Ξεκινάω να γράφω για τον αυτοσεβασμό και όπως μπορείτε να δείτε ήδη από τον τίτλο, συνδυάζω την κατάκτηση αυτής της αξίας ως ένα ταξίδι με όχι έναν, αλλά πολλούς προορισμούς ή στάσεις. Ο αυτοσεβασμός όπως η αυτοεκτίμηση, η απόκτηση αυτοπεποίθησης και ειδικότερα ό,τι έχει να κάνει με το τι πιστεύουμε για τον εαυτό μας και τον τρόπο που κρίνουμε και αξιολογούμε τις πράξεις μας, είναι μια ατέρμονη διαδικασία που χρειάζεται χρόνο και συνεχή προσπάθεια.
Το να αγαπήσουμε τον εαυτό μας καμιά φορά μοιάζει σα να παίζουμε το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού. Ψάχνουμε, λυσσασμένοι σχεδόν, να βρούμε κάτι που λάμπει, που μοιάζει με χρυσό χωρίς να είμαστε σίγουροι εξαρχής για το ποια είναι η μορφή του θησαυρού μας. Από την πολλή προσπάθεια και το πολύ ψάξιμο κουραζόμαστε, νιώθουμε την παραίτηση, την απογοήτευση και την ματαιότητα του να ψάχνουμε κάτι για το οποίο δεν γνωρίζουμε επαρκώς πως μοιάζει. Ταυτόχρονα νιώθουμε ότι έχουμε χάσει, ότι δεν θα βρούμε ποτέ αυτό το τόσο πολύτιμο αλλά και τόσο κρυμμένο κουτί της «αγάπης προς τον εαυτό», που θα ξεκλειδώσει μαζί του το μονοπάτι της αυτοεκτίμησης, του αυτοσεβασμού, της αυτοπεποίθησης και της υγειούς αυτοκριτικής.
Γι’ αυτό, λοιπόν, θα αρχίσουμε κι εμείς το σημερινό μας ταξίδι με μια αρχή που πολύ πιθανόν να την έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές: ο «θησαυρός» δεν κρύβεται πουθενά γύρω μας αλλά κρύβεται μέσα μας, και όσο πιο βαθιά τον έχουμε καταχωνιάσει, τον έχουμε καταδικάσει να μην έρθει ποτέ στην επιφάνεια. Όταν αποφασίσουμε, λοιπόν, -και καταλάβουμε κυρίως, την αξία του αυτοσεβασμού και της αληθινής αγάπης που πρέπει να μας χαρίσουμε, θα ανοίξουμε μια καινούργια, εντελώς διαφορετική πόρτα που θα μας οδηγήσει σε έναν διαφορετικό κόσμο. Όμως, για να συμβεί αυτό θα πρέπει να περάσουμε από πολλά άβολα στάδια, να καθίσουμε με όλες τις πτυχές του εαυτού μας και προτού τις κρίνουμε, αυτή τη φορά θα πρέπει να τις κατανοήσουμε, να ακούσουμε την ψυχή μας να ξεθάβει όλα της τα μυστικά και έπειτα να αφουγκραστούμε το σώμα από το οποίο καμιά πληγή δεν μπορεί να κρυφτεί, να το αγκαλιάσουμε και να μας αφήσουμε να ζήσουμε την ολική αυτή λύτρωση.
Απορροφούμε το φως, απορροφούμε και το σκοτάδι σα σφουγγάρια με πόρους που προσπαθούν να πάρουν ανάσες τη στιγμή που καταπίνουν το αλμυρό νερό. Κι όμως, υπερνικάμε την κάθε κατάσταση της ζωής: όταν μας ρίχνει απρόσμενα μια φυσική καταστροφή, αλλά και όταν προσπαθούμε να μην υποταχτούμε για άλλη μια φορά στην αυτοκαταστροφική μας φύση. Στην μια περίσταση νιώθουμε δυνατοί που αντιμετωπίσαμε έναν εξωτερικό και ύπουλο εχθρό και τότε μας προσφέρουμε κλαδιά ελιάς και άνθη από πορτοκάλι για να επιβραβεύσουμε το θάρρος μας. Στην άλλη περίπτωση, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, ο φαύλος κύκλος της αυτολύπησης και αυτοτιμωρίας για τον κίνδυνο που μας εκθέσαμε δε λέει να κοπάσει, λες και δεν συναντήσαμε το ζεστό φως του ήλιου ποτέ, λες και δεν μας αξίζει να το δούμε και τώρα. Αλλά το φως λούζει τα λουλούδια με τις ακτίνες του χωρίς να κρίνει αν είναι άξια για αυτό. Για εκείνο είναι όλα λουλούδια και όλα, χωρίς καμία εξαίρεση, χρειάζονται το φως που θα τους δώσει απλόχερα.
Έτσι κι εμείς θα πέσουμε, θα σκοντάψουμε και θα σηκωθούμε, θα αμφιταλαντευτούμε ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος, δεν θα είμαστε πάντα σίγουροι (όσο κι αν φαινόμαστε) για τον δρόμο που θα πρέπει να πάρουμε. Αλλά αυτό πρέπει να είναι αποδεκτό και να μην αλλάζει την κρίση που έχουμε για τον εαυτό μας. Δεν είμαστε «ανάξιοι» κάθε ευτυχίας επειδή κάναμε κάποιο λάθος, δεν είμαστε «μικροί» επειδή προτιμούμε να κάνουμε μικρά βήματα μπροστά και να διαχειριστούμε διαφορετικά τον χρόνο μας και δεν πρέπει να αισθανόμαστε «λίγοι» όταν βάζουμε μπροστά την ευτυχία μας και ό,τι θεωρούμε ότι πρέπει να ακολουθήσουμε για το καλό μας σε αντιδιαστολή με τα πρέπει και τα θέλω τον υπολοίπων.
Ο Αυτοσεβασμός γεννιέται όταν αρχίζω να πιστεύω σε εμένα πριν το κάνει οποιοσδήποτε άλλος, να μου χαρίζω εμπειρίες και χαρές γιατί αξίζω να ζω τη ζωή ρουφώντας την από άκρη σε άκρη και να είμαι σε ετοιμότητα να μαθαίνω συνεχώς, όχι να νιώθω τύψεις και ενοχές για τα λάθη μου. Να γίνομαι η καλύτερη εκδοχή μου γιατί ξέρω ότι υπάρχει.
Λένε ότι αν κοιτάξεις το ρολόι και η ώρα είναι 11:11, η τύχη θα σου φέρει κάτι όμορφο. Γεννημένη λοιπόν στις 11/11 το μακρινό ’98, αισθάνομαι ότι έχω την τύχη με το μέρος μου από την πρώτη μέρα. Τύχη δεν σημαίνει να μην έχεις πέσει ποτέ σου, αλλά να μπορείς να ξανασηκώνεσαι. Έτσι είπα στον εαυτό μου όταν πέρασα Οικονομικά στο Βόλο, που ενώ στην αρχή μου κακοφάνηκε έγινε η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου! Αντλώ δύναμη από την ίδια τη ζωή που παραμένει όμορφη όπως και να έχουν τα πράγματα. Ακούω ασταμάτητα μουσική (ακόμα και αυτή τη στιγμή), χορεύω στη μέση του δωματίου, αγαπώ τα μέρη που έχουν θάλασσα και τους ανθρώπους που σκέφτονται αλλιώς. Γράφω για να μας υπενθυμίσω ότι η ομορφιά βρίσκεται παντού γύρω μας και σιγά σιγά, αν θέλουμε, θα είναι πιο εύκολο να τη διακρίνουμε.
0 Σχόλια