Ιδανικά, πιο πάνω και από τη ζωή του ο άνθρωπος πρέπει να βάζει την ειρήνη.
Αντί αυτού ακόμα, μέχρι και σήμερα ο άνθρωπος βάζει πιο πάνω και από την ψυχή
του τον πόλεμο. Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και ακόμα βομβαρδίζουμε πόλεις,
ακόμα επιτρέπουμε στο μίσος να επικρατήσει, ακόμα στέλνουμε εκατοντάδες
νεκρούς στον Άδη. Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και ο άνθρωπος (κάποιοι άνθρωποι,
κυρίως προς στα ανατολικά) φαίνεται να έχει δικαίωμα περισσότερο στον θάνατο
παρά στην ζωή.
Θα ήταν βέβαια ισοπεδωτικό να πιστέψουμε πως ο πόλεμος, το θανατηφόρο αυτό
“ένστικτο”, είναι συνιφασμένο με την ανθρώπινη φύση.
Τα αίτια της “κατάστασης” αυτής είναι πάνω κάτω διαχρονικά: η μεγαλομανία και η
ανάγκη για την επικράτηση των ισχυρών και ανάλγητων, τα γεωπολιτικά
συμφέροντα, η έλλειψη ενδιάφεροντος για τον συνάνθρωπο και η εξαντλητική
εκμετάλλευσή του, η πείνα, η φτώχεια, οι τρομοκρατικές ομάδες και τόσα μα τόσα
άλλα που έχουν κοινό πυρήνα την σκληροτράχυλη ψυχοπνευματική ακινησία και
αναισθησία, βάφουν με αίμα τον ανθρωπισμό. Οχτώ χρόνια ο πόλεμος στην Συρία,
εκατοντάδες χιλιάδες οι νεκροί, ανάμεσά τους σημαντικό ποσοστό παιδιών (φτάσαμε
να θεωρούμε τις ψυχές αριθμούς!), αμέτρητοι πρόσφυγες (που εμείς oι δυτικοί
πολιτισμένοι αν τους δεκτούμε τους αντιμετωπίζουμε με καχυποψία) και τρομερές
υλικές καταστροφές.
Υεμένη, Καμερούν, Γάζα, Αφγαγιστάν, Παλαιστίνη σύγχρονες πολεμικές
καταστροφές άλλες σβησμένες και άλλες ακόμα σε “εξέλιξη” που τις ακούσαμε, μας
τρόμαξαν αλλά τις ξεχάσαμε. Γιατί οι πύραυλοι δεν σκάνε δίπλα αλλά παραδίπλα μας
και είμαστε πολύ (όχι και τόσο) μακριά για να μας πληγώσουν.
Κανείς όμως δεν μιλάει για την πληγωμένη ανθρωπιά.
Πώς να καυχηθούμε για τον πολιτισμό μας όταν συνεχίζουν να γεννιούνται παιδιά
που δεν θα γνωρίσουν ποτέ την ειρήνη, όταν η ανθρωπότητα παρά την “λαμπρότητά”
της (που σα να θολώνει σιγά σιγά) συνεχίζει να προχωρά με τα πυρά; Πώς να
εξυμνήσουμε το μυαλό του ανθρώπου την ίδια στιγμή που κάποιοι δολοφονούνται
από αυτό;
Ίσως τελικά ο άνθρωπος να είναι τέρας. Πριν καν στεριώσει η ειρήνη ξεκινάει
πόλεμο. Γκρεμίζει, συντρίβει, καταστρέφει χωρίς να τον νοιάζουν οι συνέπειες, χωρίς να τον νοιάζουν οι κόποι και οι θυσίες των άλλων. Λες και πήραν μέσα από την
θνητή του φύση το δώρο της αθανασίας και τώρα απλώς μάχεται τους υπόλοιπους
θνητούς μπας και καταφέρει να μείνει στην ιστορία. Μια στιγμή μονάχα
“ψυχανεμίζεται” την ελευθερία μέσα από σάλπιγγες και εμβατήρια μα ευθύς αμέσως
ξεχνάει και φοράει πάλι τις αλυσίδες. Δεν πειράζει άνθρωπε, αναπαύσου εν ειρήνη
ενώ χάνεσαι στον πόλεμο.
Αναπαύσου μέχρι να ακούσεις ότι αντί για τους Σύριους βομβαρδίζουνε εσένα…
Μεγαλωμένη σε νησί δεν θα μπορούσα παρά να αγαπώ την θάλασσα. Σπουδάζω στην Αθήνα ενώ παράλληλα προσπαθώ να ζήσω όσο πιο ελεύθερα η ελευθερία μου επιτρέπει.
0 Σχόλια