Αν η επιστήμη δεν έχει καταφέρει να αποδείξει ότι η ενσυναίσθηση και ο αλτρουισμός κάνουν τους ανθρώπους ευτυχισμένους, οι γενναίοι άνθρωποι από όλον τον κόσμο που δεν συμβιβάζουν τα όνειρά τους και τα θέλω τους, θα το αποδείξουν.
Ποιός θα μπορούσε να αμφισβητήσει την θετική επίδραση των ανθρώπων που προσφέρονται να βοηθήσουν τους γείτονές τους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες με τα καθημερινά τους ψώνια; Ή τους μουσικούς που παίζουν εν μέσω καραντίνας μουσική στα μπαλκόνια τους, για να υψώσουν το ηθικό των γύρωθε; Από την άλλη, τα επιμελή εγγόνια που βλέπουν τους παππούδες τους από τα παράθυρα, για να μην διακινδυνεύσουν να τους μεταδώσουν τον ιό, περνούν ένα συγκινητικό και ελπιδοφόρο μήνυμα για την εγκαθίδρυση μιας νέας πραγματικότητας στην οποία έχουμε δικαίωμα στην ευτυχία.
Ας εξετάσουμε τις δομές που στηρίζουν την σημερινή κοινωνία: την εκπαίδευση και την υγεία. Η γενική επιτυχία του προνομίου της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης αποτελεί ένα σημάδι για ένα μέλλον με δυνατότητες, που δεν εμποδίζεται από την πανδημία. Επιπλέον, οι γιατροί και οι νοσοκόμοι/-ες στα νοσοκομεία που μάχονται με έναν αόρατο εχθρό, χωρίς να σηκώσουν κεφάλι από την αρχή της πανδημίας αποτελούν τους πραγματικούς στυλοβάτες της κοινωνίας αυτήν την στιγμή. Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο το γεγονός ότι η στήριξη μιας κοινωνίας εξαρτάται από τον κάθε πολίτη προσωπικά και τον τρόπο με τον οποίο θα επιλέξει να αντιμετωπίσει την κατάσταση, είτε σε ατομικό, είτε σε ομαδικό επίπεδο.
Αν λοιπόν, υπάρχουν προοπτικές βελτίωσης της παρούσας κατάστασης τις οποίες μπορούμε να επιφέρουν όσοι έχουν την δυνατότητα, για ποιο λόγο δεν πραγματοποιούνται; Η ιδέα της βελτίωσης μπορεί να φαντάζει κάτι πέρα από τον έλεγχό μας, ενώ στην πραγματικότητα έγκειται από τα πράγματα που μπορούμε να ελέγξουμε, εδώ και τώρα. Από την άλλη, μπορεί να ακούγεται ιδιαίτερα χρονοβόρα και άσκοπη. Ο άνθρωπος όμως που ανέμενε μια καλύτερη κατάσταση χωρίς να κάνει την παραμικρή κίνηση για να ωθήσει τον περίγυρό του προς αυτή, βρίσκεται ενάντια σε κάτι στο οποίο κανένας ηγέτης και καμία δύναμη ή αποδιοπομπαίος τράγος δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Τον ίδιο του τον εαυτό.
Εν κατακλείδι, όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση η οποία είναι καθολική και έχει αόριστη διάρκεια, το χειρότερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να συμβιβαστούμε, να γίνουμε ένα με αυτή. Ή να εθελοτυφλούμε στα δεδομένα. Επομένως η πιο συνιστώμενη θέση για τον καθένα είναι η προσαρμογή των προσωπικών στόχων και οι πράξεις προς βοήθεια των άλλων. Γιατί εάν μας έχει δείξει κάτι η νέα πραγματικότητα, είναι ότι ο στυλοβάτης της κοινωνίας… είσαι εσύ.
Είμαι από το πανέμορφο Ρέθυμνο της Κρήτης το οποίο γνώρισα στο τέλος του 2001. Σπουδάζω στο τμήμα αγγλικής γλώσσας και φιλολογίας στο ΑΠΘ και μου αρέσει να μαθαίνω καινούργια πράγματα, να φοράω τα γυαλάκια μου και να γράφω με τις ώρες. Πιστεύω στον Υπαρξισμό, φτιάχνω τέλεια μαρμελάδα και είμαι υπέρ της άποψης ότι μπορώ ωραιότατα να συνδυάσω έργα της Jane Austen με το Star Wars ή με το Indiana Jones (μεγάλη αγάπη ο Indy), τον Chopin με τους The Doors. Κοινώς το ποιά είμαι είναι μπερδεμένο σαν το πουλόβερ που μου ξήλωσε ο γάτος μου.
0 Σχόλια