Δεν συνηθίζω να γράφω τέτοιου είδους κείμενα. Ίσως και να είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που διαβάζετε από εμένα τέτοιες λέξεις. Διότι δεν είμαστε δα και τίποτα καταξιωμένοι life coaches ή τίποτα masters στην ψυχολογία και τις ανθρώπινες σχέσεις – έχουμε άλλα άτομα στην ιστοσελίδα που ειδικεύονται πολύ περισσότερο από εμένα σε αυτούς τους τομείς – αλλά, άνθρωποι είμαστε κι εμείς, μας πιάνει πού και πού μέσα στο κατακαλόκαιρο και τις ζέστες του 15αύγουστου να φιλοσοφούμε. Μια ωραία καλοκαιρινή βραδιά; Μια θέα στη θάλασσα; Μια καλή παρέα; Μια κρύα μπιρίτσα στο χέρι; Ίσως και όλα μαζί. Όλα αυτά μάς οδηγούν αναπόδραστα σε σκέψεις πιο μακρινές, πιο φιλοσοφικές. Άνθρωποι είμαστε κι εμείς.
Σού ‘ρχεται μια από τις στιγμές που κλείνεις τα μάτια σου και μέσα σε αυτήν τη σκοτεινιά εμφανίζεται ο άνθρωπος που επιθυμείς περισσότερο να έχεις κοντά σου. Είναι ο ίδιος άνθρωπος με τον οποίον ξυπνάς και με τον οποίον κοιμάσαι ως πρώτη και τελευταία σκέψη αντίστοιχα. Ο άνθρωπος που, ακόμη και όταν δεν είστε μαζί, η σκέψη του και μόνο σε αναζωογονεί και σε κάνει να σκάσεις ένα μικρό, μειλίχιο χαμόγελο. Σου κρατάει την καλύτερη συντροφιά. Κι εκείνη τη στιγμή συμπεραίνεις πως είσαι με βεβαιότητα ένας από τους πιο τυχερούς ανθρώπους που περπατούν σε αυτόν εδώ τον κόσμο. Είσαι από αυτούς που έχουν καταφέρει να γνωρίσουν σε κάποιο στάδιο της ζωής τους τον φάρο τους, τον λόγο για τον οποίον η ζωή τούς φαίνεται ακόμα ομορφότερη, την Πηνελόπη τους, τη σταθερά τους, όπως λέω εγώ, όπως έλεγε και ο Desmond του Lost παίρνοντας τηλέφωνο την Penny, τη δική του σταθερά. Αυτή, λοιπόν, η σταθερά, είναι η πρώτη που έρχεται στον νου σου σε κάθε χαρά, σε κάθε δυσκολία, σε κάθε σημαντική μα και ανύποπτη στιγμή της ζωής σου. Το πρόσωπο με το οποίο μοιράζεσαι τα πάντα.
Δεν ξέρω αν τη γνωρίσεις στα 20 σου, στα 30 ή στα 40 σου, δεν ξέρω αν την ακούσεις να ρωτά τη νοσοκόμα για τα χάπια της στο διπλανό δωμάτιο του γηροκομείου που θα καταλήξεις. Το μόνο σίγουρο είναι πως κάποια στιγμή θα εμφανιστεί έτσι απροσδόκητα για να σου αλλάξει τη ζωή. Γιατί, μάλλον, σε κάθε άνθρωπο ταιριάζει μια σταθερά. Αυτή πρέπει να είναι λογικά και η φυσική τάξη των πραγμάτων. Η σταθερά που θα σε κάνει χαρούμενο με κάθε σκέψη, που θα εξαλείφει τόσο απλά τις ανησυχίες που γυροφέρνεις στο κεφάλι σου, που θα σε κάνει να νιώθεις γεμάτος, ολοκληρωμένος. Η σταθερά που θα σε συμπληρώνει, που χωρίς αυτή τη ζωή δεν θα τη νιώθεις ίδια. Μαζί της, όμως, θα εκτιμήσεις τη ζωή με τρόπο ανεπανάληπτο.
Θα τη γνωρίσεις, λοιπόν, πού θα πάει; Και σαν τη γνωρίσεις, χωρίς να το περιμένεις, και σαν νιώσεις όλα όσα διάβασες παραπάνω, κάνε στον εαυτό σου μια χάρη: Κράτα τη σφιχτά, για όσο περισσότερο μπορείς. Γιατί χαρούμενο τέλος δεν μπορώ να εγγυηθώ, γι’ αυτό κοίτα να ευχαριστηθείς κάθε στιγμή παρέα με αυτό το δώρο που σου έκανε η ζωή. Παρέα με τη σταθερά σου.
Αφιερωμένο στη δική μου σταθερά, η οποία κλείνει σήμερα τα 22 της χρόνια. Την ευχαριστώ για όλα, να έχει μια όμορφη ζωή.
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια