Θέλω να ξεκινήσω αυτό το άρθρο στήνοντας ένα σκηνικό, μια ιστορία που θα μας δημιουργήσει πλήθος εικόνων τις οποίες έχουμε λησμονήσει. Εικόνες που μας γεμίζουν συναισθήματα και όλοι θέλουμε να ξαναμπούν στην καθημερινότητά μας.
Σεπτέμβρης ο μήνας, εποχές λυκείου, πρώτη μέρα στο σχολείο, μόλις έχει τελειώσει ο αγιασμός κι έχουμε αφήσει στα σπίτια μας τα βιβλία. Αυτές τις ημέρες περίμενε το Κέντρο της Λαμίας για να αγκαλιάσει όλη την νεολαία της πόλης, να ξεχυθούν όλοι στις πλατείες και τις καφετέριες. Δύσκολα υπήρχε δυνατότητα επιλογής, όπου έβρισκες άδειο τραπέζι, στο οποίο χωρούσε η παρέα σου, έτρεχες να το πιάσεις. Έτσι και η δική μου παρέα εκείνη την ημέρα∙ καταφέραμε να βρούμε ένα τραπέζι σε μια γνωστή πλατεία του Κέντρου και καθίσαμε να πιούμε τον καφέ μας και να πούμε τα νέα μας. Μέσα στη λαοθάλασσα που διερχόταν ασταμάτητα την πλατεία διακρίναμε μερικά παιδιά τα οποία κρατούσαν επιγραφές με την φράση “free hugs”. Στην αρχή διστάσαμε, σιγά-σιγά όμως σηκωθήκαμε και ανταλλάξαμε μια αγκαλιά με αυτούς τους άγνωστους ανθρώπους.
Φτάνοντας στο σήμερα, στον δύσκολο αυτόν καιρό που διανύουμε, όλοι μας έχουμε περιορίσει τις αγκαλιές, τους ασπασμούς, τις χειραψίες και ό τι φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους. Αρκούμαστε στο να αγκαλιάζουμε μόνο τους πιο κοντινούς μας φίλους, μερικούς συγγενείς και τους γονείς μας (κάποιοι ίσως αποφεύγουν ακόμα και τους γονείς τους εξαιτίας του φόβου και του κινδύνου). Ναι, θα συμφωνήσω πως η όλη κατάσταση δεν ευνοεί τον χαρακτήρα ενός λαού της Νότιας Ευρώπης. Ναι, θα συμφωνήσω πως δεν έχουμε μάθει να κρατάμε τα συναισθήματά μας ή να περιοριζόμαστε στο να τα εκφράζουμε μόνο με λόγια. Αλλά η υπομονή είναι ένα καίριο αγαθό των ανθρώπων, ένα χαρακτηριστικό που μας επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες.
Και τί μάθαμε, τέλος πάντων, μέσα από όλους αυτούς τους περιορισμούς; Μάθαμε την αξία του να δείχνουμε στους γύρω μας την αγάπη, την γλυκύτητα και ό τι θετικό κρύβει ο εαυτός μας. Τί ευελπιστούμε με το πέρας της πανδημίας; Μα φυσικά να μην κλειστούμε στο καβούκι μας, να μην υψώσουμε ένα τείχος μπροστά μας, αλλά να βγάλουμε την ανθρώπινη πλευρά μας, να μοιράσουμε χαμόγελα, αγκαλιές και φιλιά, στο μέτωπο, στο μάγουλο, στο στόμα. Ας είναι αυτή η υπόσχεση που θα δώσουμε στον εαυτό μας μέχρι να γυρίσει το καθεστώς των “free hugs”!
Γεννηθείς 25 μέρες μετά την είσοδο του 21ου αιώνα, μετανάστης τόσο από άλλη χώρα όσο και εσωτερικός, μεγαλωμένος στη Λαμία, είμαι από το 2018 φοιτητής της Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Λάτρης του αθλητισμού, με μεγάλη συμπάθεια στο ποδόσφαιρο και ερωτευμένος με την κλασική λογοτεχνία (ειδικώς με τους Ρώσους Ντοστογιέφσκι και Τολστόι). Κάτοικος πλέον του δήμου Ζωγράφου απολαμβάνω τη φοιτητική μου ζωή ανακαλύπτοντας νέα μέρη (κυρίως εντός Αττικής) και ψάχνοντας νέες ασχολίες και δραστηριότητες.
0 Σχόλια