Μα τελικά, όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Γιατί οι σκέψεις αυτές είναι δικές μου, και μερικές φορές όντως δε σκέφτομαι λογικά. Βρίσκομαι σε ένα πολύ καλύτερο μέρος ψυχικά, τέτοιες τοξικές πεποιθήσεις δε με εκφράζουν. Αμφιβολίες και διλήμματα πάντα θα υπάρχουν, το θέμα είναι πώς θα τα επεξεργαστούμε. Σημασία δεν έχει η κακή μέρα, η κακή στιγμή, αλλά το πώς θα την αντιμετωπίσουμε. Θα επιλέξουμε να δούμε το θετικό αντίκτυπο μιας κακής κατάστασης; Είναι στο χέρι μας.
Και ακόμη και αν εκείνη τη στιγμή νομίζω ότι μια κακή εμπειρία θα χαλάσει όλη τη μέρα μου, είναι στο χέρι μου να αλλάξω το σκεπτικό μου. Με ψυχραιμία, καθαρή σκέψη και ίσως κάποια στιγμιαία, υγιή εκτόνωση, αντιλαμβάνομαι τα δεδομένα της κατάστασης και προχωράω μπροστά. Αφήνω τις τοξικές σκέψεις πίσω μου και κοιτάω το παρόν, εμένα και τους ανθρώπους που αγαπώ. Αυτούς που θέλω τόσο να ευχαριστήσω.
Αρχικά, την οικογένειά μου. Τη μητέρα μου, που μου έδειξε ότι τελικά υπάρχει άνευ όρων αγάπη και ότι μπορώ πάντοτε να έχω έναν άνθρωπο να βασιστώ. Τη μητέρα μου, που πήρε και το ρόλο του πατέρα μου, όταν αυτός έφυγε. Που αποτελεί πρότυπο μητέρας και γυναίκας και που θέλω να της μοιάσω. Τον πατέρα μου, ο οποίος, αν και έφυγε νωρίς, άφησε πλούσια κληρονομιά στο κοριτσάκι του. Το πρότυπο συμπεριφοράς μου, ο άνθρωπος που ακόμη και τώρα θαυμάζω, ο άντρας για τον οποίο δεν άκουσα ποτέ κανένα παράπονο, τον οποίο τόσο θέλω να πάρω μια τελευταία αγκαλιά. Ευχαριστώ και την οικογένειά μου, τους θείους και τις θείες μου, αυτούς που έχω κοντά και αυτούς που είναι μακριά στην Πολωνία και δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε λόγω γλώσσας. Οι πρώτοι που με θυμούνται κάθε τόσο και με παίρνουν τηλέφωνο να δουν τι κάνω, πώς τα πάω με τη σχολή, οι δεύτεροι που με έχουν μέσα στην καρδιά τους και με κερνάνε βότκες όταν τους επισκέπτομαι. Τα ξαδέρφια μου, που τα νιώθω σαν μεγάλα μου αδέρφια, το Τζενάκι τους, είτε πρώτα είτε τέταρτα, είτε οικογένεια από επιλογή, και δεν παραλείπουν να με συμπεριλάβουν σε κάθε περιπέτεια. Τις γιαγιάδες και τους παππούδες, που με παίρνουν κάθε τόσο τηλέφωνο να ρωτήσουν τι καιρό κάνει και τι έφαγα το μεσημέρι, και που μου δίνουν ακόμη λεφτά στα κρυφά, ακόμη και τώρα που έχω μεγαλώσει.
Στη συνέχεια, ευχαριστώ τους φίλους μου. Και τους κολλητούς που τους βλέπω μέρα παρά μέρα, και αυτούς που μπορεί να μη μιλήσουμε για εβδομάδες, αλλά όταν τα καταφέρουμε, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Τους φίλους εντός και εκτός συνόρων, και αυτούς που δε θα καταλάβουν ότι τους αναφέρω σε αυτό το άρθρο. Αυτούς που μου στάθηκαν χωρίς να το καταλάβουν, που νομίζουν ότι δεν κάνουν πολλά, είναι όμως εκεί για εμένα και δε θα μπορούσα να ζητήσω τίποτα άλλο. Τους φίλους μου που, ενώ μένω δίπλα, επιλέγουν να με “πετάξουν” σπίτι με το αυτοκίνητο για να μην κουραστώ. Αυτούς που δε με κρίνουν όταν κάνουμε βλακείες μαζί, με κρίνουν, όμως, και είναι ειλικρινείς όταν χρειάζεται, ακόμη και αν δε μου αρέσει αυτό που ακούω. Ευχαριστώ και τους φίλους που δεν είναι τόσο κοντά, με τους οποίους μπορώ να γελάσω και να πω μια κουβέντα, που γεμίζουν ευχάριστα τη μέρα μου και με κάνουν να νιώθω μέρος της παρέας.
Δεν μπορώ να παραλείψω, εννοείται, τους παλιούς μου συντρόφους. Αποτελούν μερικές από τις πολυτιμότερες αναμνήσεις μου, είναι άνθρωποι που με βοήθησαν να βιώσω καινούργια συναισθήματα. Άνθρωποι οι οποίοι με πήραν από το χέρι και μου έδειξαν τι σημαίνει αγάπη, πώς να κάνω υποχωρήσεις, πώς είναι να έχεις τον άνθρωπό σου. Άτομα δίχως εγωισμό, που μου έδωσαν όλο τους το χρόνο, την αγάπη και την προσοχή, ώστε να νιώσω ανεκτίμητη, ενώ οι ανεκτίμητοι είναι εκείνοι. Τους συντρόφους μου, οι οποίοι με έκαναν μέρος της οικογένειάς τους, της καθημερινότητάς τους, χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα. Τους ευχαριστώ γι’ αυτό και για όλες τις υπέροχες στιγμές που μου προσέφεραν, και εκτιμώ κάθε πτυχή της σχέσης που είχαμε.
Ευχαριστώ και τους ανθρώπους που δεν έχουν φερθεί τόσο καλά, είτε σε εμένα, είτε σε άλλα άτομα. Αυτοί μου δείχνουν τι πρέπει να αποφεύγω, πώς να μη συμπεριφέρομαι και ποιες πράξεις πληγώνουν. Κάπως έτσι διαμόρφωσα την προσωπικότητά μου τελικά, με παραδείγματα προς αποφυγή και πρότυπα προς μίμηση. Άνθρωποι σαν και αυτούς είναι σαν τις κακές μέρες: αν δεν υπάρχουν, δεν μπορείς να εκτιμήσεις τις καλές μέρες, ή τους ανθρώπους που σου φέρονται καλά, γιατί το ζήτημα αν υπάρχουν “κακοί και καλοί άνθρωποι” είναι συζήτηση για άλλη μέρα. Τέλος, αξίζει να έχουν την τιμητική τους και άτομα όπως η ψυχολόγος μου, παλιοί καθηγητές κλπ. που, αν και δεν είναι καθημερινή ή αρκετά συχνή επιρροή, έπαιξαν αναμφίβολα μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση της Τζένης, όπως είναι σήμερα.
Κλείνω αυτό το διμερές άρθρο με μια αισιόδοξη νότα. Κάναμε μαζί ένα συναισθηματικό ταξίδι, από τις συχνά τοξικές σκέψεις του παρελθόντος, γεμάτες αμφιβολίες, προβληματισμούς και ανασφάλειες, στην εξιλέωση και την αποδοχή των πραγμάτων όπως είναι. Τελικά, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα γεγονότα, μερικές φορές απλώς συμβαίνουν, μπορούμε, όμως, να αλλάξουμε την αντίδραση που θα έχουμε σε αυτά. Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας στην ψυχική ευεξία που οδηγεί σε αυτή την αποδοχή είναι ο κύκλος μας, ο κοινωνικός μας περίγυρος. Έτσι, ήταν σημαντικό για εμένα να αποδώσω τα εύσημα σε αυτούς που το αξίζουν. Το συναισθηματικό μας ταξίδι, όμως, δεν έχει τελειώσει ακόμη, και είμαι αισιόδοξη ότι θα φέρει πολλές ακόμη καλές μέρες.
Η τυπική σας 23χρονη -πια-φοιτήτρια στην οποία δόθηκαν τα μέσα να εκφράσει τις ιδέες, τις απόψεις και τους προβληματισμούς της. Γεννημένη στην Ελλάδα από Πολωνή μητέρα και Έλληνα πατέρα, σπουδάζω στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Αγαπώ τα ταξίδια, ενώ δε χάνω ευκαιρία για νέες εμπειρίες και γνωριμίες. Enjoy!
0 Σχόλια