Είναι ένα θεριό, που το πρωί περπατεί με τα τέσσερα,
το μεσημέρι με τα δύο και το βράδυ με τα τρία. Τι είναι;
Ο άνθρωπος.
Αποκλείεται να μην έχεις ακουστά το παραπάνω αίνιγμα. Η απάντηση σε αυτό, όπως διάβασες, είναι ο άνθρωπος, ο οποίος παρομοιάζεται με ένα ”θεριό”. Το θεριό αυτό, το πρωί, δηλαδή στην αρχή της μέρας, είναι ένα μωρό που μπουσουλάει. Στη μέση της μέρας έχει εξελιχθεί αρκετά ώστε να στέκεται όρθιος, χωρίς καμμιά βοήθεια, στα δυο του πόδια. Στο τέλος της μέρας έχει γίνει πια ηλικιωμένος, ο οποίος για να σταθεί όρθιος χρειάζεται τη βοήθεια της μαγκούρας του. Είναι φανερό λοιπόν, πως μέσα από αυτό το αίνιγμα διαφαίνεται ο ”κύκλος της ζωής”, που ξεκινάει από την γέννηση, όταν το νεογέννητο δεν έχει αναπτύξει ακόμα καμμία μορφή δύναμης, φτάνει στην εξέλιξη και την ανώτατη μορφή του ανθρώπου είδους, τότε που το άτομο μπορεί να καλύψει μόνο του όλες τις ανάγκες του, και καταλήγει στη φθορά, τον καιρό που ο άνθρωπος παρακμάζει (προτίστως σωματικά) και δεν έχει τις δυνάμεις που είχε κάποτε.
Το παραπάνω αίνιγμα, όπως φανερώνει και η ανάλυση που προηγήθηκε, δείχνει πως ο άνθρωπος μόνο κατά τη μέση της ζωής του είναι αρκετά ανεξάρτητος, ελεύθερος και αυτόνομος, ώστε να έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίζει την καθημερινότητα με τις δικές του και μόνο δυνάμεις. Αυτό συνεκδοχικά σημαίνει πως όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται κοντά σε έναν από τους δύο πόλους της ζωής, προς την αρχή (γέννα) ή προς το τέλος (φθορά), τις περισσότερες φορές δεν είναι ικανός να εκπληρώσει μόνος του τις καθημερινές του ανάγκες.
Με αυτά τα δεδομένα είμαι έτοιμος πια να προχωρήσω στο κύριο θέμα αυτού του άρθρου. Όπως υποδηλώνει και ο τίτλος, ιδιαίτερη βαρύτητα θα δοθεί στα άτομα που βρίσκονται κοντά στον δεύτερο πόλο της ζωής, εννοώντας τους ηλικιωμένους. Οι δύσκολες και, επιτρέψτε μου, περίεργες μέρες που διανύουμε και που πρόκειται να διανύσουμε, με κάνουν να στρέφω ακόμα περισσότερο την προσοχή και την ανησυχία μου για τους ηλικιωμένους, τους παππούδες και τις γιαγιάδες αυτού του κόσμου.
Ναι, σε εκείνα τα πρόσωπα που όταν πας στο χωριό σε ρωτάνε ”τίνος είσ’ ισύ;;;”. Σε αυτά που θα τα δεις στις 7.30 π.μ. να βολτάρουν στα Μ.Μ.Μ. της πρωτεύουσας αναζητώντας μία κενή θέση να ξαποστάσουν το κορμί τους. Ό,τι συναισθήματα και αν σου γεννάει η συναναστροφή σου με την τρίτη ηλικία, οφείλεις να την σέβεσαι. Κι εσύ, κι εγώ, κι όλος ο κόσμος. Αν για μας η περίοδος αυτή είναι μία φορά δύσκολη, για αυτούς είναι πέντε φορές δυσκολότερη και πιο επικίνδυνη.
Προσωπικά, θεωρώ υποχρέωση το να προστατέψουμε τις γιαγιάδες και τους παππούδες της οικογένειάς μας, της γειτονιάς μας, της περιοχής μας. Χάρη σε αυτούς, υπάρχει η γενιά των γονιών μας και χάρη σε αυτή υπάρχουμε εμείς. Η ζωή είναι ένας κύκλος, το αποδείξαμε και παραπάνω, και στην θέση των παππούδων μας θα έρθει η μέρα που θα βρεθούν οι γονείς μας, και θα ξημερώσει και η επόμενη μέρα που θα είμαστε εμείς πια στη θέση τους.
Για αυτό ακριβώς, σε ικετεύω, πρόσεξε πώς θα μιλήσεις την επόμενη φορά στον παππού σου, τουλάχιστον μπροστά μου, γιατί είμαστε και εμείς που δεν έχουμε προλάβει να σχηματίσουμε αναμνήσεις με τον παππού μας. Πρόσεξε πώς θα μιλήσεις στην ξένη γιαγιά στο λεωφορείο, γιατί αύριο αυτή η γιαγιά θα είναι η δική σου, και μεθαύριο θα είναι η μαμά σου.
Συνοψίζοντας, αν έχεις εν ζωή κάποιο ηλικιωμένο πρόσωπο, παρ’το το απόγευμα τηλέφωνο, θύμισέ του πως το αγαπάς και πρότρεψέ το να μείνει σπίτι. Αν έχεις ένα ηλικιωμένο πρόσωπο στην πολυκατοικία σου, χτύπα του την πόρτα και ρώτα τον αν θέλει να του κάνεις εσύ τα ψώνια. Ακόμα, καθησύχασέ τους λέγοντας πως θα περάσει και αυτή η μπόρα, όπως όλες οι άλλες, και ότι το ουράνιο τόξο θα ξαναβγεί να χρωματίσει τον γκρίζο ουρανό μας. Τέλος, πες τους οπωσδήποτε να βλέπουν λιγότερο τηλεόραση.
Γίνε η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο, μην περιμένεις να αλλάξει μόνος του.
πηγή : 8shit
Γεννημένος τη δεύτερη μέρα του δεύτερου μήνα της δεύτερης χιλιετίας, δρω περιέργως χωρίς δεύτερες σκέψεις. Προσπαθώ να δίνω σάρκα και οστά σε όσα ονειρεύομαι, σε όσα γράφω και σε όσα φωτογραφίζω.Εν δυνάμει φιλόλογος, εν ενεργεία ποδοσφαιριστής και σερβιτόρος. Αριστοτελικός, λάτρης των γατών και θαυμαστής της μικρής μου αδελφής.
0 Σχόλια