Οι Encardia είναι ένα ελληνικό συγκρότημα που εμπνέεται, δημιουργεί και παρουσιάζει μουσικές και τραγούδια μέσα από την πλούσια μουσική παράδοση της Κάτω Ιταλίας αλλά και της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου. Ιδρύθηκαν το 2004 και έχουν εκδώσει πέντε δίσκους που απέσπασαν τις καλύτερες κριτικές, ενώ ιδιαίτερα έχει σχολιαστεί η μοναδική σχέση που έχουν με το κοινό όταν βρίσκονται στη σκηνή (πηγή: encardia.gr). Εμείς γνωρίσαμε τους Encardia μέσω της παράστασης που έκαναν στο σχολείο μας τέσσερα χρόνια πριν, με αφορμή το πολιτιστικό μας πρόγραμμα με θέμα τα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας (διαβάστε το σχετικό μας άρθρο εδώ). Η μουσική τους κατάφερε να μιλήσει στην ψυχή όλων μας και να μας ξεσηκώσει, κάνοντάς μας να χορεύουμε στον ξέφρενο ρυθμό της ταραντέλας μέχρι το τέλος της βραδιάς.
Ήμασταν πολύ τυχερές που καταφέραμε να έρθουμε σε επικοινωνία με τον Κώστα Κωνσταντάτο, ένα από τα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος των encardia, και που καταφέραμε να κλείσουμε μια συνέντευξη. Έτσι, ένα όμορφο ανοιξιάτικο πρωινό, εμείς (η Εβελίνα, δηλαδή, και η Τζένη), καθίσαμε μαζί με τον κ. Κωνσταντάτο, ένα φλιτζάνι τσάι και κρεατόπιτα και τα είπαμε. Η κουβέντα ήταν απολαυστική, η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε. Έτσι, θα προσπαθήσουμε να σας μεταφέρουμε αυτή την συζήτηση με την ελπίδα να την απολαύσετε όσο και εμείς.
Προτού ξεκινήσουμε, θέλετε να μας πείτε δύο λόγια για εσάς και τους encardia;
Οι encardia έχουν αφετηρία τη μουσική παράδοση της Κάτω Ιταλίας και, πιο συγκεκριμένα, από την περιοχή της Απουλίας. Έτυχε να γνωρίσω μέσα από μια προσωπική περιπέτεια όλη αυτή την περιοχή, την παράδοση γενικότερα και την μουσική παράδοση ειδικότερα. Συνάντησα τον Βαγγέλη Παπαγεωργίου, που έχει και αυτός μια μεγάλη αγάπη γι’ αυτή τη μουσική, αποφασίσαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να κάνουμε κάτι πάνω σε αυτήν. Αυτό που αποφασίσαμε από την αρχή και το κρατήσαμε είναι να μην αναπαράγουμε στεγνά μια παραδοσιακή μουσική ενός τόπου από τον οποίο δεν έχουμε και καταγωγή, αλλά να χρησιμοποιήσουμε αυτή την έμπνευση που μας έδινε και την ενέργειά της για να κάνουμε μια δική μας μουσική. Έτσι, λοιπόν, ξεκινήσαμε στην αρχή κάποιες διασκευές. Καταρχάς όταν λέω “ξεκινήσαμε” εννοώ μαζί με τον Βαγγέλη Παπαγεωργίου και την Αναστασία Δουλφή, την πρώτη τραγουδίστρια του γκρουπ. Οπότε εμείς οι τρεις είμαστε οι πρώτοι και μετά ήρθαν και οι άλλοι μουσικοί, όπως είναι ο Μιχάλης Κονταξάκης, που είναι εξαιρετικός κιθαριστής και κάνει καριέρα κλασικού κιθαριστή στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ο Δημήτρης Τσεκούρας ο κοντραμπασίστας και ο Βαγγέλης Παπαγεωργίου που παίζει ακορντεόν. Εγώ παίζω κρουστά, λίγο μαντολίνο, βιολί και τα λοιπά.
Κάνουμε, μάλιστα, προγράμματα και για σχολεία, όπως κάναμε και με το δικό σας σχολείο και μας γνωρίσατε, πρέπει να έχουμε κάνει περίπου 200 παραστάσεις. Είναι πολύ πετυχημένο και έχει πολλή απήχηση, γιατί δίνει, νομίζω, μια εικόνα στα παιδιά τι είναι η Νότια Ιταλία, η γλώσσα που έχει ιδιαίτερη αξία, η μουσική παράδοση και η αίσθηση της γιορτής, η ενέργεια της χαράς, του γλεντιού και όλα αυτά.
Πώς ξεκίνησαν οι encardia;
Η δική μου περιπέτεια με την Νότιο Ιταλία ξεκίνησε το 1992, τότε που ήμουν αγιογράφος και ερασιτέχνης μουσικός. Βρέθηκα στην Καλαβρία τυχαία, ένας φίλος μου μου είπε ότι θα γίνει μια τελετή όπου θα παραδοθεί μια μικρή εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου από τους Καθολικούς στους Ορθόδοξους, και με αυτή την ευκαιρία, επειδή εγώ είχα πάντα μια νοσταλγία για αυτά τα μέρη, βρέθηκα εκεί. Εντυπωσιάστηκα. Σιγά-σιγά, το Υπουργείο Πολιτισμού της Ιταλίας αναστήλωσε την εκκλησία κι εγώ βρέθηκα με τους συνεργάτες μου να ζωγραφίζουμε στους τοίχους της Μονής. Έτσι, αυτό το μέρος ζωντάνεψε. Αυτή ήταν και η περιπέτεια που οδήγησε στους encardia. Θα έλεγα ότι αυτή ήταν η α’ εποχή, η εποχή της Καλαβρίας και της αγιογραφίας, και μετά, το 2004, ξεκινήσαμε μαζί με τον Βαγγέλη Παπαγεωργίου και την Αναστασία Δουλφή. Φυσικά, όλη αυτή η σχέση καλλιεργήθηκε με πολλά ταξίδια. Τα ταξίδια μάς έδωσαν και την ευκαιρία να αποκτήσουμε στενότερες σχέσεις με ανθρώπους μέσα από το κοινό μας και να αισθανόμαστε ότι είμαστε όλοι μια παρέα. Γι’ αυτό το λόγο πάντα προσπαθούμε να σπάμε την απόσταση μεταξύ του κοινού και του γκρουπ. Όταν έχουμε την ευκαιρία, στο τέλος της συναυλίας πολλές φορές κατεβαίνουμε και κάτω μαζί με το κοινό και παίζουμε.
πηγή: encardia.gr
Πώς προέκυψε το όνομα encardia;
Το πιο δύσκολο πράγμα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το όνομα, ψάχνεις να βρεις κάτι που να σε εκφράζει και να είναι εύηχο. Ξεφυλλίζοντας, λοιπόν, το λατινικό λεξικό, βρήκαμε τη λέξη “encardia”. Η ερμηνεία που δίνει το λατινικό λεξικό είναι “μια άγνωστη πέτρα”. Σε ένα άλλο λεξικό γράφει “άγνωστη πέτρα σε σχήμα καρδιάς”. Μας άρεσε λοιπόν, μας έκανε κλικ αφού δίνει και την εντύπωση ότι είναι μια ελληνική λέξη που σημαίνει μέσα στην καρδιά. Ωστόσο, βάσει λατινικού λεξικού encardia σημαίνει άγνωστη πέτρα. Ακόμη, στα γραικάνικα ακούγεται πολύ συχνά η λέξη cardia.
Τι ακριβώς είναι τα γραικάνικα; Πώς θα τα περιγράφατε εσείς σε κάποιον που δεν γνωρίζει;
Τα ιστορικά στοιχεία μπορεί να το βρει κάποιος εύκολα στο διαδίκτυο. Εγώ που δεν είμαι ειδικός, θα σας τα πω από τη δική μου πλευρά. Άκουσα κάποια στιγμή τυχαία μια πολύ ωραία γλώσσα, μελωδική, από τους ανθρώπους στην Καλαβρία. Νομίζω στην Καλαβρία λέγονται Γκρέκο και στην Απουλία Γκρίκο, έχουν διαφορές και ομοιότητες. Σε μια εξόρμηση, άκουσα ένα ζευγάρι ηλικιωμένων να διαφωνούν στα γκρίκο. Έπιανα μερικές λέξεις, αλλά γενικά δεν καταλάβαινα πολύ τι έλεγαν. Αυτή ήταν μία από τις λίγες εμπειρίες που έχω με τη γκρίκο. Το θεώρησα πολύ ωραίο που ήταν ζωντανή γλώσσα. Αυτό, βέβαια, ήταν παλιό παράδειγμα, γιατί τα περισσότερα παραδείγματα που έχουμε είναι σαν κι αυτά που βιώσατε κι εσείς στην Ιταλία, με τον Gaetano που σας απήγγειλε το ποίημα στα γκρίκο. Ακόμη, ο Giorgio Filieri, ο τραγουδιστής και μουσικός του συγκροτήματος Asteria που είδατε από κοντά, αγαπά πολύ τόσο τα γκρίκο όσο και την Ελλάδα. Νομίζω αυτό που έχει σημασία για εμάς τους Έλληνες δεν είναι μόνο η γλώσσα και κατά πόσο διατηρείται, αλλά η σχέση που έχουμε εμείς και που έχουν αυτοί μαζί μας. Νομίζω ότι και οι encardia αυτό το πράγμα προσπαθούν να κάνουν· να γίνουν μια γέφυρα πολιτισμού μεταξύ της Ελλάδας και των ελληνόφωνων χωριών της Κάτω Ιταλίας.
Τι είναι η ταραντέλα; Ποιος είναι ο μύθος της αράχνης;
Υπάρχουν πολλές μορφές ταραντέλας, άλλη είναι η ταραντέλα της Καλαβρίας, άλλη της Απουλίας, άλλη η ταραντέλα της Νάπολης. Υπάρχει ένα ντοκιμαντέρ του Ερνέστο ντε Μαρτίνο, ενός κοινωνιολόγου που το 1959 μελέτησε το φαινόμενο του ταραντισμού, καταγράφοντας και μια θεραπεία του. Η παράδοση, λοιπόν, έλεγε ότι υπήρχε στην περιοχή μια αράχνη δηλητηριώδης. Οι άνθρωποι τότε ήταν ακόμη και στα χωράφια χωρίς παπούτσια, οπότε ήταν επιρρεπείς στο τσίμπημα της αράχνης. Το τσίμπημα της αράχνης είχε δηλητήριο και τους προκαλούσε μια έκσταση, ενώ το φαινόμενο του ταραντισμού έμενε οικογενειακή υπόθεση και δεν δημοσιοποιούνταν. Έρχονταν, λοιπόν, μουσικοί που ήταν ουσιαστικά δημόσιοι υπάλληλοι και έπαιζαν αυτό τον έντονο ρυθμό με ταμπορέλο, κιθάρα και βιολί ή οργανέτο, ένα μικρό ακορντεόν αναγκάζοντας την άρρωστη να χορέψει ώστε να εξουδετερωθεί η δράση του δηλητηρίου.
Αυτό όμως που έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε είναι ποιο ήταν το τσίμπημα, τι προκαλούσε αυτά τα συμπτώματα. Λοιπόν, ο Ερνέστο ντε Μαρτίνο μελέτησε αυτό το φαινόμενο και έβγαλε κάποια συμπεράσματα: δεν υπήρχε αράχνη, το τσίμπημα ήταν όνομα που έδιναν στο κακό. Σε μια πατριαρχική κοινωνία, επίσης, η γυναίκα παρουσίαζε συμπτώματα καταπίεσης, και με τη θεραπεία του ταραντισμού κατάφερνε να εκτονωθεί.
Στην πραγματικότητα, ο ταραντισμός είναι ένα είδος εξορκισμού. Η εκκλησία ανακοίνωσε, λίγο αργότερα, ότι όποιος έχει τσιμπηθεί, θα έχει προστάτη τον Απόστολο Παύλο, για να ενσωματώσει κάπως αυτό το γεγονός στη θρησκεία. Πολύ εύκολα μπορεί να πει κανείς ότι αυτά είναι παραμύθια για μικρά παιδιά, αλλά μέσα από όλες αυτές τις παραδόσεις και τις δοξασίες φαίνεται η ανάγκη του ανθρώπου για κάτι μεταφυσικό, και αυτό είναι νομίζω πάρα πολύ ωραίο που υπάρχει μέσα στη ζωή. Και φυσικά θα έχει εκφάνσεις και έντονες και άσχημες και αρνητικές, αλλά νομίζω αυτό αντικατοπτρίζει, την ανάγκη για κάτι άλλο πέρα από αυτά που ζούμε, για μια Σωτηρία από κάπου αλλού.
πηγή: encardia.gr ©gerasimopoulou
Παρά το γεγονός, λοιπόν, ότι η ταραντέλα σαν φόρμα είναι πάρα πολύ απλή, δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο μουσικά, είναι βιωματική και δίνει μια άλλη αξία σε αυτόν που την παίζει ή που την χορεύει. Έχει έρθει μετά από συναυλία γυναίκα, μεγαλύτερη από εμένα, να μου πει ότι πρώτη φορά χόρεψε στη ζωή της εκείνη τη μέρα, η ταραντέλα ήταν αυτή που την ξεσήκωσε.
Υπάρχουν, βέβαια, τρεις σκοποί του χορού της ταραντέλας. Αρχικά, ο θεραπευτικός σκοπός που αναπτύξαμε, ο οποίος περιλαμβάνει και την έκσταση του χορού, τον έντονο ρυθμό, τις εικόνες του Αγίου Παύλου. Μάλιστα, στο βιντεοκλίπ του Santu Paulu υπάρχουν αποσπάσματα από το ντοκιμαντέρ του ντε Μαρτίνο, που δείχνουν ένα αγοράκι να κρατάει μια εικόνα του Αγίου Παύλου.
Υπάρχει ο ερωτικός χορός, στον οποίο υπάρχει ένα ζευγάρι και ο άντρας προσπαθεί να κατακτήσει τη γυναίκα και αυτή όλο ξεφεύγει. Η γυναίκα κρατάει ένα μαντήλι, και στο τέλος του χορού, εάν αποδεχθεί την πρόταση του άντρα, του δίνει το μαντήλι. Αυτός ο χορός λέγεται pizzica (ο όρος του χορού της ταραντέλας στην Απουλία) di corteggiamento. Η τρίτη μορφή χορού είναι η pizzica spada (το μαχαίρι, το σπαθί), η οποία γίνεται αποκλειστικά μεταξύ ανδρών. Την παράδοση του χορού την έχουν διασώσει κυρίως οι Ρομά της περιοχής. Στην pizzica spada, βλέπεις δύο άντρες αντικριστά να χορεύουν στο ρυθμό, συχνά κρατώντας μαχαίρια, θυμίζοντας κάποια πολεμική τέχνη. Στο τέλος του χορού, συνήθως κάποιος βγαίνει νικητής και κάποιος ηττημένος.
Τι θεματική έχουν τα τραγούδια σας και από πού αντλείτε έμπνευση για τα καινούργια;
Θα σας πω για το “Άντρα μου πάει”, για την ιστορία του από αυτόν που το έγραψε, τον Franco Corliano. Η στιγμή που μας διηγείται την ιστορία υπάρχει και στο ντοκιμαντέρ μας. Έχουμε πάει στο σπίτι του Corliano στο χωριό Καλημέρα, καθόμαστε όλοι μαζί γύρω-γύρω, έχουμε ήδη παίξει τη μουσική μας και αρχίζει να μας λέει πώς έγραψε το τραγούδι. Το 1970, εποχή μετανάστευσης προς τη Γερμανία, δούλευε στον σιδηροδρομικό σταθμο. Στεκόταν λοιπόν, δίπλα στο τρένο που ήταν έτοιμο να αναχωρήσει και είδε ένα ζευγάρι να αποχαιρετάται. Ο άνδρας ανέβηκε στο βαγόνι αλλά είχε τα μάτια του κλειστά. Η γυναίκα τού φώναξε “άνοιξε τα μάτια σου, θα φύγει το τρένο”, και αυτός της απάντησε “αν τώρα ανοίξω τα μάτια μου και σε δω, θα κατέβω”.
Εδώ ερχόμαστε σε αυτό που λέγαμε πριν, ότι τα αληθινά τραγούδια πηγάζουν μέσα τη ζωή και μέσα από τις εμπειρίες των ανθρώπων. Και είναι και αυτά τα τραγούδια που αντέχουν στο χρόνο, αλλά και αυτά στα οποία θα ανατρέχουμε στις προσωπικές μας στιγμές όταν έχουμε ένα αντίστοιχο βίωμα.
Τώρα σχετικά με τους encardia… Υπάρχει στον τελευταίο δίσκο μας “Emigranti” ένα τραγούδι που λέγεται “Του Πολέμου”. Ο δίσκος “Emigranti” έχει θέμα την προσφυγιά. «Τι λόγια να σας πω για μια πατρίδα από τα άστρα και τον ήλιο κεντημένη»: φανταστείτε κάποιος από τη Συρία, μια ένδοξη χώρα με απίστευτη ιστορία ναι στέκεται εκεί και να σκέφτεται: Τώρα τι θα κάνω; Αυτό ας πούμε έτσι μου ήρθε εμένα, είχα μια μελωδία και ήρθε αυτό το στιχάκι και κούμπωσε. Η μελωδία είναι από ένα παραδοσιακό τραγούδι που πρώτη φορά άκουσα από μια κοπέλα κάποιο μουσικό βράδυ στην Ιταλία. Ένα επόμενο τραγούδι, το Santu Paulu είναι γραμμένο σε ηπειρώτικη κλίμακα από τον Βαγγέλη Παπαγεωργίου. Πήρα αυτή τη μουσική και προσπάθησα να γράψω στα γκρίκο, και τελικά άρεσε και στους ντόπιους. Οι στίχοι του Santu Paulu delle tarante είναι παρμένοι από παραδοσιακή ταραντέλα, ενώ η μουσική είναι γραμμένη από τον Βαγγέλη Παπαγεωργίου. Επειδή, όπως είπαμε, η εκκλησία έβαλε τον Απόστολο Παύλο ως προστάτη αυτών που τσιμπάει η αράχνη, υπάρχουν πολλά τραγούδια εμπνευσμένα από εκείνον.
Τι απήχηση έχετε στην Ελλάδα, Ιταλία και εξωτερικό;
Στην Ιταλία μάς έχουν γνωρίσει αρκετά καλά πλέον, μας έχουν καλέσει και σε δικές τους οργανώσεις. Ιδιαίτερα το Santu Paulu το έχουν αγαπήσει πολύ. Έχουμε παίξει στην Κύπρο, στη Βόρεια Ιταλία (Μιλάνο), έχουμε περιοδεύσει στη Γερμανία όπου και βρήκαμε εξαιρετική ανταπόκριση. Επίσης έχουμε ταξιδέψει στην Αλγερία, εξαιρετικά ενδιαφέρον ταξίδι. Πήγαμε ως προσκεκλημένοι της ελληνικής πρεσβείας και απολαύσαμε την φιλοξενία τους. Όμορφη χώρα, ευγενείς άνθρωποι. Το κοινό ήταν κυρίως άνδρες,αφού στις κουλτούρες αυτές όλη την κοινωνικότητα την εκφράζουν οι άνδρες. Οι άνδρες βέβαια είναι πολύ ευγενικοί, δεν υπήρχε φόβος να κυκλοφορήσει μια γυναίκα.
Στην Ελλάδα επίσης έχουμε όμορφη ανταπόκριση. Υπάρχουν κάποιοι «φαν» που νιώθεις ότι κάνεις κάτι που τους αφορά. Υπάρχει αμεσότητα. Αυτό είναι νομίζω η επιτυχία, δεν θα κάνουμε ποτέ επιτυχία όπως άλλα μεγάλα ονόματα, αλλά ο στόχος μας είναι να αγγίζουμε τις καρδιές όσων επιλέγουν να μας ακούν. Έχουμε ένα σοβαρό κοινό, με επίπεδο που μας προσέχει. Βλέπω παιδιά στο κοινό που φαίνεται ότι είναι καλά παιδιά –όχι ότι τα άλλα δεν είναι καλά παιδιά- αλλά βλέπεις μια αγάπη στα μάτια τους, μια καθαρότητα. Έρχονται για να ζήσουν αυτό το πράγμα, αυτήν την εμπειρία. Τώρα θα σας κάνω μια προσωπική κατάθεση: παρατηρώ τους ανθρώπους κάτω από τη σκηνή, μ’ αρέσει να το κάνω. Επιθυμώ να πέφτουν τα φώτα στον κόσμο, θέλω να βλέπω τα πρόσωπά τους. Τα βλέπω να φωτίζονται, να είναι χαρούμενος ο κόσμος και έτσι παίρνω ένα συναίσθημα ικανοποίησης.
πηγή: encardia.gr
Τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους αναγνώστες που τώρα έρχονται σε επαφή με αυτήν την κουλτούρα;
Θα ήθελα να πω γενικά στους ανθρώπους να αναζητούν την αληθινή τέχνη και όχι την κατασκευασμένη, τα αυθεντικά τραγούδια και όχι αυτά που επιβάλλει μια μόδα που θέλει followers. Να αναζητούμε την τέχνη που μας τέρπει και όχι απλώς μας διασκεδάζει. Όσον αφορά στον πολιτισμό της Νότιας Ιταλίας, για εμάς πηγή έμπνευσης είναι η ζωντανή σχέση με τους ανθρώπους εκεί. Η συχνή επικοινωνία με τον τόπο εκεί μας δημιουργεί έμπνευση, μας τροφοδοτεί.
Οι encardia κάνουμε βήματα προς τα μπροστά. Ο Μιχάλης Κονταξάκης (ο κιθαρίστας) κάπου στο τέλος του πρώτου lockdown μάς έστειλε να ακούσουμε ένα έργο πάνω στη σονάτα του σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου. Είχε μελοποιήσει κάποια κομμάτια της σονάτας, και μαζί με την αφήγηση αποτελούσε ένα ολοκληρωμένο έργο. Ένα αριστούργημα που η πρωτοτυπία είναι ότι μέσα στη μελοποίηση έχει χρησιμοποιήσει μουσικό υλικό από το ρεπερτόριό μας. Όταν ανοίξουν οι χώροι και μπορέσουμε να κάνουμε συναυλίες θα το παρουσιάσουμε.
Επίσης, ένα νέο κομμάτι των encardia είναι η προσθήκη σύγχρονου χορού. Έχουμε ένα χορευτικό τρίο που κάνουν μια χορογραφία σε κάποιο «ήσυχο» κομμάτι, όχι σε ταραντέλα. Είχα ανάγκη να κάνουμε κάτι παραπάνω, δεν θέλω να μένουν στάσιμα τα πράγματα.
Έχετε και ένα ακόμα συγκρότημα. Θέλετε να μας μιλήσετε για αυτό;
Τα τελευταία δύο χρόνια έχω ξεκινήσει μια νέα μπάντα: alcedo folk band. Ήταν μια προσωπική ανάγκη να ασχοληθώ με πολλά είδη μουσικής. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τους encardia. Παίζουμε όλα τα είδη μουσικής με δικό μας τρόπο, μπορείς στην ίδια playlist να βρεις Μπαχ και Βαμβακάρη. Ανήκουμε σε έναν κόσμο που ακούμε πολλά είδη μουσικής: λαϊκό, έντεχνο, κλασικό, ροκ.
Ακούς, λοιπόν, όλες αυτές τις μουσικές, όλες έχουν μέσα κάποια αλήθεια. Ως μουσικοί, θέλαμε να εκφράσουμε τους διάφορους μουσικούς κόσμους. Έτσι μαζί με τους Στέφανο Χατζηαναγνώστου (φλαουτίστα), Δημήτρη Κουφαλάκο (φαγκότο), Μενέλαο Μωραίτη (τούμπα) και Γιάννη Ταβλά (κιθάρα και λαούτο) δημιουργήσαμε ένα συγκρότημα. Εμείς μπορεί να πάρουμε ένα παραδοσιακό τραγούδι και να βάλουμε αγγλικό στίχο. Είμαστε περίπου 2 χρόνια και έχουμε κάνει αρκετά πράγματα. Έχουμε συνεργαστεί με Μπαλάφα, Μάινα και είχαμε ξεκινήσει μια συνεργασία με την Ανδριάνα Μπάμπαλη, η οποία δεν ολοκληρώθηκε λόγω lockdown. Τώρα σκοπεύουμε να αναμείξουμε την μυθολογία, μιας και το όνομά μας (αλκέντο) σημαίνει Αλκυόνη.
Και κάπου εδώ ήρθε το τέλος της ενδιαφέρουσας συζήτησης που είχαμε με τον κ. Κωνσταντάτο. Τον ευχαριστούμε πολύ για τον πολύτιμο χρόνο του και τις όμορφες ιστορίες του, και ελπίζουμε να τις απολαύσατε όσο κι εμείς. Για εσάς, όμως, που δεν χορτάσατε… encardia, παραθέτουμε το ντοκιμαντέρ “ENCARDIA: η Πέτρα που χορεύει – Encardia la pietra che balla 82′”, καθώς και το προφίλ των encardia στο Spotify, για να ακούσετε μερικά από τα πιο δημοφιλή τους κομμάτια.
πηγή φωτογραφιών και πληροφοριών: encardia.gr
Τριτοετής φοιτήτρια ιστορίας, ζω στον δικό μου κόσμο ενοχλώντας τους νεκρούς για να αποσπάσω τα μυστικά τους. Ανυπομονώ να ζήσω τη ζωή μου μέσα σε ένα μουσείο. Χρειάζομαι τη μουσική για να αναπνέω και το χορό για να προχωράω. Διδυμάκι με τα όλα μου, θέλω να είμαι περιτριγυρισμένη από κόσμο συνέχεια, να μοιράζομαι με τον κόσμο τις σκέψεις μου και να ακούω τις δικές του. Α! Φυσικά και θέλω να γυρίσω όλον τον κόσμο με ένα αυτοκίνητο εξερευνώντας κάθε σπιθαμή του. Εδώ θα βρείτε μερικές δικές μου σκέψεις. Ελπίζω να τις απολαύσετε!
Η τυπική σας 23χρονη -πια-φοιτήτρια στην οποία δόθηκαν τα μέσα να εκφράσει τις ιδέες, τις απόψεις και τους προβληματισμούς της. Γεννημένη στην Ελλάδα από Πολωνή μητέρα και Έλληνα πατέρα, σπουδάζω στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Αγαπώ τα ταξίδια, ενώ δε χάνω ευκαιρία για νέες εμπειρίες και γνωριμίες. Enjoy!
0 Σχόλια