Τζενούλα, τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω κτηνίατρος… Όχι όχι, όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σεφ. Ή μάλλον, γράψε λάθος, ψυχολόγος θέλω να γίνω. Βασικά…
Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω σαν τον μπαμπά μου.
Μια απάντηση που, μετά από τόσα χρόνια, βγαίνει τόσο φυσικά. Με ρωτούν ποιόν έχω πρότυπο στη ζωή μου, και πάντοτε δίνω την ίδια, βαρετή απάντηση. Τον μπαμπά μου. Μα πόσο πιο αληθινή;
Και επειδή κατά πάσα πιθανότητα δεν τον ξέρεις, θα προσπαθήσω να σου δώσω μια εικόνα. Ο Δημήτρης, βλέπεις, ήταν ο άνθρωπος που θα ήθελες να έχεις στη ζωή σου, είτε σαν πατέρα, είτε σαν συγγενή, είτε σαν φίλο, είτε σαν συνάδελφο. Μια φυσιογνωμία ευχάριστη (αν και λίγο κοντή), μια ήρεμη δύναμη. Ο Μήτσος είχε γνωριμίες παντού, και ακόμη και σήμερα έχουν όλοι να πουν τα καλύτερα γι’ αυτόν. Με το γλυκό, γνήσιο χαμόγελο, το πονηρό βλέμμα και τη σπιρτάδα του θα σου τραβούσε την προσοχή. Θα σε κέρδιζαν, όμως, οι αγνές του προθέσεις, η προθυμία του να βοηθήσει, το πηγαίο γέλιο του, η εξυπνάδα και η εφευρετικότητα του.
Μα, και σαν πατέρας, έχει χαραχτεί βαθιά στο μυαλό της μικρής Τζένης. Αν και αυστηρός, δεν μπορούσα να μην του έχω αδυναμία. Βρίσκοντας την τέλεια ισορροπία, δε μου χαλούσε χατήρι, αλλά με κρατούσε προσγειωμένη. Με έπαιρνε από το σχολείο με τα καλάμια για να πάμε για ψάρεμα στη Σαλαμίνα, υπό την προϋπόθεση να μην το πούμε στη μαμά. Ήταν το μυστικό μας, και ήταν οι καλύτερες αναμνήσεις που έχω από εκείνον. Ο μπαμπάς μου είναι αυτός που μου έμαθε να είμαι δοτική και καλόκαρδη, να δίνω χωρίς να περιμένω κάποιο αντάλλαγμα. Να είμαι πονηρεμένη αλλά να έχω ελπίδες και όνειρα και να πιστεύω στο καλό των άλλων. Ότι η ευαισθησία μου είναι χάρισμα και όχι αδυναμία. Να είμαι ευγενική και συμπονετική απέναντι στον άλλο, όπως και να μου φέρεται, γιατί δεν μπορώ να ξέρω τι Γολγοθά περνάει. Να μην υποτιμώ τον εαυτό μου και να αναζητώ το καλύτερο για εμένα, τόσο από τους άλλους, όσο και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Γιατί στα μάτια του άξιζα τα πάντα, και μου το ψιθύριζε το βλέμμα του, όσο και να προσπαθούσε να είναι σκληρός μερικές φορές. Από τον μπαμπά μου έμαθα την ανιδιοτελή αγάπη, προς την Τζενούλα και προς τους άλλους.
Και φτάνουμε στο σήμερα, έντεκα χρόνια ακριβώς από τη μέρα που ο Μήτσος πήρε την απόφαση ότι ήταν πολύ καλός γι’ αυτό τον κόσμο. Θα χαρεί να μάθει ότι η ευχή μου γίνεται πραγματικότητα. Όσο μεγαλώνω, γίνομαι όλο και περισσότερο σαν εκείνον. Το βλέπω στο συγκινημένο βλέμμα της Αυγένως, της θείας, της Μαργαρίτας και του κύριου Παναγιώτη όταν με βλέπουν – βλέπουν εσένα. Έχουμε το ίδιο βλέμμα, το ίδιο γέλιο (την ίδια μύτη, αν και αυτή δεν την εκτιμώ τόσο). Είμαι κοινωνική και εξωστρεφής σαν εσένα μπαμπά. Προσπαθώ να βλέπω το καλό στον κόσμο και να έχω θετική στάση και ελπίδα. Έχουμε ακόμα και τις ίδιες εκφράσεις. Και όλα αυτά μου τα έμαθες εσύ.
Και το καλύτερο; Δεν γίνεται συνειδητά, απλά συμβαίνει. Μεγάλωσα και σου έμοιασα. Η Τζένη μοιάζει στον Δημήτρη, υπάρχει ωραιότερο κομπλιμέντο από αυτό; Γιατί, ακόμα και αν έφυγες νωρίς, για εμένα ζεις ακόμη. Ένας άνθρωπος χάνεται μονάχα όταν σταματήσουμε να τον σκεφτόμαστε, λένε. Και εγώ είμαι αρκετά τυχερή, έτσι ώστε να σε σκέφτομαι κάθε μέρα. Όταν βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, όταν κάνω κάτι για το οποίο θα ήσουν περήφανος, όταν απλώς ευχαριστιέμαι τη ζωή. Ζεις μέσα από εμένα, και ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που μου το θυμίζουν συνέχεια. Πόσο μοιάζει η Τζένη στον Μήτσο.
Η τυπική σας 23χρονη -πια-φοιτήτρια στην οποία δόθηκαν τα μέσα να εκφράσει τις ιδέες, τις απόψεις και τους προβληματισμούς της. Γεννημένη στην Ελλάδα από Πολωνή μητέρα και Έλληνα πατέρα, σπουδάζω στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Αγαπώ τα ταξίδια, ενώ δε χάνω ευκαιρία για νέες εμπειρίες και γνωριμίες. Enjoy!
Σίγουρα σε βλέπει από ψηλά, κι αισθανεται υπερηφανος με ότι έχεις καταφέρει, αλλά κυρίως για τον ΑΝΘΡΩΠΟ που είσαι!
Κυρία Ελένη μου… Σας ευχαριστώ πολύ, το εκτιμώ!