Από τα παιδικά μας χρόνια όλοι θυμόμαστε την Πρωταπριλιά ως μέρα επινόησης περίτεχνων και καλά σχεδιασμένων αστείων. Με μία λέξη, των πιο “πειστικών” ψεμάτων. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η εν λόγω μέρα, είναι η μοναδική από τις 365, κατά την διάρκεια της οποίας είμαστε υποψιασμένοι για ενδεχόμενες «φάρσες», για πιθανά ψέματα. Τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου δεν αξιοποιούμε τόσο αυτήν την αίσθηση μερικής καχυποψίας, θα έλεγε κανείς ότι απλώς αδιαφορούμε ή ακόμη αναμασάμε τα ψέματα, τα οποία προβάλλονται στα ΜΜΕ ή τα ψέματα τα οποία ακούμε από διάφορους “καλοπροαίρετους”. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους αυτό συμβαίνει.
Την πρώτη του Απρίλη, αναγνωρίζουμε το κίνητρο για το οποίο κάποιος ενδεχομένως να ψεύδεται, το οποίο φυσικά είναι η τήρηση της παράδοσης της εν λόγω ημέρας, αλλά και μία αφορμή για ασυγκράτητο γέλιο, ιδιαίτερα την στιγμή που αποκαλύπτουμε την αλήθεια (σε συνδυασμό με την έκφραση του προσώπου του άλλου). Τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα για τον ανθρώπινο νου. Δεν είναι τόσο εύκολο να καταλάβει κανείς το κίνητρο για το οποίο κάποιος μπορεί να ψεύδεται, καθώς τις περισσότερες φορές περιπλέκονται πολλοί παράγοντες και ταυτόχρονα το ψέμα μετατρέπεται σε αλήθεια, γίνεται δηλαδή αμετάκλητα πειστικό. Παρουσιάζεται σαν κάτι αυτονόητο προκειμένου να μην τραβήξει το ενδιαφέρον του ακροατή, σαν κάτι επουσιώδες. Το αποτέλεσμα είναι ο δέκτης να μην αναλογίζεται καθόλου την ίδια την έννοια του κινήτρου και τελικά, να δέχεται “αμάσητο” το κεκαλυμμένο ψέμα. Εκτός από την αναγνώριση του κινήτρου, την πρώτη του Απρίλη συνηθίζουμε να είμαστε σε διαρκή εγρήγορση, προκειμένου να ανακαλύψουμε την αλήθεια και να μην γελαστούμε, να διατηρήσουμε την ακεραιότητα του Εγώ μας, να «τσακώσουμε» το ψέμα κατευθείαν. Είμαστε έτσι τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου; Η απάντηση δίνει τροφή για σκέψη.
Στην κοινωνία όπου ζούμε, οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής, δεν μας επιτρέπουν πάντα να σκεφτούμε μία δεύτερη φορά αυτά τα οποία ακούμε πριν τα πιστέψουμε και ακόμη χειρότερα πριν τα μεταδώσουμε. Το ψέμα στην εποχή μας είναι σαν μικρόβιο. Το κολλάω εγώ και το μεταδίδω στα άτομα του κοντινού μου περιβάλλοντος μέσω της ομιλίας, της λεκτικής επικοινωνίας, της γλώσσας του σώματος. Όμως διαθέτουμε ισχυρά αντισώματα για την αντιμετώπισή του και αυτά είναι η περισυλλογή, η γνώση, η αναζήτηση διαφορετικών πηγών πληροφόρησης, η διορατικότητα. Εμβόλιο για το ψέμα δυστυχώς δεν υπάρχει και ακόμη να το καταλάβουμε. Εμείς, οι άνθρωποι ενισχύουμε τον οργανισμό μας μέσω της αύξησης των προαναφερθέντων αντισωμάτων. Δεν υπάρχει μία μαγική δύναμη, ένα αιωρούμενο ένστικτο, το οποίο θα μας αποκαλύψει την αλήθεια και το ψέμα. Εμείς είμαστε οι κριτές. Και η πρώτη του Απρίλη ίσως είναι μία καλή ημέρα για να εξασκήσουμε την κριτική μας ικανότητα.
Έχω συμπληρώσει 21 έτη σε αυτόν τον κόσμο και ακόμη προσπαθώ να τον καταλάβω και γιατί όχι να τον αλλάξω. Φοιτήτρια στο τμήμα Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ και -λιγάκι- ρομαντική, ανακαλύπτω καινούργιες πτυχές του εαυτού μου και του κόσμου μέσω της γραφής. Εθισμένη στο μπαλέτο, τα βιβλία, τις Κυκλάδες και τον καφέ, πιστεύω ότι με το μολύβι (ή το πληκτρολόγιο) αποτυπώνω τα όνειρα και τις προσδοκίες μου, ολίγον ουτοπικά κάποιες φορές, στο χαρτί. Βασικότερος σκοπός μου, να γίνει αυτή η "ουτοπία" που ονειρευόμαστε, η καλύτερη δυνατή λύση, με όπλο την γνώση και την αλήθεια.
0 Σχόλια