Τελικά ο χρόνος κάνει οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα πέρα από αυτό του γιατρού. Τόσες μέρες, τόσοι μήνες, τόσα χρόνια, σχεδόν μισή ζωή και ακόμα πονάμε στη θύμηση ένας αγαπημένου μεν, χαμένου δε προσώπου. Θες η μητέρα σου που πέθανε από καρκίνο όταν εσύ ήσουν μόλις 14 ετών; Θες ο έρωτας που σου τσάκισε την εφηβεία και σηκώθηκε να φύγει αφήνοντάς σε στα πατώματα; Θες ένα κομμάτι του ίδιου σου του εαυτού, που δεν άντεξε και αλλοιώθηκε στο ξέφτισμα της καθημερινότητας; Η απώλεια και το αίσθημα του σχεδόν απροσδιόριστου εσωτερικού κενού σου κάνει σινιάλο να σιωπήσεις ενώ παράλληλα σε προκαλεί να τρελαθείς από τις κραυγές σου.
Ο χρόνος λοιπόν δεν γιατρεύει τίποτα. Κυρίως γιατί ξέρεις, γιατί ξέρουμε πως ό,τι χάθηκε χάθηκε και ό,τι φεύγει ποτέ δε συνηθίζει να γυρίζει πίσω. Είναι αυτό το τόσο μάταιο του ανθρώπου, που προσπαθεί να ξεχάσει όσα έζησε (στην προσπάθεια του να απαλύνει τον πόνο) μα καταλήγει να θυμάται τα πάντα και να δυσκολεύει τις νύχτες και τον ύπνο του (καλώς ήρθατε μαύροι κύκλοι, αντίο άσπροι ονειρεμένοι φίλοι!). Καθόμαστε λοιπόν μόνοι σε ένα γεμάτο δωμάτιο, σε μια κατά τα άλλα γεμάτη ζωή με τις αναμνήσεις καρφωμένες σε ό,τι πια δεν μπορεί να επιστρέψει, σε όποιον πια δεν μπορεί να επιστρέψει και μπήγοντας τα νύχια στις γροθιές, ευχόμαστε απλά ο χρόνος να μας ελεήσει. Μα πότε φίλε μου, υπήρξε ο καιρός σύμμαχος μας; Μόνα τα αναφιλητά και οι τύψεις για τα καταραμένα ‘σ’ αγαπώ’ που δεν είπες ποτέ και όμως θα μπορούσαν να έχουν σώσει μια ολόκληρη ζωή (την δίκη σου; Την δίκη τους; Ποιος ξέρει;) είναι αρκετά για να σε κάνουν να μισήσεις τον εαυτό σου… Βάλ’ τα λοιπόν τώρα κάτω και σκέψου. Τι θες να κάνεις με τα μάτια του χρόνου πάνω στα δικά σου (κάπως δακρυσμένα και χαμένα) μάτια; Και αυτός, ο χρόνος, (να θυμάσαι) ευκαιρία ψάχνει να σε στοιχειώσει.
Ξέρει το όνομά σου και σε κρίνει γιατί αυτή είναι η δουλειά του: να σε χτυπά εκεί που πονάς χωρίς να ματώνεις.
Μάθε λοιπόν, όσο δύσκολο και αν είναι να ζεις με την απώλεια. Συνηθίζει η ψυχή στον πόνο και κάποτε γαληνεύει. Και είναι έντιμο να πούμε πως όντως θα έρθουν καλύτερες μέρες. Μπορεί να μην τις βλέπεις, να μην τις ακούς μα αυτές είναι πίσω σου και σε ακολουθούν (το θέμα είναι να έρθουν και μπροστά σου). Απλά να τις περιμένεις και όταν θα έρθουν να σε συναντήσουν να έχεις το θάρρος να τις υποδεχτείς και κυρίως να τις ζήσεις. Μη φοβάσαι, η ελπίδα θα έρχεται πάντα σε βρει. Της αρκεί και μια μικρή χαραμάδα για να τρυπώσει μέσα σου. Ακόμα και αν αυτή η χαραμάδα είναι το σπάσιμο που προκάλεσε η απώλεια.
Μεγαλωμένη σε νησί δεν θα μπορούσα παρά να αγαπώ την θάλασσα. Σπουδάζω στην Αθήνα ενώ παράλληλα προσπαθώ να ζήσω όσο πιο ελεύθερα η ελευθερία μου επιτρέπει.
0 Σχόλια