Πόσες φορές έχουμε κινηθεί ανάμεσα στο όχι και στο ναι, πόσες φορές έχουμε νιώσει πως είμαστε ανήμποροι, πόσες φορές έχουμε φοβηθεί να εκφράσουμε αυτά, τα οποία πραγματικά θέλουμε; Και πόσες φορές όταν περιερχόμαστε σε αυτήν την κατάσταση έχουμε ζητήσει την βοήθεια των άλλων; Έχουμε ζητήσει την γνώμη τους, την επιβεβαίωσή τους. Ζητάμε από αυτούς να μας συμπληρώσουν το κομμάτι που μας λείπει, να “έρθουν για λίγο στην θέση μας”. Είναι άραγε εφικτό αυτό; Τελικά θα μας συμβουλέψουν όλοι βάσει αυτού που θα αποδειχθεί καλό για εμάς τους ίδιους;
Θα ακούσεις να σου λένε “για το καλό σου”. Ποιο είναι όμως αυτό το καλό; Είναι το καλό Σου, το καλό Μου, το καλό Του ή το καλό Τους; Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να αποτελέσει μέρος ενός ευρύτερου συνόλου, να γίνει σε έναν βαθμό αναπόσπαστο κομμάτι αυτού που ονομάζουμε «μάζα», για αυτό και όταν παρεκκλίνει λιγάκι από το συνηθισμένο, έρχεται αντιμέτωπος με την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια που η ίδια η κοινωνία του έχει δημιουργήσει. Επομένως, δεν είναι σίγουρος για τον ίδιο του τον εαυτό και έτσι αναζητάει την αλήθεια εκτός του εαυτού του, αναζητάει την αλήθεια μέσα στους άλλους. Σκέφτεται να πράξει αυτό που οι άλλοι προσδοκούν από τον ίδιο. Η αλήθεια είναι πως δεν θα μάθει ποτέ τι σκέφτονται οι άλλοι για αυτόν, οπότε από μόνη της αυτή η παραδοχή είναι εντελώς εσφαλμένη. Ψάξτε την αλήθεια μέσα σας και όχι ανάμεσα στις γνώμες που νομίζετε πως οι άλλοι έχουν για εσάς. Γνωρίζοντας την αλήθεια αυτή, είναι σαν να έχετε ένα μαγικό ραβδί, το οποίο ξεσκεπάζει οποιονδήποτε μανδύα αληθοφάνειας αποκαλύπτοντας τα «ευγενή κίνητρα» του εκάστοτε επιτήδειου.
Ακόμη και αν ερμηνεύσουμε το φαινόμενο σε ένα ευρύτερο επίπεδο, στο επίπεδο της κοινωνίας, θα δούμε ότι επαναλαμβάνεται. Δεν είναι λίγες οι φορές που η εξουσία στο παρελθόν -και στο παρόν- έχει θυσιάσει θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα για το «καλό της ανθρωπότητας», στο όνομα κάποιας ανώτερης ιδέας, την οποία όλος τυχαίως εμείς, οι απλοί άνθρωποι, οι μη ειδικοί, δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε και χρειαζόμαστε κάποιο μαγικό χέρι να μας δείξει τον «σωστό δρόμο». Πρέπει άρα να είμαστε καχύποπτοι απέναντι σε όλους και σε όλα; Σίγουρα όχι. Ας διερωτηθούμε όμως, γιατί ζητάμε την γνώμη ή την βοήθεια των άλλων και πολύ σημαντικό, ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι από τους οποίους ζητάμε την γνώμη τους. Και ακόμη περισσότερο, αν δεν τους έχουμε ζητήσει την γνώμη ή την βοήθειά τους, τότε γιατί μας υποδεικνύουν ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος; Ζητάμε βοήθεια από έναν λογιστή στην διαχείριση των οικονομικών μας γιατί έχουμε έλλειψη γνώσεων; Ή ζητάμε βοήθεια από 4-5 άτομα στην παρέα για το τι θα έπρεπε να κάνουμε στην ερωτική μας σχέση, επειδή εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε καταλάβει τι πραγματικά θέλουμε; Μας δίνει ο άνθρωπός μας μία ιδέα, μία γνώμη χωρίς να έχει κανένα συμφέρον, καθαρά ανιδιοτελώς επειδή μας νοιάζεται; Ή κάποιος άλλος προσπαθεί να μας ωθήσει να κάνουμε κάτι για να εκπληρώσει τα προσωπικά και ιδιοτελή συμφέροντά του (είτε αυτός είναι άνθρωπος είτε η ίδια η κυβέρνηση);
“Για το καλό μου για το καλό μου ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου πήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου και είμαι στο θάλαμο εννιά για το καλό μου στην ηρεμία για να βρω τον εαυτό μου”
είπε ο Μηλιώκας στο διαχρονικό τραγούδι του, καταλήγοντας στον εξής στίχο “κι έχω κρυμμένο το σουγιά για το καλό μου”. Τι θέλει να μας πει; Πόσες φορές μας παρουσιάζεται μία άποψη ως επιθυμητή με το πρόσχημα του καλού, του σωστού, του ωφέλιμου; Πόσες φορές η ίδια η κυβέρνηση λαμβάνει μέτρα “για το καλό μας”;. Πόσα εγκλήματα έχουν διαπραχθεί στο όνομα του “καλού”; Σε όλα τα επίπεδα, είτε σε αυτό της κοινωνίας ευρύτερα είτε στο πιο προσωπικό, δεν γίνονται τα πάντα με γνώμονα την καλοσύνη και την ενσυναίσθηση. Διάλεξε τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου και τους εμπιστεύεσαι, διαμόρφωσε πρώτα την δική σου γνώμη και έπειτα ζήτα μία βοήθεια, ενημερώσου, γίνε συνειδητός. Οι αγόμενοι και οι φερόμενοι πάντα ήταν και θα είναι ο εύκολος στόχος.
Έχω συμπληρώσει 21 έτη σε αυτόν τον κόσμο και ακόμη προσπαθώ να τον καταλάβω και γιατί όχι να τον αλλάξω. Φοιτήτρια στο τμήμα Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ και -λιγάκι- ρομαντική, ανακαλύπτω καινούργιες πτυχές του εαυτού μου και του κόσμου μέσω της γραφής. Εθισμένη στο μπαλέτο, τα βιβλία, τις Κυκλάδες και τον καφέ, πιστεύω ότι με το μολύβι (ή το πληκτρολόγιο) αποτυπώνω τα όνειρα και τις προσδοκίες μου, ολίγον ουτοπικά κάποιες φορές, στο χαρτί. Βασικότερος σκοπός μου, να γίνει αυτή η "ουτοπία" που ονειρευόμαστε, η καλύτερη δυνατή λύση, με όπλο την γνώση και την αλήθεια.
0 Σχόλια