Στα χρόνια της λήθης και της ανυπόμονης επιθυμίας να συνεχίζουμε εμπρός χωρίς να κοιτάξουμε ξανά πίσω, καταλήγουμε να επαναλαμβάνουμε στη μνήμη μας στιγμές που ζήσαμε στο παρελθόν χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς τι θέλουμε να αντλήσουμε από εκεί. Χαμένοι στο χρόνο, μπερδεμένες εικόνες, βαβούρα και λύτρωση μαζί. Το μπαλάκι πηγαινοέρχεται μία προς τα εμπρός και μία προς τα πίσω. Εμείς, έχοντας σχεδόν αφεθεί, φαίνεται σα να έχουμε ξεχάσει το λόγο που ξεκινήσαμε αυτό το παιχνίδι που θα λήξει όταν εμείς αποφασίζουμε να αφυπνιστούμε από τον βαθύ λήθαργο και να μαζέψουμε το βαρύ κορμί μας που τώρα μοιάζει κουρασμένο, έπειτα από το άνισο αυτό κυνήγι των μνημών.
Οι εικόνες θολές, το κορμί να διψάει. Για νερό; Για τροφή; Για ζωή; Ποιος ξέρει. Πόσος κόπος και ποιο το νόημα μιας μικρής ξεχασμένης ανάστασης που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε και δεν έμελλε να αλλάξει την κοσμική ιστορία του μικρόκοσμού μας.
Η πάλη είναι μονόδρομος. Το σώμα είναι αποδέκτης της αμίλητης, της άοσμης και άγευτης πια ψυχής που ξεζουμίζεται οικειοθελώς σε έναν βωμό για έναν θεό που δεν γνωρίζει. Η καρδιά να πάλλεται, οι μυς να πάλλονται και το μυαλό να δίνει ρυθμό χωρίς σταματημό, σαν από φόβο μη τελειώσει ο μανιασμένος χορός και σωριαστεί το κουρασμένο κορμί στο κρύο χώμα.
Μια φαίνεται να είναι η κατάλληλη λύση: Ανακωχή!
Για όλα αυτά που δε ξεστόμισες ποτέ, αλλά που ένιωσες βαθιά μέσα να σου τρυπάνε την σάρκα, αλλά που ακόμα και τότε δεν μπόρεσες να βγάλεις μιλιά. Ανακωχή! Για τα βράδια που πότισες το ξερό χώμα όλης της γης από άκρη σε άκρη μέχρι να στερέψει το νερό και να στεγνώσει από σκέψεις το μυαλό. Ανακωχή! Για το «είναι» σου που παλεύει με τον ίδιο σου τον εαυτό σε μία μάχη χωρίς αποτέλεσμα αλλά με πολλά σκοτεινά ημίχρονα χωρίς να υπάρχει διαιτητής να σφυρίξει για το τέλος. Ανακωχή!
Για το κορμί που θα είναι εις τον αιώνα των δικών σου αιώνων η ασπίδα σου, το σπίτι σου, κάποιες φορές η φυλακή σου και το πιο στενό υπόγειό σου. Για όλα αυτά που φοβάσαι, καίγεσαι, υπομένεις μαρτυρικά, λυτρώνεσαι, ανακουφίζεσαι. Που θα τα κουβαλάς μέσα σου και από μέσα σου θα βγαίνουν, άλλοτε σαν χάδι και άλλοτε σαν χτύπημα αυτοκαταστροφικό που θα μαρτυρήσει σε όποιον θέλει να δει ότι κάπου βαθιά εκτυλίσσεται μια μάχη που, πότε υπάρχουν νικητές, και πότε βγαίνουν όλοι χαμένοι.
Ό,τι δε σε σκοτώνει δε σε κάνει απλώς πιο δυνατό, σε οδηγεί να μάθεις τι θα πει αναγέννηση. Ξανά και ξανά, όσες φορές κι αν χρειαστεί. Να μάθεις από το φως, να μάθεις και από το ημίφως, να μάθεις αν χρειαστεί να βρίσκεις κάποια λάμπα ή φωτιά που θα ανάψεις μέσα σου ή, αν έχεις την τύχη με το μέρος σου, θα βρεις το φως κάπου πολύ κοντά σου. Και να σου πάλι από την αρχή. Σε έναν δρόμο που δεν φτιάχτηκε ποτέ με ροδοπέταλα, ή μάλλον, έχουμε γίνει τόσο δύσπιστοι, που πλέον μας φαίνεται πως κάτω από τα ροδοπέταλα σιγοκαίει μια φωτιά, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να μας κάψει.
Μα εσύ φωνάζεις και οδύρεσαι ότι δε γίνεται ένα τόσο νέο κορμί να έχει τόσους κρυμμένους φόβους. Από ποια ζωή προέρχονται αυτοί οι φόβοι και πού καταλήγουν; Από ποιο βάθος προέρχονται και έχουν χαραχτεί με τόση λεπτομέρεια στο DNA μας;
Να είναι μήπως πλάνη του νου: που όταν θέλει μπορεί να ξεθάψει τις πιο ανατριχιαστικές εικόνες και μαζί όλα εκείνα τα συναισθήματα που καταγράφηκαν; Να είναι απλώς μεταμεσονύκτιες σκέψεις που θα τις διώξει το πρώτο πρωινό φως; Κι εσύ, ως πότε θα γίνεσαι έρμαιο όλων των αισθήσεων σου που βάλθηκαν να σε τρελάνουν απόψε, όπως και κάθε φορά που προσπαθείς να πάρεις μια βαθιά ανάσα, υπενθυμίζοντάς σου ότι οι ανάσες σου είναι χαριστικές; Ως πότε θα αποδέχεσαι να χορεύεις αυτό τον τρελό και μανιασμένο χορό του χρόνου που εξελίσσεται μέσα σου; Τα άστρα και η άκρη της αβύσσου βρίσκονται στη γη, είναι τα μέρη εκείνα που πηγαίνεις και γυρίζεις, άλλοτε με αποτέλεσμα και χειροπιαστές λύσεις και άλλοτε εμφανίζεσαι με ένα μεγάλο κενό.
Εσύ, ένας μικρός θεός δίνεις νόημα στην ύπαρξη σου. Έχεις για σύμμαχο τον ήλιο και τον άνεμο και ώσπου να εκλείψει ο ουρανός, η μόνη σου αποστολή είναι: να μην τα παρατήσεις.
Λένε ότι αν κοιτάξεις το ρολόι και η ώρα είναι 11:11, η τύχη θα σου φέρει κάτι όμορφο. Γεννημένη λοιπόν στις 11/11 το μακρινό ’98, αισθάνομαι ότι έχω την τύχη με το μέρος μου από την πρώτη μέρα. Τύχη δεν σημαίνει να μην έχεις πέσει ποτέ σου, αλλά να μπορείς να ξανασηκώνεσαι. Έτσι είπα στον εαυτό μου όταν πέρασα Οικονομικά στο Βόλο, που ενώ στην αρχή μου κακοφάνηκε έγινε η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου! Αντλώ δύναμη από την ίδια τη ζωή που παραμένει όμορφη όπως και να έχουν τα πράγματα. Ακούω ασταμάτητα μουσική (ακόμα και αυτή τη στιγμή), χορεύω στη μέση του δωματίου, αγαπώ τα μέρη που έχουν θάλασσα και τους ανθρώπους που σκέφτονται αλλιώς. Γράφω για να μας υπενθυμίσω ότι η ομορφιά βρίσκεται παντού γύρω μας και σιγά σιγά, αν θέλουμε, θα είναι πιο εύκολο να τη διακρίνουμε.
0 Σχόλια