Αν κοιτάς την ομορφιά θα σε εμπνεύσει να γίνεις ένας όμορφος άνθρωπος. Αν κοιτάς και προπάντων συνηθίσεις το σκοτάδι και τη βαρβαρότητα, θα γίνεις ίδιος με τα σκοτάδια σου. Πως να σου το πω κι αλλιώς, θα στο εξηγήσω όπως περίτεχνα έχει ήδη ειπωθεί: «αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς», αναγκαστικά. Δε γεννήθηκε κανένας από εμάς άσπλαχνος, ρατσιστής ή εκμεταλλευτής κλπ. Χρειάστηκε να γίνει μια προεργασία για να φτάσει ένας άνθρωπος που γεννήθηκε σε ένα σύμπαν τόσο άρτια φτιαγμένο, να μοιάζει σα να μην ανήκει εδώ.
Αν όμως κατάφερε και πήγε κόντρα στην ίδια του τη φύση, φαντάσου τι μπορεί να συμβεί αν αφεθεί σε αυτή, στη φυσιολογική του ροή αποδεχόμενος την ομορφιά γύρω και προπάντων μέσα του. Μακριά από όλα τα «έτσι είμαι εγώ και δεν αλλάζω», μακριά δηλαδή από τη βάναυση πλευρά της νοοτροπίας που τόσο γρήγορα απορρόφησε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Η νοοτροπία μας, οι συνήθειες μας ξεκινάνε από το ποιο θα είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε με το που σηκωθούμε από το κρεβάτι μας έως τις σκέψεις μας, το πως αντιδράμε και αξιολογούμε τις καταστάσεις και τους ανθρώπους που θα βρούμε μπροστά μας. Η νοοτροπίας μας λοιπόν, μπορεί να είναι η δύναμη που θα μας πάει βήματα μπροστά, αλλά είναι και η ίδια δύναμη που μπορεί να μας γυρίσει χρόνια πίσω ή να μας κρατήσει γαντζωμένους στη γη χωρίς εμείς να έχουμε τη δυνατότητα να πάμε ούτε μπρος, ούτε πίσω. Ούτε πίσω, ούτε μπρος!
Επιτρέψτε μου πάνω σε αυτό να εκφράσω τη γνώμη μου, προσωπικά δεν το βρίσκω και τόσο λογικό σε έναν κόσμο με τόσες πολλές δυνατότητες, ένα ον με τόσες δυνατότητες, να μένει πίσω ή σταθερό και απαθές αρνούμενο να αλλάξει, προς το καλύτερο φυσικά, αρνούμενο να δει την καινούργια ζωή που μπορεί να υπάρξει γύρω του και μέσα του και ακόμα πιο σημαντικό, αρνούμενο να δει! Η νοοτροπία μας αυτή η ριζωμένη συνήθεια – σκέψη έχει τη δύναμη να μας κάνει να μη βλέπουμε και να παραμένουμε έτσι τυφλοί μέχρι το τέλος. Και τότε ναι, θα έχουμε ζήσει μια μάταιη ζωή, που ο στόχος δε θα έχει αξία να υλοποιηθεί και το τέλος δε θα σημαίνει σκοπός, αλλά τέλος! Έτσι τελειωμένοι θα κυκλοφορούμε από τη στιγμή της γέννησής μας μέχρι να βρεθούμε στη φυσική μας κατάσταση.
Θα δεχτούμε άραγε αυτή την άγευστη ζωή ή θα βρούμε τον σκοπό μας με κίνδυνο να μας χάσουμε και να μας φτιάξουμε από την αρχή; Σα μια προσωπική ανάσταση, με το σώμα και το αίμα εκείνου που απαρνείται όλα τα «αφού ο κόσμος θα καταστραφεί…» και τα «προτίμησε το κάτι από το τίποτα». Με θάρρος και λίγο θράσος να απαντήσουμε ότι ακριβώς επειδή μια μέρα ο κόσμος θα καταστραφεί ας μη συμβιβαστούμε για άλλη μια φορά με το κάτι αλλά ας τα ζήσουμε και ζητήσουμε όλα! Κι ας πάρει αυτό το «όλα» και χίλιες ζωές, αν χρειαστεί. Η ζωή μας θα έχει έναν ατελείωτο σκοπό που θα γίνει το οξυγόνο που θα μας κρατήσει ζωντανούς, γιατί καλύτερα:
«να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει!»
-Τσε Γκεβάρα
Λένε ότι αν κοιτάξεις το ρολόι και η ώρα είναι 11:11, η τύχη θα σου φέρει κάτι όμορφο. Γεννημένη λοιπόν στις 11/11 το μακρινό ’98, αισθάνομαι ότι έχω την τύχη με το μέρος μου από την πρώτη μέρα. Τύχη δεν σημαίνει να μην έχεις πέσει ποτέ σου, αλλά να μπορείς να ξανασηκώνεσαι. Έτσι είπα στον εαυτό μου όταν πέρασα Οικονομικά στο Βόλο, που ενώ στην αρχή μου κακοφάνηκε έγινε η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου! Αντλώ δύναμη από την ίδια τη ζωή που παραμένει όμορφη όπως και να έχουν τα πράγματα. Ακούω ασταμάτητα μουσική (ακόμα και αυτή τη στιγμή), χορεύω στη μέση του δωματίου, αγαπώ τα μέρη που έχουν θάλασσα και τους ανθρώπους που σκέφτονται αλλιώς. Γράφω για να μας υπενθυμίσω ότι η ομορφιά βρίσκεται παντού γύρω μας και σιγά σιγά, αν θέλουμε, θα είναι πιο εύκολο να τη διακρίνουμε.
0 Σχόλια