Όχι, δεν γράφω αυτό το άρθρο επειδή είμαι groupie -αν και ίσως οι κοντινοί μου άνθρωποι να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο- απλά αναπολούσα τις συναυλίες που παρευρέθηκα αυτό το καλοκαίρι. Η τελευταία ήταν των Placebo, ενώ αυτής προηγήθηκε η συναυλία που έλαβε χώρα στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (SNF Nostos) στις 24 Ιουνίου. Εκείνη την Παρασκευή, ο Good Job Nicky ήταν ένα από τα τρία ονόματα που βρέθηκαν επί σκηνής.
Αφού, όχι πολύ καιρό πριν, είχα ξεκινήσει να ακούω τη μουσική του συγκεκριμένου καλλιτέχνη, και η φίλη μου Λυδία ήταν ήδη γνώστης των τραγουδιών του, αποφασίσαμε να δώσουμε το παρών σε αυτή τη φεστιβαλική εμπειρία. Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι, από την πρώτη κιόλας στιγμή που ήρθα σε επαφή με τα κομμάτια του Good Job Nicky, είχα ήδη ερωτευτεί το ηχόχρωμα του τραγουδιστή αλλά και, γενικά, το μουσικό του στυλ. Παρόλα αυτά, δεν είχα σχηματίσει προσδοκίες για την live εκδοχή της δισκογραφίας του.
Ώσπου, τελικά, έγινα μάρτυρας ενός υπέροχου γεγονότος. Ομολογουμένως, ο συγκεκριμένος άνθρωπος μάγεψε τα αυτιά του κοινού με την ασύλληπτη μελωδικότητα της φωνής του, αλλά ταυτόχρονα ο ίδιος προσέφερε και μία ερμηνεία, η οποία επεκτεινόταν πέρα της φωνητικής ικανότητας. Αυτό που πραγματικά ξεχώρισε ήταν η εκφραστικότητά του και η ενέργεια που μετέδιδε στο κοινό. Θα με έκρινα προκατειλημμένη, λόγω του προϋπάρχοντος θαυμασμού μου για τον εν λόγω καλλιτέχνη, αλλά όμοια άποψη άκουσα να διαμορφώνουν και άτομα που τον γνώριζαν για πρώτη φορά μέσα από αυτό το φεστιβάλ. Η εμπειρία που έζησα δεν μου επιτρέπει παρά να σας ωθήσω να ακούσετε τη μουσική, την οποία περιγράφω, ή ακόμη και να κλείσετε εισιτήρια, για να την απολαύσετε από κοντά σε κάποια επόμενη ζωντανή εμφάνιση.
Gallery – SNF Nostos
φωτογραφία από Πηνελόπη Γερασίμου
Λίγα λόγια που μπορεί να σας πείσουν να δώσετε μία ευκαιρία στον Good Job Nicky είναι, αρχικά, ότι τα τραγούδια του γράφονται από τον ίδιο, μαζί με τον συνεργάτη του Ερμή Γεραγίδη, σε στίχο που περισσότερο θυμίζει ποίηση παρά απλό ρεφρέν ή κουπλέ. Θα παρατηρήσετε και μόνοι σας, διαβάζοντας τα lyrics, ότι η χρήση της αγγλικής σε αυτά είναι παραπάνω από εξαιρετική. Θα τη χαρακτήριζα ιδιαίτερα ευρηματική, περίτεχνη και δημιουργική. Κάτι ακόμα που προσωπικά με έχει κερδίσει, περισσότερο από καθετί, στον, κατά κόσμον, Νικόλα είναι ο ποικιλόμορφος ήχος που ερμηνεύει. Εκτιμώ βαθιά την ποικιλία σε όλα τα επίπεδα της ζωής, πόσο μάλλον στη μουσική. Το γεγονός ότι κανείς έχει τη δυνατότητα να βρει από μπαλάντες έως rap, σε έναν μόνο τραγουδιστή, αποτελεί σπάνιο φαινόμενο, ενώ για εμένα σημαίνει ότι η φωνή του μπορεί να με συντροφεύει σε όποια συναισθηματική φάση κι αν βιώνω. Αποκορύφωμα αυτής της «γυμνής» μουσικής, όπως ο ίδιος τη χαρακτηρίζει, μη θέλοντας να την κατατάξει σε κάποιο συγκεκριμένο είδος, είναι το κομμάτι «CLOUDS». Αν έπρεπε να το περιγράψω με λόγια, μάλλον θα έλεγα ότι θυμίζει ύμνο. Κι αυτό, γιατί αποκαλύπτει ένα μεγαλείο μέσα από τον ιδιαίτερο ρυθμό του πιάνου, τον γεμάτο νόημα στίχο αλλά και το καθηλωτικό rap που περιλαμβάνει. Όσο βέβαια κι αν προσπαθώ να μεταδώσω, με τις λέξεις, τον δυναμισμό αυτού του τραγουδιού, δεν θα καταφέρω ποτέ να το εκφράσω με τον τρόπο που αυτό εκφράζει τον εαυτό του. Οπότε, απλά θα σας προτρέψω να το αναζητήσετε το συντομότερο δυνατόν.
πηγή: https://www.andro.gr/
Michail Androulidakis
Αν έχετε όρεξη, λοιπόν, για νέα ακούσματα, θα σύστηνα τον Good Job Nicky αδιαμφισβήτητα. Φαίνεται να προσφέρει μία πολύ ξεχωριστή πινελιά στον σημερινό ήχο της ελληνικής σκηνής, τέτοια που και ο πιο αυστηρός κριτής θα έδινε- τουλάχιστον- τα respects του. Είναι πολύ πιθανό, αν τον ακούσετε μία μέρα τυχαία στο ραδιόφωνο, να πιστέψετε ότι πρόκειται για κάποιον ξένο καλλιτέχνη, το όνομα του οποίου απλώς σας διαφεύγει. Αυτό και μόνο, νομίζω, φανερώνει ότι ο ερμηνευτής, με το χάρισμα και την αντισυμβατικότητά του, ξεφεύγει από τα ελληνικά δεδομένα. Τέλος, να σημειώσω ότι σύντομα θα εμφανιστεί στο Burger Fest, στις 16 Σεπτεμβρίου, στο Ο.Α.Κ.Α.. Και τι καλύτερο από καλή μουσική και burgers; Πραγματικά, δεν έχετε καμία δικαιολογία.
-η φωτογραφία φόντου είναι από: Συνέντευξη Good Job Nicky: «Θέλω να γλιτώσουμε από τον αλγόριθμο, να μη γίνουμε γκρίζοι, ίδιοι» | Marie Claire | Ό,τι έχει σημασία για τις γυναίκες από τον φωτογράφο Δημήτρη Σαρρή- Λαμπρίδη.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν ξέρω πολλά για την ζωή, ούτε καν που βαδίζω. Ξέρω, όμως, ότι γεννήθηκα το 2000 και ότι είμαι φοιτήτρια του τμήματος Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας του Ο.Π.Α. Είμαι η Αλεξάνδρα και μ’ αρέσουν τα βιβλία, η ζωγραφική, η σύνταξη κειμένων, ο αθλητισμός (μερικές φορές), τα ταξίδια, το φαγητό, η μουσική και, γενικότερα, το να ζω. Συνηθίζω να επιτρέπω στον εαυτό μου να «είναι» και αλλάζω συνεχώς. Έτσι, ακόμα και η διατύπωση αυτού του βιογραφικού, μπορεί σε λίγο καιρό, όταν θα έχω πάει ένα επίπεδο παραπάνω, να μη με ικανοποιεί. Παρ’ όλα αυτά, επειδή πιστεύω πως, όντως, «τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν», βρίσκομαι εδώ για να αποτυπώσω, δημόσια πλέον, ό,τι τόσο καιρό κρύβω.
0 Σχόλια