Από την φύση μας οι άνθρωποι έχουμε το μικρόβιο της αμφιβολίας μέσα μας. Μια έντονη τάση δυσπιστίας και αβεβαιότητας απέναντι σε οτιδήποτε εμφανίζεται μπροστά μας. Δεν είμαστε ποτέ σίγουροι για τις αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε και για τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσουμε. Ένα μεγάλο πέπλο αβεβαιότητας μας σκεπάζει κι εμείς νιώθουμε ασφάλεια μέσα σε αυτό. Δεν επιθυμούμε να βγούμε από εκεί και να χαράξουμε τον δικό μας δρόμο, να θέσουμε τους στόχους μας, να εξελιχθούμε ως προσωπικότητες. Κρυώνουμε μακριά του, αυτό μας ζεσταίνει και μας εφησυχάζει. Λάθος μας που συνεχίζουμε να σκεπαζόμαστε με αυτό! Και το χειρότερο; Νομίζουμε ότι πάντα το πεπρωμένο μας εξαρτάται από εμάς, ότι εμείς το ελέγχουμε και το κατευθύνουμε ανάλογα με τις αποφάσεις μας. Αν, όμως, το μελετήσουμε σε βάθος, θα διαπιστώσουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας καθορίζεται από τις επιλογές άλλων για μας.
Ας αναλογιστούμε τη στιγμή της σύλληψής ή της γέννησής μας, του ονόματος που πήραμε, των ρούχων που φορέσαμε όταν ήμασταν μικρά. Ήταν δικές μας επιλογές; Οι περισσότεροι νομίζω θα απαντήσουν αρνητικά και θα συμφωνήσω μαζί τους. Επομένως, όταν δεχόμαστε όλα αυτά, γιατί είμαστε τόσο σκληροί με τους εαυτούς μας όταν πρόκειται να μιλήσουμε για σπουδές, οικονομικά οφέλη και εργασιακά περιβάλλοντα; Όταν πιεστήκαμε, δώσαμε τα πάντα για να περάσουμε στις πανελλαδικές κι εν τέλει μας έκοψαν, ήταν δική μας επιλογή; Όταν ήμασταν οι καλύτεροι στη δουλειά μας, δεν κάναμε το παραμικρό λάθος και σκύψαμε το κεφάλι σε κάθε αδικία και εκμετάλλευση, ήρθε η απόλυσή μας λόγω της κατάστασης με τον covid-19. Ήταν δική μας επιλογή; Όταν στείλαμε 20 βιογραφικά σε καταστήματα για εργασία και παρ’ όλα αυτά μείναμε άνεργοι, ήταν δική μας επιλογή; Έχω την εντύπωση ότι κι εδώ θα απαντήσετε αρνητικά. Τουλάχιστον αυτό θα ήταν εύλογο στην προκειμένη περίσταση.
Όλα αυτά δε διατυπώνονται για να αποποιηθούμε τις ευθύνες ή για να φορτώσουμε το μερίδιο των πράξεών μας σε άλλους. Φυσικά και είμαστε κυρίαρχοι στις ζωές μας, φυσικά και καθορίζουμε την εξέλιξή μας, σύμφωνα με τις επιλογές που κάνουμε, φυσικά και πρέπει να προσπαθούμε συνεχώς για το καλύτερο. Απλά ενδέχεται να μην φτάνουμε πάντα στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Κι αυτό δεν θα έπρεπε να είναι κάτι που να μας προκαλεί τύψεις κι ενοχές. Το ζήτημα είναι άλλο…Γιατί πάντα φορτώνουμε τις αποτυχίες και τις δυσαρέσκειες στην πλάτη μας; Γιατί πάντα πιστεύουμε ότι δεν προσπαθήσαμε αρκετά κι ότι μας άξιζε η οποιαδήποτε πτώση; Γιατί ποτέ δεν μάθαμε να χαιρόμαστε με την παραμικρή επιτυχία μας; Γιατί ποτέ δεν σταθήκαμε να πούμε ένα “μπράβο” στον εαυτό μας; Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που σε πήρες αγκαλιά;
Συνηθίσαμε να είμαστε παθητικοί και ηττοπαθείς δέκτες των γεγονότων που εκτυλίσσονται γύρω μας, της ίδιας της ζωής μας. Είτε θεωρούμε τον εαυτό μας υπαίτιο για κάθε αρνητική έκβαση, είτε παρακολουθούμε από μακριά, μη τυχόν και κάνουμε μια λάθος επιλογή. Ξεχάσαμε ότι είμαστε άνθρωποι, ότι μαθαίνουμε από τα λάθη μας, ότι δεν περνάνε όλα από το χέρι μας. Ξεχάσαμε να επικροτούμε την προσπάθεια και τη βελτίωση, τη δύναμη που καταβάλλουμε καθημερινά για να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας, σωματικά μα κυρίως ψυχικά. Και μέσα σε όλα αυτά ξεχάσαμε το βασικότερο…να ζούμε κι όχι απλά να επιβιώνουμε. Μπορεί να ακουστεί πολύ συνηθισμένο, αλλά όντως η ζωή είναι μικρή και είναι κρίμα να μην την απολαμβάνουμε. Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι οι στιγμές που υπήρξαμε πραγματικά ευτυχισμένοι, οι στιγμές που βελτιώσαμε την καθημερινότητα κάποιου, οι στιγμές που βελτιώσαμε την δική μας καθημερινότητα και γίναμε λίγο καλύτεροι. Όχι συγκριτικά με τον διπλανό μας, αλλά σε σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Επομένως, την επόμενη φορά που θα βυθιστείτε σε σκέψεις για το αν κάνατε τη σωστή επιλογή, για το αν προσπαθήσατε αρκετά και για το αν σας αξίζει ένα μπράβο, πιστέψτε με, σας αξίζει! Να μην ξεχνάτε ποτέ να δίνετε στον εαυτό σας την αγάπη που χρειάζεται. Άλλωστε αυτός ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκεί για σας.
Wake me up when September ends! Έτσι με ξύπνησαν κι εμένα από την κοιλιά της μαμάς μου τέλη Σεπτέμβρη του '98. Ήταν βράδυ, όμως τα μαγευτικά φώτα της Θεσσαλονίκης ήταν αρκετά να αποκαλύψουν την εμφάνισή μου στο ουράνιο σώμα που ονομάζεται Γη. Αγαπώ την ροκ μουσική, τα ταξίδια, το διάβασμα ή καλύτερα τον συνδυασμό τους! Είμαι μια υπερευαίσθητη εσωστρεφής με καρδιά μικρού παιδιού που θα προσπαθήσει να σε κάνει να χαμογελάσεις. Αγαπώ την ζωή, την δημιουργικότητα και τους φωτεινούς ανθρώπους. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, πάντα αναζητούσα κάτι που θα έδινε καθολικότητα στο συγκεκριμένο μου. Πώς θα με χαρακτήριζα με μία φράση; Παράξενη σαν déjà vu!
0 Σχόλια