Δεν ήταν παρά μια συνηθισμένη Τρίτη – μπορεί και Τετάρτη – , που με έβρισκε στη σχολή μου, στη Φιλοσοφική, όταν και τελείωνε το μάθημα των 9-12 και τσέκαρα την ηλεκτρονική τάξη (= για όσους δεν ξέρουν, ηλεκτρονική τάξη είναι εκείνη που ο κάθε φοιτητής συνδέεται διαδικτυακά και που βγαίνουν οι ειδοποιήσεις για τα μαθήματα που παρακολουθεί), για να δω αν το μάθημα των 12-3 αναβλήθηκε τελικά ή όχι. Διαβάζοντας πως αναβλήθηκε, κοιτάω μετά μια άλλη ειδοποίηση με τίτλο : ” Πρόσκληση σε εκδήλωση λαογραφικού περιεχομένου σήμερα. ” . Αυτό ήταν. Τελικά δεν ήταν μια συνηθισμένη Τρίτη (ή Τετάρτη) .
Ανοίγοντάς την για να διαβάσω τις λεπτομέρειες, βλέπω πως στα πλαίσια της Παγκόσμιας Ημέρας Μητρικής Γλώσσας, θα φιλοξενηθεί στον 7ο όροφο της Φιλοσοφικής μία ομάδα ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων μαζί με τους καθηγητές, τους συνοδούς και τους διερμηνείς τους, δίνοντάς τους την ευκαιρία να μας παρουσιάσουν τα αλφάβητα και παροιμίες από τις χώρες καταγωγής τους. Διαβάζοντάς το στη φίλη μου τη Μαριλένα, αποφασίζουμε αντί να πάμε σε καμιά καφετέρια στην Αθήνα, να κάτσουμε και να το παρακολουθήσουμε.
Κι έτσι έγινε. Παρακολουθήσαμε όλα όσα είχαν να μας επιδείξουν τα παιδιά, και στο τέλος της εκδήλωσης μας δώρισαν ”Μάρτηδες” για να μη μας ”κάψει” ο ανοιξιάτικος ήλιος, καθώς όλα αυτά παρέλειψα να σας αναφέρω πως έλαβαν χώρα στα τέλη του Φεβρουαρίου που πέρασε. Ήταν πράγματι σοφή η επιλογή μας να μείνουμε, διότι μίλησαν για τη σημασία της μητρικής γλώσσας, τις παροιμίες, τα έθιμα και τις παραδόσεις των χωρών τους. Ωστόσο, δε θα κρύψω πως για μεγάλα χρονικά διαστήματα της εκδήλωσης αισθανόμουν σαν να ”κοροϊδεύομαι” από εκείνα τα παιδιά, γιατί ενώ μιλούσαν στο μικρόφωνο στη γλώσσα τους, τα υπόλοιπα από κάτω γέλαγαν κοιτάζοντάς μας, παράλληλα οι διερμηνείς απέφευγαν να μεταφράζουν εκείνα τα σημεία. Δεν είναι όμως εκεί το θέμα μας, κι όπως κι αν έχει, στο τέλος της ημέρας ήταν μια πολύ ωραία εκδήλωση.
Μετά από αυτόν τον μακροσκελή αλλά απαραίτητο πρόλογο, μπορούμε τώρα να μεταβούμε ομαλά στο κυρίως θέμα. Στο τέλος της εκδήλωσης εγώ και η Μαριλένα, είχαμε την τιμή – γιατί περί τιμής πρόκειται – να γνωρίσουμε έναν εκ των πρωταγωνιστών της εκδήλωσης, τον Αχμέτ. Ένα παιδί μετρημένο, χαμογελαστό αλλά ταυτόχρονα σοβαρό και ώριμο για την ηλικία του, και αυτό μπορούσες να το καταλάβεις πολύ εύκολα αν βρισκόσουν σε κάποια γωνία της αίθουσας, βλέποντάς τον με πόση σοβαρότητα και με πόση αγάπη παρουσίαζε τη δουλειά που είχε ετοιμάσει. Ξεκινήσαμε να κουβεντιάζουμε μαζί του για μπόλικη ώρα. Και τι δεν μάθαμε. Έφτασε όμως η στιγμή να φύγουμε παίρνοντας το αγαπημένο 608. Έλα που στο τέλος επιβιβάστηκε κι αυτός στο γεμάτο λεωφορείο, μαθαίνοντας έτσι και αυτός μερικές πτυχές της ζωής μας, παρατείνοντας μ’αυτόν τον τρόπο τις συζητήσεις μας που θα διαβάσετε στην επόμενη παράγραφο!
Προτού αρχίσω, είναι σημαντικό να υπογραμμίσω πως ό,τι διαβάσετε παρακάτω, πρόκειται για λόγια που μας εκμυστηρεύτηκε ο ίδιος ο Αχμέτ χωρίς καμία προσθήκη ή αλλοίωση. Ο Αχμέτ γεννήθηκε πριν 18 χρόνια στο Αφγανιστάν και πηγαίνει σχολείο σε ένα ΕΠΑΛ της Αττικής. Ζει χωρίς πατέρα από το 2017, λόγος για τον οποίο μαζί με αυτόν του πολέμου που αναγκάστηκε με την υπόλοιπη οικογένειά του να μεταναστεύσει, με αρχικό προορισμό την Αγγλία. Από την πατρίδα του ο Αχμέτ και οι δικοί του επιβιβάστηκαν σε διαφορετικά καράβια. Οι δρόμοι τους χώρισαν εντελώς όταν το καράβι στο οποίο βρισκόταν η υπόλοιπη οικογένειά του πιάστηκε από τις αρχές και κατέληξε στην Τουρκία. Αυτός, χωρίς κανένα συγγενικό ή έστω γνωστό πρόσωπο κοντά του, αποβιβάστηκε στο hotspot της Λέσβου. Όσο παρέμεινε εκεί βίωσε αποπνικτικές στιγμές, ωστόσο λίγο καιρό αργότερα η μοίρα τον έφερε στην Αθήνα.
Υπό την αιγίδα φιλανθρωπικών οργανώσεων, αυτή τη στιγμή ο Αχμέτ συζεί σε σπίτι στην πρωτεύουσα με άτομα διαφορετικής προέλευσης και κουλτούρας από αυτόν, παράλληλα λαμβάνει κάθε είδους ιατρικής περίθαλψης, τροφής, ακόμα και ένα μικρό χρηματικό εισόδημα. Οι βλέψεις που έχει για το μέλλον είναι να ασχοληθεί με την πολιτική στην.. Ελλάδα (!), λέγοντας χαρακτηριστικά πως θα ήθελε να γίνει ο επόμενος Τσίπρας (!!). Θα είναι κάτι που δε θα πρέπει να μας προξενεί γέλιο, αν αναλογιστούμε την όρεξη που έχει για τα ελληνικά γράμματα και το σχολείο, γεγονός που επιβεβαιώνει και η φιλόλογός του, δηλώνοντας χαριτολογώντας πως αν το σχολείο λειτουργούσε και τα Σαββατοκύριακα, ο Αχμέτ θα πήγαινε με την ίδια και ακόμα περισσότερη χαρά! Του αρέσει ο αθλητισμός, γνωρίζει αθηναϊκές και θεσσαλονικείς ομάδες, παίχτες ακόμα και.. παράγοντες (δε μας κάνει καθόλου εντύπωση, στην Ελλάδα βρίσκεσαι αδερφέ !). Δηλώνει την προτίμησή του για τον Ολυμπιακό, είναι όμως ένας υγιής φίλαθλος που έχει πάει να παρακολουθήσει ακόμα και αγώνες του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ!
Γενικότερα, συζητώντας μαζί του αντιλαμβάνεσαι πως αισθάνεται ζεστασιά απ’την ελληνική κοινωνία. Σε αυτό σημαντικό ρόλο θα έχει παίξει και το κλίμα το οποίο συναντάει στο σχολείο, καθώς όπως λέει έχει αγκαλιαστεί από όλους και αυτός και τα υπόλοιπα προσφυγόπουλα. Του αρέσει πολύ η χώρα μας, αξιοσημείωτο είναι τέλος, πως δε θυμάται να έχει βιώσει ίχνος βίας ή ρατσισμού.
Την Τετάρτη που περιγράφω, γιατί Τετάρτη ήταν τελικά, θα την θυμάμαι για πάντα λες και είναι η προχθεσινή. Ίσως είναι απ’τα μεγαλύτερα μαθήματα που έμαθα και που θα μάθω για όσο καιρό βρίσκομαι εκεί, κι ας μην χρειαστεί ποτέ να αποτυπώσω τις γνώσεις αυτές σε κάποια εξεταστική, καθώς πρόκειται για ένα από αυτά που λέμε “μαθήματα ζωής”. Από εκείνη τη μέρα και ύστερα, όποτε νιώθω πνιγμένος απ’τα προβλήματα και την καθημερινότητά μου, μου έρχονται πάντα στο μυαλό οι συζητήσεις που διηγήθηκα παραπάνω. Και λέω στον εαυτό μου : ”Ρε μαλάκα Αντρέα, δεν είναι προβλήματα αυτά γαμώτο. Δες τριγύρω σου τι συμβαίνει στον κόσμο. Να, θυμήσου την ιστορία του Αχμέτ. Είδες; Δεν είναι και τόσο άσχημα τελικά.”. Δεν είμαι σε καμία περίπτωση άπληστος. Ούτε να πιστεύετε πως με απασχολούν μικρής σημασίας πράγματα. Απλώς σε δύσκολες στιγμές προσπαθώ να σκέφτομαι πάντα λογικά και χωρίς συναισθηματισμούς, λέγοντας στον εαυτό μου πως τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν και πολύ χειρότερα. Δεν είναι καθόλου εύκολο όμως να αντιδράς στις αναποδιές που συναντάς πάντα με τη λογική, κάνοντας πέρα τον συναισθηματικό σου κόσμο. Ίσως κιόλας να μην είναι αυτό το σωστό, αλλά και πάλι, εξαρτάται από ποια σκοπιά επιλέγεις εσύ να κοιτάς τα πράγματα · απ’της λογικής ή των συναισθημάτων; Όπως και να’χει, τουλάχιστον για ‘μένα, τα παραπάνω ήταν τροφή για σκέψη, ίσως και ευκαιρία για αλλαγή. Εύκολο όμως να το λες και δύσκολο να το κάνεις, έτσι δεν είναι;
Ο Ανδρέας, η Μαριλένα κι ο Αχμέτ στο γεμάτο 608!
Γεννημένος τη δεύτερη μέρα του δεύτερου μήνα της δεύτερης χιλιετίας, δρω περιέργως χωρίς δεύτερες σκέψεις. Προσπαθώ να δίνω σάρκα και οστά σε όσα ονειρεύομαι, σε όσα γράφω και σε όσα φωτογραφίζω.Εν δυνάμει φιλόλογος, εν ενεργεία ποδοσφαιριστής και σερβιτόρος. Αριστοτελικός, λάτρης των γατών και θαυμαστής της μικρής μου αδελφής.
0 Σχόλια