Αν ρωτήσεις έναν λάτρη του ποδοσφαίρου τι σημαίνει για αυτόν το ποδόσφαιρο, θα προσπαθήσει να σου περιγράψει ίσως τη φάση ενός πέναλτι ή μιας χαμένης ευκαιρίας στο 90’ ενώ το παιχνίδι είναι ισοπαλία σε ένα γήπεδο που βουλιάζει από κόσμο.
Όταν διαβάζει κανείς την παραπάνω πρόταση, αμέσως φτιάχνει στο μυαλό του την εικόνα ενός άντρα, εγώ ας πούμε σκέφτομαι τον καλύτερό μου φίλο.
Ελάχιστοι είναι αυτοί που στη θέση αυτού του άνδρα ίσως σκεφτούν έστω το ενδεχόμενο να υπάρχει και μια γυναίκα.
Κάθε φορά που τυχαίνει να βρεθώ σε μια ποδοσφαιρική συζήτηση και εκφέρω γνώμη, η πρώτη ερώτηση που δέχομαι είναι: «Ξέρεις μπάλα; Τι είναι το οφσάιντ;»
Οι περισσότεροι άνδρες όταν έρχονται σε επαφή με μια γυναίκα που ασχολείται με το ποδόσφαιρο, το πρώτο που κάνουν είναι να την αμφισβητήσουν. Ψάχνουν συνήθως να βρουν την αιτία της ενασχόλησης της σε κάποιον οπαδό που αποτελεί αντικείμενο πόθου και την οδήγησε στους δρόμους του ποδοσφαίρου. Ίσως να είναι και επειδή της αρέσει ο Ρονάλντο. Αν πηγαίνει δε και γήπεδο, σίγουρα συνοδεύει κάποιον φίλο ή συγγενή. Δύσκολα μπορούν να καταλάβουν ότι υπάρχουν γυναίκες που αγαπούν να πηγαίνουν στο γήπεδο.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που διδάσκει πειθαρχία και δημιουργεί σεβασμό και αυτοσεβασμό. Για αυτό και οι γυναίκες που ασχολούνται με το άθλημα πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεβασμό.
Πρόκειται για ένα άθλημα που προωθεί την ισότητα. Παρόλα αυτά, το ποδόσφαιρο έχει μείνει αρκετά πίσω όσον αφορά στην ισότητα των φύλων σε σύγκριση με άλλα κοινωνικά θέματα. Η ισότητα δεν αφορά μόνο ανθρώπους διαφορετικής καταγωγής, αλλά και ανθρώπους διαφορετικού φύλου.
Ανήκω στις γυναίκες που αγαπούν αυτό το άθλημα και επιδιώκω να πηγαίνω στο γήπεδο συνέχεια για να υποστηρίξω την ομάδα μου. Πολλές φορές έχω έρθει αντιμέτωπη με περιφρονητικά βλέμματα ανδρών τη στιγμή που θα σχολιάσω το γιατί, για παράδειγμα, ο Λιβάγια παίζει σήμερα εξτρέμ και όχι δεκάρι. Θα εκνευριστώ όταν θα χάσουμε έναν αγώνα και θα συγκινηθώ όταν (και αν) ξαναπάρουμε πρωτάθλημα όπως συγκινήθηκα και το ’18.
Έχω σκίσει τα πόδια μου παίζοντας με τους φίλους μου ποδόσφαιρο, έχω γεμίσει λάσπες επειδή έπεσα κάτω για να κόψω τον αντίπαλο. Βέβαια το να βρω μια γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου ήταν πολύ δύσκολο καθώς η πιο κοντινή μου απείχε τουλάχιστον μισή ώρα. Οι γυναικείες ομάδες ποδοσφαίρου δεν είναι πολλές και σίγουρα δεν υπάρχουν ανά δύο σε κάθε περιοχή όπως οι ανδρικές. Θα μου πείτε, υπάρχουν τόσες κοπέλες που θα ήθελαν να παίξουν ποδόσφαιρο; Αν είχαν την επιλογή θα υπήρχαν σίγουρα περισσότερες. Αν, επίσης, τα γυναικεία πρωταθλήματα ποδοσφαίρου προωθούνταν όσο τα ανδρικά, σίγουρα τα κοριτσάκια θα αποκτούσαν πρότυπα στο χώρο που θα ήθελαν να μοιάσουν. Όπως και να το κάνεις, ένα κορίτσι πιο εύκολα ταυτίζεται με την Sandra Panos (τερματοφύλακας στην Μπαρτσελόνα και στην εθνική Ισπανίας) παρά με τον Neuer, για τον οποίο δεν χρειάζονται συστάσεις.
Στην αρχή εκνευριζόμουν, με έπιανε το φεμινιστικό μου και τσακωνόμουν. Έπειτα κατάλαβα ότι οι άνδρες σαστίζουν βλέποντας μια γυναίκα που ασχολείται με το ποδόσφαιρο.
Μιλάμε για ένα άθλημα που ξεκίνησε ως καθαρά αντρικό. Ήταν αποκλειστικά ανδρικό προνόμιο το να καταλαβαίνεις ποδόσφαιρο, όπως και πολλά άλλα τα οποία σιγά σιγά οι γυναίκες κατέκτησαν. Με αγώνες κατακτήθηκε το δικαίωμα της ψήφου. Αυτό οι άνδρες το δέχτηκαν, σταδιακά και όχι όλοι, αλλά το δέχτηκαν ως κάτι φυσιολογικό. Το να κατακτήσουμε και το ποδόσφαιρο πάει πολύ. Μια γυναίκα που μπορεί να σταθεί σε μια ποδοσφαιρική συζήτηση ή σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα μόνη της, χωρίς να καλύπτεται από κάποιον άνδρα αυτομάτως ακυρώνεται, όπως ένα γκολ που μπήκε και είδανε στο VAR ότι ο παίχτης που σκόραρε ήταν οφσάιντ.
Οι γυναίκες, ούσες από τη φύση μας πρακτικά μυαλά, μαγευόμαστε από ένα άθλημα γεμάτο συστήματα. Ψάχνουμε τα καλά στοιχεία ενός παίχτη και, συνδυάζοντας τα με τις απαιτήσεις κάθε θέσης, φτιάχνουμε ολόκληρο τον αγώνα στο μυαλό μας. Και περνάμε πολύ καλά με αυτό. Μπορούμε να σταθούμε σε μια ποδοσφαιρική συζήτηση χωρίς τη συνδρομή των ανδρών και όχι επειδή θέλουμε να κάνουμε εντύπωση σε κάποιον ή να προσποιηθούμε τις έξυπνες, αλλά επειδή μας αρέσει. Τι είναι τελικά το οφσάιντ είπαμε;
Τριτοετής φοιτήτρια ιστορίας, ζω στον δικό μου κόσμο ενοχλώντας τους νεκρούς για να αποσπάσω τα μυστικά τους. Ανυπομονώ να ζήσω τη ζωή μου μέσα σε ένα μουσείο. Χρειάζομαι τη μουσική για να αναπνέω και το χορό για να προχωράω. Διδυμάκι με τα όλα μου, θέλω να είμαι περιτριγυρισμένη από κόσμο συνέχεια, να μοιράζομαι με τον κόσμο τις σκέψεις μου και να ακούω τις δικές του. Α! Φυσικά και θέλω να γυρίσω όλον τον κόσμο με ένα αυτοκίνητο εξερευνώντας κάθε σπιθαμή του. Εδώ θα βρείτε μερικές δικές μου σκέψεις. Ελπίζω να τις απολαύσετε!
0 Σχόλια