Ίσως τελικά όλοι να γεννιόμαστε καλλιτέχνες και στην πορεία απλώς να χάνουμε την ευαισθησία που είναι απαραίτητη στην τέχνη, για την τέχνη. Σε έναν κόσμο που το ψέμα κυριαρχεί, η τέχνη προστατεύει τον άνθρωπο και σαν παιδί της τον γαλουχεί μέχρι να φτάσει στην αλήθεια. Και πονάει στ’αλήθεια, η αλήθεια αυτή.
Τσακίζει, συντρίβει, βασανίζει μα κυρίως ανόιγει τα μάτια.
Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που παραγκωνίζεται τόσο από τα ‘συστήματα’ η καλλιτεχνική καλλιέργεια.
Αγαπητό σχολείο, αγαπητή κοινωνία, αγαπητοί (ενίοτε) γονείς, δεκάρα δεν δίνετε για τους καλλιτέχνες που τρέφετε (μάλλον δηλητηριάζετε) στους κόλπους σας. Μια ζωή με τον άμβακα στο χέρι, τονίζετε την αξία μόνο των θετικών, των πρατικότερων μυαλών υποτιμώντας τα ‘άλλα’ σας παδιά, που είναι περισσότερο παιδιά των μουσών.
Και σας ρωτώ δεν αξίζει η τέχνη;
Δεν αξίζουν οι καλλιτέχνες σας που στιγματίζουν τις εποχές, που ξυπνούν συνειδήσεις, που γίνονται στάχτη για να δώσουν το φως τους στος άλλους;
Ε λοιπόν κάνετε μεγάλο λάθος. Διαπράτετε τεράστιο έγκλημα μα όταν έρθουν οι χρόνοι-δικαστές θα σας αναγκάσουν να πληρώσετε.
Βέβαια, εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι φοβάστε.
Όλοι φοβόμαστε σαν βλέπουμε γυμνή την ψυχή μας.
Γιατί αυτό είναι η τέχνη σκιαμαχία και ξεγύμνωμα ψυχής.
Μα πριν είναι πολύ αργά ξυπνήστε.
Αφήστε τα παιδιά σας να βάφουν στους καμβάδες τα όνειρά τους. Αφήστε τα να τραγουδούν τα οράματά τους.
Αφήστε τα να ξεσκίζουν την σάρκα τους πάνω στο σανίδι.
Έχουν βαθυά μέσα τους ανάγκη για αυτοέκφραση και δημιουργία (είναι δικαίωμά τους, μην τους το στερείτε!).
Γι’ αυτό αγαπητοί κοινωνικοί θεσμοί, μάθετε να ‘επιτρέπετε’ στον κάθε άνθρωπο να διαμορφώνει το πνεύμα του σύμφωνα με τις κλίσεις και τα ταλέντα του.
Όχι με τα στερεότυπά σας.
Όχι με τα δικά σας πρέπει και θέλω.
Ας σπάσουμε τα καχεκτικά καλούπια της πρακτικιστικής και μαζοποιημένης θεώρησης της ζωής.
Αξίζει καλύτερη μοίρα στα εκκολαπτόμενα καλλιτεχνικά μυαλά από το ‘Καλών τεχνών θες; Άσε τις μπογιές παιδί μου, τα πινέλα θα τρως; Επίλεξε κάτι άλλο’’.
Όμως ο καλλιτέχνης θα επιλέγει πάντα την τέχνη του και γι΄άυτο θα είναι μια στάλα πιο ελεύθερος από τους άλλους.
Και να θυμάστε, την στιγμή που σηκώνετε το δάκτυλο και ειρωνεύεστε τον έφηβο που ‘ξερνάει’ την ψυχή του στα χαρτιά, εκείνην την ώρα, εκείνο το λεπτό, ίσως να σκοτώνετε έναν τέτοιον καλλιτέχνη πριν προλάβει ακόμα να γεννηθεί.
Μεγαλωμένη σε νησί δεν θα μπορούσα παρά να αγαπώ την θάλασσα. Σπουδάζω στην Αθήνα ενώ παράλληλα προσπαθώ να ζήσω όσο πιο ελεύθερα η ελευθερία μου επιτρέπει.
0 Σχόλια