Ξεκινάμε την ημέρα μας με θάρρος, στη τόση αβεβαιότητα της ζωής συνεχίζουμε να πηγαίνουμε. Δεν θα το κάναμε αυτό αν δεν πιστεύαμε ότι αξίζει να αναμετρηθούμε με τις καθημερινές δοκιμασίες της ζωής. Θα μπορούσαμε να τα είχαμε ήδη παρατήσει. Στην ιστορία της ανθρωπότητας, άλλωστε, υπήρξαν και θα υπάρξουν λόγοι που το να κάνεις επανεκκίνηση και να ξεκινάς από το μηδέν φαντάζει ακατόρθωτο. Αλλά μηδενίσαμε και ξαναρχίσαμε τόσες φορές που πια έχουμε χάσει το μέτρημα.
Γιατί; Γιατί όλα αυτά ενώ δεν υπάρχει εγγύηση ότι η κατεύθυνση που έχουμε πάρει βγάζει στον παράδεισο; Όταν γύρω υπάρχουν δεκάδες λόγοι που μας λένε ότι θα οδηγηθούμε σε ένα αδιέξοδο από το οποίο το να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής φαντάζει πιο δύσκολο και εξουθενωτικό, τι μας κάνει να συνεχίζουμε;
Μπορεί κάποιοι από εμάς να έχουν πρόχειρους 2-3 λόγους στους οποίους στηριζόμαστε, μπορεί κάποιοι να μην έχουμε βρει καν τις κατάλληλες απαντήσεις γιατί δεν ξεκινήσαμε έχοντας αυτό το ερώτημα στο νου μας εξαρχής, ενώ άλλοι, κοιτάζουν σαστισμένοι γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να εξηγήσουν με λόγια αυτό που μοιάζει με φωτιά και κατακαίει ό,τι υπάρχει μέσα τους, τόσο δυνατή που ο μόνος τρόπος να τη σβήσουν είναι να ακολουθήσουν αυτό που ορίζει η δύναμη που υπάρχει μέσα τους και τους παρακινεί.
Το να ξεκινάς ήδη χωρίς σχέδιο είναι τόσο επικίνδυνο όσο το να έχεις σχέδιο χωρίς πλάνο διαφυγής αν κάτι στραβώσει. Το ρίσκο ενυπάρχει παντού. Σημασία έχει ποιοι από εμάς θα καταφέρουν να ρισκάρουν έχοντας κατά νου ότι τα πράγματα ίσως να μην πάνε έτσι όπως τα έχουν υπολογίσει. Ο χάρτης που χρησιμοποιούμε για να οδηγηθούμε προς τον προορισμό μας μπορεί να έχει κρυμμένους κινδύνους που δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε. Όμως, ο προορισμός μας είναι αυτός που κάνει το ταξίδι να φαντάζει διασκεδαστικό και όποια ξαφνική κατάσταση να μοιάζει με πρόκληση που απαιτεί από εμάς μια ιδιαίτερη, σχεδόν δημιουργική, επίλυση. «Ο πιο δημιουργικός κερδίζει» θα μπορούσε να πει κανείς. Είναι πραγματικά ευφυές και συνάμα ξεχωριστό να μπορούμε να υπερνικάμε τα κύματα σαν σέρφερς της ζωής: να πέφτουμε μέσα στο νερό μέχρι να ξαναπιάσουμε την σανίδα μας και ξανά προς την δόξα τραβά. Ο ήλιος να μας ζεσταίνει το πρόσωπο, το σώμα να έχει γεμίσει αλμύρα και νερό και πανευτυχείς, εμείς και η σανίδα μας, να προσπαθούμε να δαμάσουμε τα κύματα που άλλοτε έχουν μια παιχνιδιάρικη ορμή και άλλοτε καταφθάνουν με μια εκδικητική, θα λέγαμε, ορμή που τολμήσαμε να τα βάλουμε μαζί της.
Όμως από την άμμο προερχόμαστε και η ψυχή μας άντεξε τον βυθό που πια έχει γίνει το μόνιμο σπίτι μας, ένα γνώριμο περιβάλλον, μια άβυσσος που κάποτε μας τρόμαζε. Αλλά όσες φορές συναντάμε αυτή την απέραντη άβυσσο τόσο λιγότερο μας διακατέχει ο φόβος. Ξέρουμε ότι όλα θα κρατήσουν μια στιγμή, τόση μέχρι να βγούμε πάλι στην επιφάνεια του νερού και ξαναπιάσουμε την σανίδα μας. Το παιχνίδι κάποτε πρέπει να τελειώσει με εμάς νικητές.
Όποιο κι αν είναι το ταξίδι μας, όποιον δρόμο κι αν αποφασίσουμε να διασχίσουμε, είτε έχει ήλιο, είτε συννεφιά, εμείς έχουμε το καθήκον να συνεχίζουμε με πίστη ότι θα τα καταφέρουμε. Αυτό, γιατί δεν ξεκινάμε με ψευδαισθήσεις και γλυκιές αυταπάτες, αλλά με γεγονότα και δεδομένα υπαρκτά. Οι αποσκευές είναι έτοιμες, κάποια εφόδια υπάρχουν, άλλα θα τα κερδίσουμε με την εμπειρία και τις ευκαιρίες που θα βρεθούν στο δρόμο μας. Τα κύματα δεν θα είναι πάντα εκδικητικά, θα είναι και παιχνιδιάρικα και δεν θα πέφτουμε πάντοτε σε βράχια, άλλοτε θα πέφτουμε στην αφράτη άμμο και θα γελάμε γιατί η τύχη μάς την έφερε αυτή τη φορά αλλά την επόμενη θα είναι αλλιώς.
Ο ήρωας σου είσαι εσύ, δίχως άλλο, γιατί εσένα αφορά το ταξίδι, δικό σου και ο προορισμός, τον επιλέγεις κάθε στιγμή ενώ με θάρρος τον ακολουθείς χωρίς να σε ενδιαφέρει αν οι υπόλοιποι κατανοούν ακριβώς προς τι αυτή η φούρια σου να είσαι συνεχώς προσηλωμένος σε έναν στόχο. Δε σε σταματάει τίποτα από τα ψάξεις να βρεις το όμορφο νησί που τόσο έχεις ονειρευτεί, αφού έχεις πλάσει την μορφή του και τώρα πια μπορείς να το δεις ξεκάθαρα να διαγράφεται μπροστά σου. Βάζεις πλώρη λοιπόν, με όλα τα μαθήματα που ήδη γνωρίζεις, με τον εαυτό που έχεις εμπιστευτεί συνοδοιπόρο και πηγαίνεις, να συναντήσεις όλα αυτά που δημιουργήθηκαν πραγματικά για σένα.
Λένε ότι αν κοιτάξεις το ρολόι και η ώρα είναι 11:11, η τύχη θα σου φέρει κάτι όμορφο. Γεννημένη λοιπόν στις 11/11 το μακρινό ’98, αισθάνομαι ότι έχω την τύχη με το μέρος μου από την πρώτη μέρα. Τύχη δεν σημαίνει να μην έχεις πέσει ποτέ σου, αλλά να μπορείς να ξανασηκώνεσαι. Έτσι είπα στον εαυτό μου όταν πέρασα Οικονομικά στο Βόλο, που ενώ στην αρχή μου κακοφάνηκε έγινε η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου! Αντλώ δύναμη από την ίδια τη ζωή που παραμένει όμορφη όπως και να έχουν τα πράγματα. Ακούω ασταμάτητα μουσική (ακόμα και αυτή τη στιγμή), χορεύω στη μέση του δωματίου, αγαπώ τα μέρη που έχουν θάλασσα και τους ανθρώπους που σκέφτονται αλλιώς. Γράφω για να μας υπενθυμίσω ότι η ομορφιά βρίσκεται παντού γύρω μας και σιγά σιγά, αν θέλουμε, θα είναι πιο εύκολο να τη διακρίνουμε.
0 Σχόλια