Οι άνθρωποι αλλάζουν. Ακόμα κι ο διάβολος σαν πρώτα ήταν άγγελος.
Αλλάζει ο άνθρωπος; Δεν αλλάζει; Ειλικρινά, το παραπάνω ερώτημα πολλάκις έχει βασανίσει το μυαλό μου, το μυαλό σου, το μυαλό όλων. Πόσες φορές αγανάκτησες με την επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά κάποιου και είπες με βεβαιότητα : “Ε τελικά δεν αλλάζει ο άνθρωπος!”; Από την άλλη, πολλές ήταν και οι φορές που αλλαξοπίστησες και υποστήριξες την αντίθετη όψη του νομίσματος, λέγοντας για την αλλαγή του γνωστού σου προς το καλύτερο : “Μπράβο ρε μάγκα! Δε σε αναγνωρίζω!”. Αμέτρητες ήταν οι στιγμές που αποπειράθηκες να λύσεις αυτόν τον γρίφο, μα πάντα θυμάσαι παραδείγματα και της μίας περίπτωσης αλλά και της άλλης. Τι ισχύει τελικά;
”Χμμ για κάτσε να σκεφτώ.”, λες. ”Θυμάμαι τον Χ απ’το σχολείο, θυμάμαι αυτά τα απίστευτα νεύρα του και αυτήν την εξωφρενική του απαισιοδοξία για τα πάντα. Ο τύπος ήταν χτικιό! Πάλι καλά το παιδί, ούτε ο εαυτός του δεν τον άντεξε, ωρίμασε και άλλαξε, τώρα λίγα χρόνια μετά έχει την δουλίτσα του και μια υγιής επιτέλους σχέση!”
“Θυμάμαι όμως και τον Ψ., συνομήλικος με τον Χ.”, λες. Επίσης νευρικός και απαισιόδοξος σε βαθμό αηδίας. Τον βλέπω συχνά, δύο τετράγωνα πιο πέρα μένει. Ακόμα στις ίδιες φασαρίες μπλέκει, ακόμα να στεριώσει σε καμιά δουλειά. Για σχέση; Εδώ οι γονείς του τον παράτησαν! Ίδιος και απαράλλαχτος!”
Το ‘πιασες το νόημα. Μπορεί να διαφέρει το παράδειγμα που σου παρουσιάζω με αυτό που έχεις στον νου σου, το σίγουρο όμως είναι πως κάποτε θα έχεις βρεθεί στο ίδιο σταυροδρόμι. Πώς γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που αλλάζουν και άλλοι που παραμένουν ίδιοι; Πώς το ερμηνεύεις;
Μα φυσικά, δεν θα μπορούσα να το αποδώσω πουθενά αλλού παρά στην ίδια τη διάθεση του ανθρώπου για αλλαγή. Διακρίνω δύο μορφές αλλαγής : αυτήν που οι άνθρωποι αλλάζουν απ’το κακό ή το μέτριο προς το καλύτερο, κι αυτούς που αντίστροφα, αλλάζουν απ’το καλύτερο στο μέτριο ή το χειρότερο. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε τα ελαττώματά μας. Ο φρόνιμος, ο συνετός άνθρωπος, πρώτα θα τα αναγνωρίσει, έπειτα θα προσπαθήσει είτε να τα μειώσει είτε να τα εξαλείψει εντελώς. Ιδίως όταν ξέρει πως τα ελαττώματα αυτά έχουν αντίκτυπο στην συναναστροφή του με τους άλλους ανθρώπους, αργά ή γρήγορα θα το αντιληφθεί και θα κάνει ό,τι μπορεί για να το αλλάξει. Ο άνθρωπος αυτός όμως, που αντιλαμβάνεται ότι προξενεί προβλήματα κυρίως στους γύρω του και επιλέγει συνειδητά να παραμείνει απαράλλαχτος, αυτός είναι ένας απαίδευτος άνθρωπος. Είναι δηλαδή, ένα άτομο που κυριεύεται απ’τα πάθη του, είναι δέσμιος του εαυτού και των συναισθημάτων του, αδιαφορεί για τους συνανθρώπους του, κι όσο περνάει ο χρόνος απομακρύνεται απ’την πραγματικότητα και τον δρόμο της λογικής.
Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους που από την κανονικότητα της ζωής τους, αποκτούν κακές συνήθειες και τρόπους. Στην πορεία του βίου τους έχουν εκτροχιαστεί απ’τον δρόμο του καλού και της ομαλότητας κι οδεύουν στον ανώμαλο δρόμο της παραβατικότητας και της παραφροσύνης.
Δεν είναι τόσο κακό το να βρεθείς για μια περίοδο της ζωής σου στην πλευρά της απαιδευσίας, όλοι έχουμε βρεθεί ή πρόκειται να βρεθούμε κάποια στιγμή. Τα όρια πολλές φορές είναι δυσδιάκριτα και τα νήματα λεπτά, και μπορεί να μην καταλάβεις καν πώς βρέθηκες σε αυτήν τη θέση. Ασχημότερο είναι το να συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι σε αυτήν την κατάσταση, ειδικότερα πως χρειάζεσαι αλλαγή, κι εσύ να παραμένεις ίδιος, χωρίς τις ενοχές σου να κρούουν τον κώδωνα. Τέλειος δεν είναι κανείς, ούτε είναι αυτό βέβαια το ζητούμενο. Ο καθένας μας είναι μία ξεχωριστή προσωπικότητα με μοναδικά χαρακτηριστικά, άλλα έμφυτα, άλλα επίκτητα. Άλλα καλά, άλλα άσχημα. Πρέπει όμως να βρούμε το σθένος να κοιτάξουμε τις αδυναμίες μας κατάματα και να αναζητήσουμε το θάρρος για αλλαγή, όταν αντιληφθούμε πως μέσα στον ”κήπο” των επίκτητων χαρακτηριστικών μας, ”φυτρώνει ένα αγριολούλουδο”. Εκεί ακριβώς έγκειται η διαφορά του ανθρώπου με πνευματική διαύγεια από τον απαίδευτο.
Και όλη η συζήτηση αναφέρεται διαρκώς στη διάθεση αλλαγής των επίκτητων και μόνο χαρακτηριστικών μας κι όχι των έμφυτων. Εκείνων δηλαδή που αποκτά ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια της ζωής του, διότι αυτά είναι χαρακτηριστικά που διαμορφώνονται στο άτομο μέσα απ’ τη συναναστροφή του με άλλους ανθρώπους και από τις επιρροές που δέχεται. Αντίθετα, τα έμφυτα χαρακτηριστικά μας είναι αυτά με τα οποία είμαστε συνδεδεμένοι μαζί τους από τη γέννησή μας, δεν είναι στην ευχέρειά μας να τα αλλάξουμε κι ούτε πρέπει να προσδοκούμε κάποια αλλαγή (όπως το αν κάποιος γεννηθεί με κάποιο σύνδρομο, ή στην εξέλιξη της ζωής του έχει μεγάλα μάτια, κοντό σωματότυπο κ.λπ.).
Λέει η φράση : ”να αγαπάς τον άλλον με τα ελαττώματά του”. Προτιμώ να συμπληρώσω κάτι ακόμα : ”να αγαπάς τον άλλον με τα ελαττώματά του, όταν αυτός τα βλέπει και δουλεύει για να τα ελαττώσει”.
Γεννημένος τη δεύτερη μέρα του δεύτερου μήνα της δεύτερης χιλιετίας, δρω περιέργως χωρίς δεύτερες σκέψεις. Προσπαθώ να δίνω σάρκα και οστά σε όσα ονειρεύομαι, σε όσα γράφω και σε όσα φωτογραφίζω.Εν δυνάμει φιλόλογος, εν ενεργεία ποδοσφαιριστής και σερβιτόρος. Αριστοτελικός, λάτρης των γατών και θαυμαστής της μικρής μου αδελφής.
0 Σχόλια