Για τις Πανελλήνιες

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι πανελλαδικές εξετάσεις έχουν την τιμητική τους. Εκτενή αφιερώματα πάνω στα θέματα των προηγούμενων χρόνων, συμβουλές από ειδικούς για το πώς να επιτύχει ο εξεταζόμενος, οδηγίες για τη διαχείριση του άγχους του, ρεπορτάζ και αναλύσεις για την πορεία των βάσεων και τους εισακτέους κάθε σχολής ξεκινούν να εμφανίζονται δυναμικά ως θέματα του δημοσίου διαλόγου και τελικά κορυφώνονται με το που μπει ο Ιούνης, όταν τα παιδιά ξεκινούν παραδοσιακά να δίνουν τις εισαγωγικές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση εξετάσεις. Οι χρονιές φεύγουν, χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι περνούν από τις ίδιες και απαράλλαχτες διαδικασίες κι όμως είναι σαν να μην περνά μια μέρα. Τα πάντα μένουν ίδια, όπως ίδια παραμένει και η νοοτροπία που διέπει ολόκληρη την κοινωνία, η οποία δηλητηριάζει το μυαλό των παιδιών και κάνει μια διαδικασία που με αξιώσεις θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο τομής, άρα χαράς και αισιοδοξίας για τους μαθητές, αφόρητη. 

Τα παιδιά φτάνουν επιτέλους στο σημείο για το οποίο τους μιλούσαν φίλοι και συγγενείς από τα πρώτα χρόνια του Δημοτικού: τις πανελλήνιες εξετάσεις. Όλοι τους είχαν μιλήσει για το πόσο σημαντικές είναι, για το πόσο κομβικές μπορούν να γίνουν για την πορεία της ζωής τους. Έκαναν λόγο για ένα πραγματικό σταυροδρόμι, μετά το οποίο δεν υπάρχει γυρισμός, είτε επιτύχει είτε «αποτύχει» κανείς. Τους φόρτωναν με δικά τους απωθημένα και με δικές τους πεποιθήσεις, συχνά χωρίς να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, σχετικά με το επίπεδο δυσκολίας των εξετάσεων και τις σχολές στις οποίες ο μελλοντικός υποψήφιος έχει ιερή υποχρέωση να γίνει φοιτητής, ειδάλλως θα περάσει όλη την υπόλοιπη ζωή του με τη στάμπα του αποτυχημένου, πιθανότατα σερβίροντας καφέδες ως το τέλος της ζωής του. Τους ανέθεταν επιπλέον δουλειές από νωρίς, τους έστελναν από το γυμνάσιο κιόλας σε φροντιστήρια για να προετοιμαστούν, να προχωρήσουν χωρίς κενά και να γίνουν πανέτοιμοι για τις εξετάσεις της ζωής τους σε τέσσερα – πέντε χρόνια. Κι όταν φτάνει η έρημη εκείνη ώρα να συμμετέχουν σε αυτές τις εξετάσεις, όπως πολύ σωστά διάβασα σε μια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, μια είναι η φράση που πλάθεται στα χείλη των ίδιων ανθρώπων: «μην αγχώνεσαι».

Αλήθεια, ως πότε θα συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε το άγχος των παιδιών ως μέρος μιας διαδικασίας, ως οργανικό κομμάτι της, προσπαθώντας να το καμουφλάρουμε και να το ενσωματώσουμε στα φυσιολογικά «συμπτώματα» των εξεταστικών; Ποιος μας είπε πως για να δώσει κανείς εξετάσεις πρέπει να τρέμει από τον φόβο της αποτυχίας, από τον φόβο του μη αναστρέψιμου, από τον φόβο της καταφρόνιας των «αρίστων», οι οποίοι τόσα και τόσα χρόνια τους κάνουν πραγματική πλύση εγκεφάλου και τους κάνουν τον βίο αβίωτο; Πολλά πρέπει να αλλάξουν, ώστε οι επόμενες φουρνιές να απαλλαχτούν από τον ίδιο βραχνά που ταλαιπωρεί τους ανθρώπους δεκαετίες τώρα. 

Βλέπετε, από τη μία, έχουμε μια πολιτεία που δεν προστατεύει, δε μεριμνά για την ψυχική υγεία των μελών της. Αυτό συμβαίνει επιβεβαιώνοντας τον ίδιο κανόνα και στην περίπτωση των μαθητών, τους οποίους οι υπεύθυνοι για τη δημόσια παιδεία τους αφήνουν στο έλεος των δικών τους αβλεψιών, τους σερβίρουν το ίδιο ξαναζεσταμμένο φαγητό, «απ’ έξω» και τυφλοσούρτη, «sos» ασκήσεις και μάχη για το όφελος και άντε πάλι από την αρχή, με τα ίδια για δεκαετίες συγγράμματα που έχουν σταματήσει στην εποχή του χαλκού και τα οποία τελικά δε θα χρειαστεί κανένας υποψήφιος, διότι οι εξετάσεις στο τέλος δε θα περιέχουν καμιά από τις ασκήσεις που έχουν ως ενδεικτικές τα σχολικά βιβλία. Τους αποξενώνουν από τη δύσκολη γνώση και παραποιούν την εικόνα του μορφωμένου ανθρώπου, ο οποίος για το σαθρό μας σύστημα είναι αυτός που θυμάται επ’ ακριβώς πόσο σιτάρι εισάγαμε ως χώρα τη δεκαετία του ’20. Από την άλλη, όλος ο περίγυρος, από τους γονείς ως και τους δασκάλους, στηρίζουν αυτό το σάπιο οικοδόμημα με το να φορτώνουν τα παιδιά με δυσβάσταχτα άγχη, τα οποία φυσικά και θεωρούνται φυσιολογικά. Έτσι, το παιδί οφείλει να περάσει στη σχολή για την οποία οι γονείς του προσευχήθηκαν στον Όσιο Εφραίμ, επιβιώνοντας παράλληλα από όλες εκείνες τις διαδικασίες που του καταστρέφουν την ψυχική υγεία και το αποξενώνουν από την καλή γνώση.

Ας μας απαντήσει κάποιος: Είναι δυνατόν να περιμένουμε από παιδιά 18 χρόνων να θριαμβεύσουν στις πανελλήνιες, όταν ποτέ μέχρι αυτό το σημείο δεν τους έχει ζητηθεί κάτι ανάλογο, πέραν των εντελώς αναντίστοιχων ως προς το επίπεδο δυσκολίας ενδοσχολικών εξετάσεων; Είναι δυνατόν να απαιτούμε από τα ίδια παιδιά να έχουν ήδη αποφασίσει τι θα κάνουν στη ζωή τους, όταν μάλιστα δεν τους έχουμε δώσει κανένα εφόδιο και καμιά πληροφορία σχετικά με τον κόσμο της εργασίας και δεν έχουμε διεγείρει κανένα από τα ταλέντα τους, αντ’ αυτού τα τροφοδοτούμε με ανούσιες πληροφορίες, τα γεμίζουμε με ανυπόστατες προκαταλήψεις και τα αναγκάζουμε να γίνουν γιατροί και δικηγόροι; Δυστυχώς, σε μια κοινωνία που έχει μάθει να καταπιέζει τους ανθρώπους της για κάθε λόγο και αιτία, τα πάντα είναι πιθανά.

Όσον αφορά τα παιδιά που δίνουν, γιατί αυτά είναι οι πραγματικοί ήρωες και αυτά πρέπει να χειροκροτάμε σε τέτοιες περιπτώσεις, το πιθανότερο είναι καθώς βγαίνετε από το εξεταστικό κέντρο μετά το τέλος των Πανελληνίων να πείτε «καλά, αυτό ήταν όλο; Αυτό ήταν το «τέρας» για το οποίο μας προειδοποιούσαν από το μαιευτήριο κιόλας;». Αν, στην αντίθετη περίπτωση, νομίζετε εξερχόμενοι πως δεν τα έχετε πάει όσο καλά φανταστήκατε, μη βιαστείτε να κατηγορήσετε τον εαυτό σας, να ξέρετε πως αυτό το «τέρας» είναι δύσκολο να το υποτάξετε. Όχι γιατί ίσως να μη θυμόσασταν τις απαντήσεις στο «Σωστό-Λάθος» ή στο τρίτο θέμα της Φυσικής, αλλά γιατί ενώ έπρεπε να προετοιμαστείτε για όλα αυτά, είχατε το επιπρόσθετο βάρος των παράλογων απαιτήσεων ολόκληρης της κοινωνίας να πετύχετε. Τι να πετύχετε; Πιθανότατα ούτε και οι ίδιοι ξέρουν να σας πουν. Αυτό, όμως, που εσείς πρέπει να ξέρετε είναι πως θα πρέπει να θεωρείστε υπεράνθρωποι απλά και μόνο επειδή παρ’ όλες αυτές τις δυσκολίες δεν το βάλατε κάτω, πολεμήσατε μέχρι το τέλος και δώσατε τη γενναία μάχη σας. Την έκβασή της δεν την γνωρίζουμε. Τον πόλεμο, όμως, είμαστε όλοι σίγουροι πως θα τον κερδίσετε. Γιατί οι άνθρωποι που με σθένος παλεύουν, που δίνουν διαρκείς, δίκαιους και γενναίους αγώνες, πάντα βγαίνουν κερδισμένοι. Έτσι μαζί σας, μαζί με όλους τους νέους ανθρώπους που βασανίστηκαν από τις παθογένειες του ελληνικού κράτους, θα γκρεμίσουμε στο μέλλον τις ιδιοτροπίες και τα στερεότυπα και θα οργανώσουμε μια νέα Παιδεία, πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη, πιο επιστημονική. Οι δύσκολες μάχες είναι μπροστά μας.

 

πηγή φωτογραφίας: intime.gr

Πόσο χρήσιμο ήταν αυτό το άρθρο για εσένα?

Αξιολόγησέ το, επιλέγοντας τη φατσούλα που επιθυμείς!

Μέσος όρος: 5 / 5. Ψήφοι: 7

Καμία ψήφος μέχρι στιγμής! Αξιολόγησέ το πρώτος/η.

Λυπούμαστε πολύ που αυτό το άρθρο δεν ήταν χρήσιμο για εσένα!

Βοήθησέ μας να βελτιώσουμε αυτό το άρθρο!

Πες μας, πως μπορούμε να βελτιώσουμε αυτό το άρθρο?

Δημοσιεύσεις

Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!

Μπορεί επίσης να σας αρέσει

Υπερασπίζοντας την διαφορετικότητα και τις διακρίσεις

Υπερασπίζοντας την διαφορετικότητα και τις διακρίσεις

Είναι αλήθεια πως για κάποιους ανθρώπους δεν επιτρέπεται να είσαι διαφορετικός. Τούς προκαλείς συναισθήματα αρνητικά, βλάπτεις τους "τέλειους" εαυτούς τους και γι’ αυτό αντιδρούν κατά σου, επιδεικνύοντας ρατσιστική συμπεριφορά. Ρατσισμός, ναι, μια λέξη τόσο γνώριμη...

Διαβάστε Περισσότερα
Μια συναυλία που θα θυμάμαι για πολύ καιρό…

Μια συναυλία που θα θυμάμαι για πολύ καιρό…

Το παρακάτω άρθρο είναι αφιερωμένο στον αδερφό μου.   Έχω πάει σε πολλές συναυλίες, σε διάφορους αγαπημένους καλλιτέχνες, και έχω περάσει φανταστικά. Όμως, τον Ιούλιο του ’23, συγκεκριμένα την Παρασκευή στις 7 Ιουλίου, στο στάδιο Λάρισας, έζησα κάτι που σίγουρα...

Διαβάστε Περισσότερα
Η μάστιγα των social media

Η μάστιγα των social media

Στις μέρες μας είναι γεγονός ότι η γενιά μας έχει την τάση να περνά πολύ χρόνο στα social media. Αναρτήσεις, δημοσιεύσεις, φωτογραφίες και γενικότερα στιγμιότυπα της καθημερινότητάς μας κοινοποιούνται σωρηδόν, δεκάδες μηνύματα με φίλους ανταλλάσσονται στις...

Διαβάστε Περισσότερα
Υπερασπίζοντας την διαφορετικότητα και τις διακρίσεις

Υπερασπίζοντας την διαφορετικότητα και τις διακρίσεις

Είναι αλήθεια πως για κάποιους ανθρώπους δεν επιτρέπεται να είσαι διαφορετικός. Τούς προκαλείς συναισθήματα αρνητικά, βλάπτεις τους "τέλειους" εαυτούς τους και γι’ αυτό αντιδρούν κατά σου, επιδεικνύοντας ρατσιστική συμπεριφορά. Ρατσισμός, ναι, μια λέξη τόσο γνώριμη...

Διαβάστε Περισσότερα
Μια συναυλία που θα θυμάμαι για πολύ καιρό…

Μια συναυλία που θα θυμάμαι για πολύ καιρό…

Το παρακάτω άρθρο είναι αφιερωμένο στον αδερφό μου.   Έχω πάει σε πολλές συναυλίες, σε διάφορους αγαπημένους καλλιτέχνες, και έχω περάσει φανταστικά. Όμως, τον Ιούλιο του ’23, συγκεκριμένα την Παρασκευή στις 7 Ιουλίου, στο στάδιο Λάρισας, έζησα κάτι που σίγουρα...

Διαβάστε Περισσότερα

0 Σχόλια

Υποβάλετε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Εγγράψου τώρα στο Newsletter μας

Εγγράψου τώρα στο Newsletter μας

Με την εγγραφή σου στη λίστα θα μαθαίνεις πρώτος τα νέα μας.

Η εγγραφή σου ολοκληρώθηκε με επιτυχία!

Share This