πιο γρήγορα ή πιο αργά. Παρομοίως, τα αυτοκίνητα που βλέπω να περνούν από την πίσω μεριά είναι οι άνθρωποι που φεύγουν, και, αναλόγως την σειρά τους, είναι αυτοί που φεύγουν πιο γρήγορα ή πιο αργά.
Ώρα 4:30. Τα αυτοκίνητα περνούν όλο και με μικρότερη συχνότητα. Ο δρόμος σχεδόν ερημικός. Βλέπεις, όσο περνάει η ώρα και η νύχτα αναδύεται, τα αυτοκίνητα λιγοστεύουν, όπως και οι άνθρωποι στη ζωή σου όταν εκείνη μοιάζει σκοτεινή και αφιλόξενη. Ωστόσο, όλα αλλάζουν, καθώς ξεπροβάλλει το φως της ημέρας, σαν ο ήλιος ανατέλλει. Όταν η ζωή σου, δηλαδή, είναι φωτεινή με προοπτικές και φιλοδοξίες, τα αυτοκίνητα περνούν ασταμάτητα, όπως και οι άνθρωποι που θα σε πλησιάσουν εκείνη την περίοδο, και όχι όταν βρίσκεσαι μοναχή στο σκοτάδι. Επειδή, μάλλον, δεν μπορούν να σε αντέξουν στις κακές σου, ή γιατί ενδεχομένως δε θα σε θέλουν τότε, επειδή θα ‘σαι λίγη στα μάτια τους.
Λίγο πιο πέρα, δίπλα στη λεωφόρο, παρατηρώ εδώ και πολλή ώρα κάποια φώτα που τρεμοπαίζουν στη μαυρίλα της νύχτας. Στοχάζομαι πως, έτσι όπως σπιθοβολούν τα φώτα, έτσι είναι και οι συνθήκες στη ζωή. Τη μια στιγμή είναι χαρμόσυνες, έστω βατές, και την άλλη έτοιμες να σε καταποντίσουν σε άπατο ωκεανό. Μα συλλογίζομαι πως, εάν δεν υπήρχαν τα φώτα, τα αυτοκίνητα θα αποπροσανατολίζονταν. Έτσι, καταλήγω πως μερικές φορές είτε δυσχερείς, είτε ευνοϊκές είναι οι συνθήκες, όπως τα φώτα είναι σβηστά ή αναμμένα, με τον ίδιο τρόπο οδηγούν τους ανθρώπους μας είτε κοντά μας είτε μακριά μας. Ηθελημένα ή αθέλητα.
Μα, ό,τι και να γίνει, τη ροή των αυτοκινήτων που περνούν, αρκετές φορές, δεν την ελέγχουμε εμείς. Όπως και τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, σπανίως μένουν. Οι συγκυρίες, μάλλον, δεν φαίνονται κατάλληλες. Μερικοί σχεδόν απρόσμενα, κάποιοι τυχαία, δίχως να έχουμε τη δύναμη να το ελέγξουμε. Ίσως εμείς το μόνο που μπορούμε να πράξουμε είναι να φτιάξουμε τη λεωφόρο μας, τη ζωή μας, όσο πιο βατή γίνεται, ώστε να υπάρχει ομαλή προσέγγιση και απομάκρυνση των αυτοκινήτων, δηλαδή των συνανθρώπων μας. Τώρα, όσον αφορά τα φώτα, δεν είναι πάντα στο χέρι μας να ελέγχουμε τις συνθήκες. Σχεδόν ποτέ μη σου πω. Μερικές είναι προκαθορισμένες, όπως για το αν θα υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα για όλες τις λάμπες του δρόμου. Όμως, μία διακοπή ρεύματος είναι απρόσμενη, όπως όταν σβήνουν τα φώτα ξαφνικά και οι συνθήκες δυσχεραίνουν. Ακόμη και τότε, σε μια ανακατασκευασμένη και προσβάσιμη λεωφόρο, μπορούν να διαβούν πολλά αυτοκίνητα που έχουν τα δικά τους φώτα και τους δικούς τους προβολείς. Έτσι και οι άνθρωποι έχουν τη δική τους αυτοπροστασία, την δική τους αυτοάμυνα και προσωπικότητα. Κατά συνέπεια, οι συνθήκες μπορεί να μην είναι πάντοτε καλές, μα όταν έχεις σίγουρα θεμέλια στον δρόμο σου, στην δική σου λεωφόρο, τα αυτοκίνητα θα περάσουν και θα έρθουν ομαλά.
Παρά ταύτα, αναρωτιέμαι, γιατί να με ενδιαφέρει εμένα να έρθουν και να φύγουν ομαλά; Αφού έτσι κι αλλιώς θα αποχωρήσουν. Αναθεωρώ, όμως, σκεπτόμενη πως αυτό παίζει πρωταρχικό ρόλο. Γιατί, εν τέλει, τίποτα και κανείς δε μένει. Τα αυτοκίνητα εμφανίζονται για μια στιγμή στη λεωφόρο σου και μετά από λίγο τα χάνεις από τη ματιά σου, καθώς τα παρακολουθείς από τη μια άκρη του δρόμου στην άλλη. Ωστόσο, κοίτα, κανένα δεν σταματά. Όλα ακολουθούν τον προορισμό τους, όπως πράττουν και οι άνθρωποι. Ίσως δεν κάνουν στάση, επειδή δεν το επιτρέπει η λεωφόρος σου, ή μπορεί να μην είναι σταθερές οι συνθήκες, τα φώτα του δρόμου να τρεμοπαίζουν. Παρόλα αυτά, έχει σημασία η λεωφόρος να είναι ομαλή, ώστε κανένα από τα αυτοκίνητα να μην υποστεί κραδασμούς και βλάβες, να μην υπάρξουν καθυστερήσεις και κωλύματα. Διότι μετά τη δική σου λεωφόρο θα περάσουν σε μια άλλη και ίσως πριν φτάσουν στην δική σου να είχε συμβεί το ίδιο. Έτσι, θα περάσουν από την ζωή σου άτομα που, εάν είχαν φροντίσει άλλοι άνθρωποι να μην τους γεμίσουν πληγές, θα έρθουν σε εσένα χωρίς τον φόβο ή χωρίς την επιθυμία να βλάψουν εσένα και την ζωή σου.
Να θυμάσαι πως όλα είναι ένας κύκλος, ένας άρρηκτος κύκλος, και έχει μεγάλη σημασία πώς χτίζεις την ζωή σου, την λεωφόρο σου και πώς φέρεσαι ακόμη και όταν οι άνθρωποι φεύγουν και έρχονται. Εκείνοι πάντα θα πηγαινοέρχονται, όμως αν αντιληφθείς ότι η προσέγγιση τους, η παραμονή τους και η απομάκρυνση τους από εσένα είναι αρμονική, όλα θα έχουν καλύτερη εξέλιξη. Φρόντισε για τον επόμενο, ώστε να φροντίσει και εκείνος για εσένα ή για τον προηγούμενο και ούτω καθ’ εξής. Αυτή είναι η ανακύκλωση της ζωής και, αν φροντίσεις να την τηρήσεις, θα δεις πως οι άνθρωποι θα αρχίσουν να σταματούν πιο συχνά και ίσως να μείνουν μέχρι να σας χωρίσει ο θάνατος. Ίσως τα αυτοκίνητα βγάλουν alarm και σταματήσουν στην άκρη της λεωφόρου σου για “πάντα”.
Ονομάζομαι Σταματία Τσολάκου και γεννήθηκα την άνοιξη του 2000. Σπουδάζω φιλολογία στο ΕΚΠΑ. Στόχος μου είναι να γίνω καθηγήτρια. Όνειρο μου είναι να γίνω σωστή καθηγήτρια. Αγαπώ τα παιδιά και τα ζώα. Είμαι παρορμητική, αυθόρμητη, ολίγον τι τρελή, μελαγχολική και δυναμική. Μ'αρέσει να καταπιάνομαι με τέχνες όπως η μουσική, ο χορός και ιδιαίτερα η ποίηση. Το να γράφω με γεμίζει και ταυτόχρονα με αδειάζει. Από μικρή λατρεύω να αποτυπώνω το στίγμα μου γραπτώς, σε χαρτιά κρυμμένα στα συρτάρια του γραφείου μου. Το tambook μου δίνει την ευκαιρία να αποκαλύψω τις δημιουργίες μου και να μοιραστώ μαζί σας αυτά που με απασχολούν και ίσως δε διαφέρουν τελικά και τόσο με αυτά που προβληματίζουν εσάς τους αναγνώστες.
0 Σχόλια