«Για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε», λέει το γνωστό τραγούδι και έτσι μια απλή πρόταση περιλαμβάνει ένα δυνατό και ηχηρό μήνυμα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε πολλές περιστάσεις. Για να γίνω πιο κατανοητή, αυτή η φράση δεν έχει καμία σχέση με τα «Αυτός/ή είμαι και δεν αλλάζω», τα «έτσι έμαθα εγώ δεν θα αλλάξω συνήθειες τώρα» και όλα αυτά τα απόλυτα που δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα, καθώς από την στιγμή που ανήκουμε σε ένα κόσμο που είναι προγραμματισμένος να αλλάζει, το να θεωρούμε ότι μπορούμε να μένουμε σταθεροί και απαθείς μπροστά στις νέες συγκυρίες είναι μια αντίσταση προς την ίδια τη ζωή και οδηγεί στο να υιοθετούμε παρωχημένες πια απόψεις.
Το σημερινό άρθρο αναφέρεται κυρίως στα κοινωνικά στάνταρ και κατάλοιπα που σαν κοινωνία διατηρούμε ενώ φαίνεται ότι έρχονται σε αντίθεση με την πρόοδο των ανθρώπων αλλά και με τις νέες τους ανάγκες.
Διανύουμε το έτος 2021, σε μια κατάσταση που επανεξετάζεται συνεχώς ο όρος ελευθερία, ενώ ταυτόχρονα έρχονται στο φως γεγονότα που σοκάρουν, αφού γίνεται πια εμφανή, χωρίς κανένα φίλτρο, η ωμότητα και η σκληρή πλευρά μιας κοινωνίας που χρειάζεται πια να αναγεννηθεί! Όσο κι αν κάποιοι αρνούνται να κοιτάξουν κατάματα την αλήθεια, η κοινωνία μας βρίσκεται σε παρακμή. Αυτό δεν είναι λόγος για μία έξαρση του φόβου για το αύριο, του άγχους για το αβέβαιο και της απελπισίας. Μίλησα για αναγέννηση και όπου υπάρχει αναγέννηση υπάρχει και ελπίδα.
Ελπίδα δεν σημαίνει μοιρολατρία, δεν σημαίνει τυχοδιωκτισμός -όπως συνηθίζουμε πολλές φορές να την ταυτίζουμε. Η ελπίδα υπό σωστές συνθήκες γίνεται κινητήριος δύναμη για τον άνθρωπο για να σηκώσει το βλέμμα του ψηλά και γενναία προς τον ήλιο και να αφήσει τις ζεστές ακτίνες του να τον λούσουν με φως. Γιατί όποιος παλεύει με το σκοτάδι έχει ανάγκη να βγει στο φως, ενώ όποιος τρέφεται από το σκοτάδι θα δοκιμάσει να βρει ένα σωρό δικαιολογίες για να μην βγει (κανείς) ποτέ στον ήλιο.
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά κοινωνικά στάνταρ και κατάλοιπα που υιοθετεί ακόμα η κοινωνία. Για γυναίκες που ακόμα προσπαθούν να αποτινάξουν ταυτότητες που δεν αφορούν την προσωπικότητά τους και γίνονται μόνο εμπόδιο για αυτές. Άντρες που πρέπει να υιοθετούν και να φέρουν με περηφάνεια χαρακτηριστικά μιας «γνήσιας αρρενωπότητας» που ούτε κι εκείνοι πραγματικά θέλουν και καταπιέζονται γύρω από αυτόν τον τίτλο. Παιδιά που από μικρή ηλικία έχουν μάθει να μην αγαπούν και να μην δέχονται τον πραγματικό τους εαυτό γιατί δεν ταυτίζεται με το κοινωνικό στάτους, που έχουν μάθει από μικρή ηλικία να σκοτώνουν την αθώα παιδική τους πλευρά και να αναγνωρίζουν έναν κόσμο σκληρό και τιμωρό όσον δεν αντέχουν να υποδυθούν κάτι άλλο από αυτό που είναι για ένα ψεύτικο και σάπιο χειροκρότημα.
Όλα στην κοινωνία έχουν μπροστά ένα «μη» που δίνεται απλόχερα σαν μια δήθεν συμβουλή που κανείς δεν ζήτησε σε έναν κόσμο που όλοι θα τον ήθελαν κάπως διαφορετικό. Κι όταν λέω διαφορετικό δεν εννοώ μόνο τα μυαλά εκείνα που νιώθουν εγκλωβισμένα και αντικρίζουν την κρυμμένη σαπίλα την οποία θέλουν διακαώς να αλλάξουν και να βγουν σε αυτό το φως που λέγαμε πιο πριν, εννοώ και βλέπω ξεκάθαρα και όλους εκείνους που θα ήθελαν οι κοινωνίες μας να ήταν ακόμα πιο πίσω πνευματικά και πρακτικά και που δεν αντέχουν να ακούν για πρόοδο και αλλαγή. Είναι θλιβερό να υπάρχουν υποκινητές του σκοταδισμού και των οπισθοδρομικών απόψεων που θέλουν έναν άνθρωπο καταπιεσμένο, οργισμένο με τους πάντες και τα πάντα, που ρίχνει τα βέλη του στους αδύναμους και στα θύματα: γυναίκες, παιδιά, μετανάστες, έγχρωμους, άχρωμους, γκέι, εργάτες, διαιωνίζοντας ένα μίσος που δεν έχει τέλος. Και όχι μόνο αυτό, να βρίσκει υποστηριχτές απόλυτους και φανατικούς που τοποθετούν στους ανθρώπους ταμπέλες, που τους χωρίζουν σε κουτάκια τα οποία αν δεν τα υπηρετήσουν αποκτούν αυτόματα μια ρετσινιά που δεν λέει να φύγει και που τους θάβει ζωντανούς. Λυπάμαι, που προτιμούν να παλεύουν το σκοτάδι με περισσότερο σκοτάδι, λυπάμαι που νιώθουν τόσο μόνοι που βρίσκουν αποκούμπι στο μίσος και τη βία και λυπάμαι που θεωρούν την ωμή βία λύση στο πρόβλημά τους και σε όποιο «πρόβλημα» θεωρούν ότι χρειάζεται λύση.
Το «Σ’ όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε» αποτελεί μανιφέστο για τον ελεύθερο άνθρωπο που όχι μόνο δέχεται την αλλαγή αλλά την προτιμάει και παλεύει για αυτή. Όχι για εκείνον, αλλά για όλους και όλες, αφού πρόκειται για την ολική και καθολική κάθαρση από κάθε αλυσίδα που κάθε κρίκος της φτιάχτηκε με μίσος και τιμωρητική διάθεση για μια ανθρωπότητα που ζητάει να μην καταδικαστεί αθόρυβα και βασανιστικά από κανέναν δυνάστη ψυχών και σωμάτων.
Λένε ότι αν κοιτάξεις το ρολόι και η ώρα είναι 11:11, η τύχη θα σου φέρει κάτι όμορφο. Γεννημένη λοιπόν στις 11/11 το μακρινό ’98, αισθάνομαι ότι έχω την τύχη με το μέρος μου από την πρώτη μέρα. Τύχη δεν σημαίνει να μην έχεις πέσει ποτέ σου, αλλά να μπορείς να ξανασηκώνεσαι. Έτσι είπα στον εαυτό μου όταν πέρασα Οικονομικά στο Βόλο, που ενώ στην αρχή μου κακοφάνηκε έγινε η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου! Αντλώ δύναμη από την ίδια τη ζωή που παραμένει όμορφη όπως και να έχουν τα πράγματα. Ακούω ασταμάτητα μουσική (ακόμα και αυτή τη στιγμή), χορεύω στη μέση του δωματίου, αγαπώ τα μέρη που έχουν θάλασσα και τους ανθρώπους που σκέφτονται αλλιώς. Γράφω για να μας υπενθυμίσω ότι η ομορφιά βρίσκεται παντού γύρω μας και σιγά σιγά, αν θέλουμε, θα είναι πιο εύκολο να τη διακρίνουμε.
0 Σχόλια