Νομίζουμε πως ζούμε. Όμως, μερικοί από εμάς δεν έχουμε σκεφτεί ποτέ το ενδεχόμενο ότι ο τρόπος που ζούμε μας κάνει απλά να υπάρχουμε. Πόσο καιρό έχεις να χαρείς τη φύση σου άνθρωπε; Οικογενειάρχη, πόσο καιρό έχεις να χαρείς την παρέα των παιδιών σου, που σε περιμένουν με ανυπομονησία να γυρίσεις σπίτι; Εδώ και πόσο καιρό πέφτεις κουρασμένος στο κρεβάτι έχοντας απλά περάσει μια συνηθισμένη μέρα σαν όλες τις άλλες; Πόσο καιρό το βαρύ και αναγκαστικό σου πρόγραμμα καλύπτει τις ελεύθερες ώρες που χρειάζεσαι για να βρεις τρόπους αναψυχής; Πόσες ώρες αφήνεσαι να περιπλανιέσαι στο Facebook χωρίς να το έχεις πάρει είδηση; Πόσο καιρό παραπονιέσαι για το επάγγελμα σου, για το ότι έχεις χαθεί με την παρέα σου; Για το γεγονός ότι η ασφυκτική ρουτίνα που ζεις σε έχει αποξενώσει από την ελεύθερη έκφραση σου; Για πόσο καιρό ακόμα θα μένεις στο δίλημμα να ερωτευτείς, μη τυχόν και βγεις από το τέλεια διαμορφωμένο πρόγραμμα σου; Για πόσο καιρό θα παραμελείς φίλους και συγγενείς που έχετε ζήσει αμέτρητες στιγμές μαζί και κάποτε σε στήριζαν, προτού μετατραπείς στην κινούμενη μηχανή που είσαι τώρα;
Ως άνθρωποι ζώντες σε κοινωνίες, οφείλουμε να υπακούμε σε κανόνες και νόμους, να εκτελούμε, δηλαδή, κάποια καθήκοντα για να υπηρετήσουμε ο ένας τον άλλον, με σκοπό να μπορέσουμε να ζήσουμε αρμονικά. Ναι. Στην πραγματικότητα, μπορεί να προσφέρουμε τις κατάλληλες υπηρεσίες στους συνανθρώπους μας, όμως δεν καλύπτονται οι ανάγκες μας μόνο με αυτό τον τρόπο. Έχουμε αποξενωθεί. Καλύτερο μας θέαμα το ρολόι μας.
Η ρουτίνα μας ή και εμείς οι ίδιοι που δεν βάζουμε προτεραιότητες, ή που μάλλον τις βάζουμε λανθασμένα, μας έχουν απομακρύνει. Συνεχώς τρέχουμε παρατηρώντας σαν μανιακοί ρολόγια, κινητά, βιβλία (εκατοντάδες ‘’άχρηστα’’, πολλές φόρες, βιβλία). Όλα αυτά για να μπορέσουμε να γίνουμε οι καλύτεροι σε μια ανταγωνιστική κούρσα ανθρώπων ντυμένοι με κοστούμια και γραβάτες. Όλο χανόμαστε σε σαθρές πληροφορίες, νομίζοντας πως αυτές θα μας βοηθήσουν να γίνουμε καλύτεροι.
Στα βιβλία όλα απέξω, κατά γραμμή ·στο σχολείο, η ουσιαστική επαφή με τον άνθρωπο, ο ρομαντισμός, η σωστή διαχείριση του χρόνου μας για να μπορέσουμε να ζήσουμε και όχι απλά να υπάρχουμε … πουθενά … σε καμία σελίδα, σε κανένα βιβλίο. Όλο κοιτάζουμε να διαβάσουμε και να υπογραμμίσουμε για να μάθουμε τα υπαγορευμένα. Μα έχουμε σταματήσει να κοιτάζουμε στα μάτια των ανθρώπων.
Έχουμε παρερμηνεύσει το αίσθημα του έρωτα με την επιθυμία για ικανοποιητικό σεξ. Ωστόσο, τι προτιμάτε; Έναν άνθρωπο να τον κοιτάτε κάθε πρωί στα μάτια όταν ξυπνάτε και να νιώθετε το συναίσθημα της αγάπης; Ή διαφορετικά πρόσωπα σε κάθε σας ξύπνημα, τα οποία νομίζετε πως σας δίνουν την ίδια ικανοποίηση, αφού δεν επιθυμείτε να αφιερώσετε χρόνο σε κάτι ουσιαστικότερο;
Η ρουτίνα που ζούμε, ο καθημερινός μόχθος, αντί να μας κάνει εξυπνότερους πολίτες, μας έχει κοιμίσει. Νομίζουμε ότι θα είμαστε πιο ευτυχισμένοι όταν θα έχουμε επενδύσει όλες μας τις δυνάμεις στο να χτίσουμε την επαγγελματική μας ζωή, θέτοντας ως κύριο στόχο την κλεψιά και το χρήμα. Αγνοούμε το γεγονός ότι οι συνάνθρωποι μας και το αναντικατάστατο συναίσθημα του να ζούμε κοντά τους και να προσφέρουμε είναι σημαντικότερο. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Πρέπει να εκτελούμε συγκεκριμένα καθήκοντα για να επιβιώσουμε, ο κόσμος έξω είναι σκληρός, απάνθρωπος. Έχουμε άραγε μάθει να τα φέρνουμε εις πέρας χωρίς να χρειαστεί να κλέψουμε τον διπλανό μας; Χωρίς να τον ανταγωνιστούμε σκληρά, ειδικότερα όταν είναι κατώτερος από εμάς σε οποιαδήποτε δυνατότητα, και χωρίς να πρέπει να τον σχολιάσουμε για να νιώσουμε ανώτεροι; Χωρίς να χρειαστεί να στραβοκοιτάξουμε κανέναν αφού γυρίσει την πλάτη του; Έχουμε αντιληφθεί ότι μεγαλύτερος μας ανταγωνιστής είναι ο εαυτός μας;
Στα σχολεία, τα μαθήματα ‘’παιδεία’’ και ‘’διαχείριση του χρόνου και του τρόπου ζωής μας’’ θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικά. Όμως, μέχρι αυτό να λάβει χώρα, εμείς έχουμε το χρέος να μάθουμε να μην παραμελούμε τους ανθρώπους μας, όσο κουρασμένοι κι αν είμαστε. Να χαιρόμαστε τη φύση και να ψάχνουμε για σχέσεις ουσιαστικές, που θα κρατήσουν.. εννοώντας κυρίως ανθρώπινες σχέσεις, όχι συγκεκριμένα φιλικές η ερωτικές. Να ψάχνουμε για ανθρώπους που όταν θα έχουμε μια κουραστική μέρα θα τρέξουν δίπλα μας, ανθρώπους που η ψυχή τους θα μείνει δίπλα μας ακόμη και αν δε ζούμε.
Μα αν απλά υπάρχουμε δεν θα μπορέσουμε να τους το αναγνωρίσουμε αυτό. Σε αυτά και σε πολλά άλλα διαφέρουν αυτοί οι άνθρωποι από τις “ξεπέτες” και τις επιφανειακές σχέσεις. Μας ολοκληρώνουν, νιώθουμε ζωντανοί. Τέλος, δε βλάπτει, άνθρωπε, να χαμογελάς, ακόμη κι όταν νιώθεις λύπη. Ναι, είναι μέρος της ζωής, από τα καλύτερα. Μάλιστα, σκέψου πως αν το κάνεις εσύ, θα χαρίσεις και σε κάποιον άλλο το ίδιο χαμόγελο, κάποιον που ίσως νομίζει πως ζει, όμως, απλά υπάρχει!
Ονομάζομαι Σταματία Τσολάκου και γεννήθηκα την άνοιξη του 2000. Σπουδάζω φιλολογία στο ΕΚΠΑ. Στόχος μου είναι να γίνω καθηγήτρια. Όνειρο μου είναι να γίνω σωστή καθηγήτρια. Αγαπώ τα παιδιά και τα ζώα. Είμαι παρορμητική, αυθόρμητη, ολίγον τι τρελή, μελαγχολική και δυναμική. Μ'αρέσει να καταπιάνομαι με τέχνες όπως η μουσική, ο χορός και ιδιαίτερα η ποίηση. Το να γράφω με γεμίζει και ταυτόχρονα με αδειάζει. Από μικρή λατρεύω να αποτυπώνω το στίγμα μου γραπτώς, σε χαρτιά κρυμμένα στα συρτάρια του γραφείου μου. Το tambook μου δίνει την ευκαιρία να αποκαλύψω τις δημιουργίες μου και να μοιραστώ μαζί σας αυτά που με απασχολούν και ίσως δε διαφέρουν τελικά και τόσο με αυτά που προβληματίζουν εσάς τους αναγνώστες.
0 Σχόλια