Είναι κουτί ή μια πλαστική σακούλα, ή βρίσκεται σαν μια απροσδιόριστη χρωματιστή μάζα σε μια γωνιά ενός σκοτεινού δωματίου ή δρόμου ή στο πορτμπαγκάζ αυτοκινήτου. Όπως και να έχει, σημασία δεν έχει το που βρίσκεται και το πόσο σκοτάδι επικρατεί, αλλά ότι υπάρχει. Εκεί, φωτεινή, μάλλον περιβάλλεται από γυάλινο περίβλημα και στέκεται σαν πολύτιμο έκθεμα που περιμένει να το δώσεις σημασία. Μένει εκεί καιρό, ολομόναχη και λαμπερή, χωρίς απαραίτητα να ενδιαφέρεται για το μαύρο-γκρι φόντο που επέλεξες να της δώσεις. Καμαρώνει για τα χρώματά της. Tα πιο κόκκινα πορτοκαλιά χρώματα τής δημιουργούν την αίσθηση μιας ζεστασιάς που πηγάζει από εκείνη την ίδια, ταυτόχρονα όμως αγκαλιάζει τις μπλε και τις μωβ αποχρώσεις γιατί τής δίνουν και την αίσθηση της δροσιάς που επίσης χρειάζεται.
Αισθάνεται υπέροχη ανάμεσα στα ζεστά και στα κρύα της χρώματα και λατρεύει αυτή την σύνθεση που γεννήθηκε μέσα της και σπάει την μονοτονία του μαύρου-γκρι φόντου. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, αισθάνεται καλά, γιατί αισθάνεται γεμάτη, νιώθει πλήρης γιατί νιώθει και αποδεκτή όπως επίσης αισθάνεται αγάπη για τα χρώματά της και νιώθει την αγάπη σου ακόμα κι αν της άφησες λίγο χώρο μέσα σε ένα απέραντο σχεδόν σκοτάδι. Εκείνη σαν πολύχρωμο έκθεμα, σαν χρυσάφι σε θυρίδα, σαν λιοντάρι σε κλουβί νιώθει αγέρωχη, νιώθει σίγουρη για τον εαυτό της και απλά περιμένει να αποφασίσεις πότε θα θελήσεις να δεις τα πραγματικά χρώματά της. Να αισθανθείς την ζεστασιά που αισθάνεται, την σιγουριά που εκπέμπει.
Αντ’ αυτού επιλέγεις λίγο λίγο να τρέφεσαι από το μαύρο-γκρι σου. Βλέπεις, είναι το πιο εύκολο χρώμα , ούτε κόκκινα, ούτε πορτοκαλιά, ούτε μπλέ, μόνο λιγάκι άσπρο μέσα στο μαύρο έτσι για να υπάρχει λίγο γκρι και να μην μοιάζει τόσο μοναχικά. Κοντεύεις να συνηθίσεις έτσι, να γίνει αυτό το μόνιμο σπίτι σου, η μόνιμη ανεξίτηλη σκέψη ότι έτσι θα μπορείς και θα επιβιώνεις.
Θα τρως λίγη από την συνηθισμένη ρουτίνα, θα πίνεις από τον σταματημένο χρόνο και θα μεθάς από τύψεις για την ανοχή που πρέπει να δείξεις, σε όσα θα ήθελες να αλλάξεις, αλλά δεν το κάνεις, επειδή δεν τολμάς.
Τώρα που το σκέφτομαι, πάλι καλά που υπάρχει και αυτό το σημείο με τα χρώματα και το φως. Επιβάλλαμε τόσα πράγματα στον εαυτό μας , σηκώσαμε κάθε πέτρα και είδαμε από κάτω περισσότερη ασχήμια από όση πραγματικά αντέχαμε που ευτυχώς, ΕΥΤΥΧΩΣ, ξέμεινε λίγο χρώμα.
Αλλά ξέρεις γιατί έγινε αυτό; Γιατί υπήρχε από ανέκαθεν εκείνη, που από εκείνη τρεφόσουν εξαρχής και εκείνη έτρεφες, φυσικά, χωρίς κόπο, χωρίς μεγάλη προσπάθεια. Πίστευες σε εκείνη και τη θεώρησες σαν την καλύτερη σύμμαχο σου, την πιο δυνατή, την πιο ανθεκτική, την πιο κομψή και λαμπερή. Σε σήκωνε όταν μεγάλωνες και έπεφτες, και έτσι την σήκωνες και την μεγάλωνες κι εσύ. Κάπου όμως έπεσες και έπεφτες και ξαναέπεφτες και έμοιαζε να μην έχει τέλος όλο αυτό, και έψαξες πολύ και μετά αρχίζει να ψάχνεις λιγότερο, μέχρι που σταμάτησες να ψάχνεις για εκείνη, γιατί θεώρησες ότι η άλλοτε τότε καλύτερη σύμμαχό σου μεταμορφώθηκε σε προδότρα. Και δεν γύρισες να την κοιτάξεις και να την ψάξεις ποτέ ξανά.
Έτσι όμως καταδικάζοντας εκείνη, καταδίκασες και τον εαυτό σου στη στασιμότητα και βυθίστηκες σε εκείνα τα σκούρα χρώματα της απελπισίας σου που ποτέ ως σήμερα δεν προσπάθησες αρκετά να ξεπεράσεις. Και παρέμεινες έτσι, να νιώθεις προδομένος από μια ζωή που σου έταξε δρόμους ανοιχτούς και ομαλούς. Όμως, μόνο μαζί της ,με την αισιοδοξία που πάντα και παντού κουβαλούσες, ένιωθες πραγματική δύναμη και όλοι οι άνεμοι έμοιαζαν να είναι στο πλευρό σου. Είχες ελπίδα και αυτό αυτόματα έτρεφε την πίστη σου ότι οι μέρες θα συνεχίζουν να είναι όμορφες γιατί θα ήταν στο χέρι σου να τις μετατρέψεις σε τέτοιες. Ο δρόμους σου δεν έμοιαζε ανηφορικός γιατί τα μετέτρεπες όλα σε μια απέραντη ευθεία και ήξερες ότι μπορούσες να ξαποστάσεις όπου το επιθυμούσες στην διάρκεια της διαδρομής.
Θυμάσαι; Θυμάσαι την εσωτερική γαλήνη να διαπερνάει τις φλέβες σου, όχι γιατί όλα πήγαιναν καλά, ούτε γιατί πάσχιζες υποκριτικά να μετατρέψεις το σκοτάδι σε φως. Απλά αυτός ήταν ο μόνος δρόμος από τον οποίο ήξερες και ξέρεις ακόμα και τώρα βαθιά μέσα σου ότι μπορείς να τον περπατήσεις και με κλειστά μάτια αν χρειαστεί. Ακόμα, λοιπόν, κι αν έτυχε να αλλάξεις διαδρομή ή αν θέλεις να δοκιμάσεις να περπατήσεις σε άγνωστο έδαφος, μη ξεχάσεις να πάρεις μαζί σου την σιγουριά ότι είσαι δυνατότερος και δυνατότερη από τις συνθήκες που θα εμφανιστούν μπροστά σου και πως η ομορφιά αυτού του κόσμου θα υπερνικήσει όποια ασχήμια βρεθεί μπροστά σου και μπροστά της.
Λένε ότι αν κοιτάξεις το ρολόι και η ώρα είναι 11:11, η τύχη θα σου φέρει κάτι όμορφο. Γεννημένη λοιπόν στις 11/11 το μακρινό ’98, αισθάνομαι ότι έχω την τύχη με το μέρος μου από την πρώτη μέρα. Τύχη δεν σημαίνει να μην έχεις πέσει ποτέ σου, αλλά να μπορείς να ξανασηκώνεσαι. Έτσι είπα στον εαυτό μου όταν πέρασα Οικονομικά στο Βόλο, που ενώ στην αρχή μου κακοφάνηκε έγινε η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου! Αντλώ δύναμη από την ίδια τη ζωή που παραμένει όμορφη όπως και να έχουν τα πράγματα. Ακούω ασταμάτητα μουσική (ακόμα και αυτή τη στιγμή), χορεύω στη μέση του δωματίου, αγαπώ τα μέρη που έχουν θάλασσα και τους ανθρώπους που σκέφτονται αλλιώς. Γράφω για να μας υπενθυμίσω ότι η ομορφιά βρίσκεται παντού γύρω μας και σιγά σιγά, αν θέλουμε, θα είναι πιο εύκολο να τη διακρίνουμε.
0 Σχόλια